Με την ίδια τη συμβολική της σημασία, η πτώση της Βαστίλλης σηματοδότησε μια σειρά σοβαρά γεγονότα.

Από την άποψη της συγκεκριμένης πολιτικής επικαιρότητας, έδειξε, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, ότι το γαλλικό μοναρχοαπολυταρχικό κράτος, η πιο μεγάλη πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης της εποχής, είχε πια ανεπανόρθωτα σαπίσει και δεν μπορούσε να σωθεί με τίποτε.Φαντάζοντας στα μάτια της αριστοκρατικής αντεπανάστασης σαν κεραυνός, που προκλήθηκε από πραγματικά σατανική ενέργεια, σκλήρυνε την απόφασή της να πολεμήσει ως το τέλος, να μη δεχτεί καμία λύση που δε θα σήμαινε την ολοκληρωτική και άνευ όρων αποκατάστασή της στα προνόμιά της. Πολύ περισσότερο που η πτώση της Βαστίλλης έδωσε το "εναρκτήριο λάκτισμα" σε μια πραγματική πανεθνική αγροτική εξέγερση που, μέσα σε μερικές μέρες, έβαλε τέρμα, με το τουφέκι, το τσεκούρι και το δαυλό, στις φεουδαρχικές υποχρεώσεις της αγροτιάς.Η διεθνής αντεπανάσταση πανικοβλήθηκε, επίσης, όπως έδειξε η βαθύτατη εντύπωση που προκάλεσαν τα γεγονότα στις βασιλικές αυλές.

Από την άλλη πλευρά έδειξε, για πρώτη φορά με τόσο σαφή τρόπο, τη διαφοροποίηση στις γραμμές της επαναστατικής αστικής τάξης. Στις γραμμές της Εθνοσυνέλευσης, που συνεδριάζει πάντα στις Βερσαλλίες και, συνεπώς, δεν παίρνει μέρος η ίδια στα γεγονότα, ξεχωρίζουν καθαρά δυο κατευθύνσεις, που η ίδια η πορεία της Επανάστασης θα χωρίσει, σε συνέχεια, με ένα αβυσσαλέο χάσμα: Από τη μια μεριά, η κατεύθυνση της μεγαλοαστικής τάξης, που κυριαρχεί στο Σώμα (φιλελεύθεροι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, ενοικιαστές φόρων, μεγάλοι τραπεζίτες, αστικοποιημένοι ευγενείς), η οποία, από φόβο μπροστά στο λαό, υποδέχεται τα γεγονότα με μεγάλη εχθρότητα και σκέπτεται στα σοβαρά την κατάπνιξη της εξέγερσης με τη χρήση στρατιωτικής βίας, παρά το γεγονός ότι στην εξέγερση και μόνο οφείλει τη σωτηρία της. Από την άλλη, εκείνη μιας ακόμη μικρής ομάδας εκπροσώπων των πιο δημοκρατικών στρωμάτων της αστικής τάξης, που χαιρετίζει την εξέγερση σαν την ένδοξη αρχή μιας νέας εποχής.

Ωστόσο, τα πιο σημαντικά ιστορικά γεγονότα που σηματοδότησε η 14η Ιούλη 1789 ήταν εκείνα που αφορούσαν τη γενική ιστορική πορεία.

Η πτώση της Βαστίλλης καθιέρωσε για πρώτη φορά καθαρά το ρόλο των λαϊκών μαζών στη Γαλλική Επανάσταση. Καθιέρωσε το ρόλο τους ως στρατού της Επανάστασης, που δίνει στον παλιό κόσμο τόσο τρομαχτικά χτυπήματα, ώστε κάνει αδύνατη κάθε επιστροφή στο παρελθόν, ανοίγοντας το δρόμο της καπιταλιστικής αναμόρφωσης του κόσμου.Αν αυτό το βλέπουμε λίγο - πολύ σε όλα τα παρόμοια επαναστατικά κινήματα (συμπεριλαμβανομένης και της Επανάστασης του 1821), η ιδιαίτερη σημασία της Γαλλικής Επανάστασης δε μειώνεται, αντίθετα αυξάνεται. Στην πραγματικότητα, η πτώση της Βαστίλλης καθιέρωσε το χαρακτήρα της ίδιας της Επανάστασης ως επανάστασης βαθιά λαϊκής και δημοκρατικής.Ως επανάστασης που, αν, λόγω των γενικών συνθηκών της εποχής (κρίση της αριστοκρατικής κοινωνίας, ακόμη μόλις στα πρώτα βήματα του βιομηχανικού καπιταλισμού), δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στη νίκη μόνο της αστικής τάξης, τη νίκη αυτή την πέτυχε σε συμμαχία με τις εργαζόμενες μάζες της πόλης και του χωριού, χωρίς καμία συμφωνία με τη φεουδαρχική ή μισοφεουδαρχική αριστοκρατία.

Αυτό, άλλωστε, εξηγεί και το άσβεστο μίσος, με το οποίο οι αριστοκράτες είδαν και βλέπουν την πτώση της Βαστίλλης - και τότε και τώρα...