Η τακτική του Γρ. Φαράκου ήταν να δημιουργεί εντυπώσεις εις βάρος του Δημοκρατικού Στρατού και στη συνέχεια να εκφράζει την προσωπική του γνώμη, η οποία κατά κάποιο τρόπο "αποκαθιστούσε" τα πράγματα. Αλλά πάντως η εντύπωση έμενε.

Συγκεκριμένα:

1) Αναρωτήθηκε ποια παιδιά έφυγαν έξω στις ανατολικές χώρες. Παιδιά που οι γονείς τους ή τα αδέλφια τους πολεμούσαν στο Δημοκρατικό Στρατό. Αλλά και κάποια παιδιά που στις οικογένειές του "δημιουργήθηκε έντεχνα" η εντύπωση ότι αν έμεναν, θα πάθαιναν δεινά.

2) Αναφέρθηκε σε επιστολή ενός υπουργού του Χότζα, που έλεγε ότι τα παιδιά της αποστολής δεν ήταν τόσα όσα αναγράφονταν στην κατάσταση, αλλά λιγότερα. Και συμπλήρωνε ο Αλβανός "αλλά αυτό θα το τακτοποιήσουμε". Ετσι προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις στον ανίδεο θεατή, που θα μπορούσε να φτάσει να σκεφτεί "τι γινόταν λοιπόν με αυτά τα παιδιά". Ο Γρ. Φαράκος μήπως δε γνώριζε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα παιδιά έφταναν στις ακτές της Αλβανίας και μπάρκαραν για την Πολωνία; Ηταν πάντα τόσο εύκολο να φτάσουν έγκαιρα; Αφού άφησε όμως τα υπονοούμενα, τελικά δέχτηκε ότι και τα παιδιά αυτά που έλειπαν από τις καταστάσεις πέρασαν και βρέθηκαν στις ανατολικές χώρες. Ποιο λοιπόν το νόημα και η αναφορά σε μια τέτοια επιστολή;

3) Αναγνώρισε ότι τα παιδιά στις χώρες που τα φιλοξένησαν έμειναν στα καλύτερα μέρη και σπούδασαν "ακόμα κι αν δεν το άξιζαν". Αλλά η Ελλάδα, είπε, στερήθηκε αυτά τα παιδιά που τα είχε ανάγκη την εποχή εκείνη, εννοούσε σαν δυναμικό εργατικό, επιστημονικό.

***

Δηλαδή και τα παιδιά αυτά των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού θα υφίσταντο όσα υπέστησαν τα παιδιά των μαχητών του ΕΛΑΣ, που βρέθηκαν παγιδευμένα σε εξορίες και φυλακές, αν βέβαια γλίτωναν από τα σωφρονιστήρια και κάποια παράνομη υιοθεσία!

***

Ρούλα ΦΟΥΣΤΕΡΑΚ