Μη βρίσκοντας άλλη λύση, ο βασιλιάς είχε διορίσει στη θέση του υπουργού (δηλαδή του πρωθυπουργού, όπως θα λέγαμε σήμερα) τον Ελβετό τραπεζίτη Νεκέρ. Επιφανές μέλος της προτεσταντικής αστικής τάξης, γνώστης των κρατικών ζητημάτων από την προηγουμένη του θητεία στην ίδια θέση, ο Νεκέρ έχει καλό όνομα στην αστική τάξη και γι' αυτό ο Λουδοβίκος θεωρεί την τοποθέτησή του εγγύηση κατευνασμού της τελευταίας.

Αλλά η δουλιά "κολλάει". Ακόμη και το πολύ μετριοπαθές πρόγραμμα του Νεκέρ (που ζητά, όμως, φορολογική μεταρρύθμιση που θα κατέληγε στο να πληρώνουν φόρους και οι ευγενείς) είχε ως αποτέλεσμα να λυσσάξει το παλαιόφρονο τμήμα της αριστοκρατίας. Υστερα, από μια εξαιρετικά έντονη παρασκηνιακή εκστρατεία, στην οποία παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο η βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, ο Νεκέρ παύεται τελεσιγραφικά από τον βασιλιά (11 Ιούλη 1789) και εγκαταλείπει αμέσως τη Γαλλία.

Το Παρίσι, που δεν είναι η πρωτεύουσα, αφού η πρωτεύουσα και έδρα του βασιλιά βρίσκεται στις Βερσαλλίες, αγνοεί την εξέλιξη.

Εκείνο που ξέρει είναι ότι, μέσα στην πόλη, συγκεντρώνονται συνεχώς νέα στρατεύματα. Ο βασιλιάς όμως δε στέλνει γαλλικές μονάδες, αλλά μισθοφορικές, κυρίως από Γερμανούς και Ελβετούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο τη μετατροπή της ίδιας της ήδη βαριάς κρίσης του καθεστώτος και σε στρατιωτική, αλλά και μια βάναυση κακοποίηση του εθνικού αισθήματος.

Σ' αυτήν την ατμόσφαιρα η είδηση της αποπομπής του Νεκέρ, που μαθαίνεται στις 12 Ιούλη από τον Κ. Ντεμουλέν και κοινολογείται με εμπρηστικούς λόγους, πέφτει σαν βόμβα. Το σύνθημα της"αριστοκρατικής συνωμοσίας", που θα συνοδεύει την Επανάσταση ανελλιπώς ως το 1794, βρίσκεται σε όλα τα στόματα. Η δημοτικότητα του Νεκέρ ανεβαίνει ξαφνικά στο έπακρο, τεράστια πλήθη διαδηλώνουν στους δρόμους με την εικόνα του. Οταν τα ξένα στρατεύματα που βρίσκονται στην πόλη δείχνουν να κινούνται ενάντια στους διαδηλωτές, η κατάσταση αναφλέγεται ενώ ακούγονται οι καμπάνες των εκκλησιών.

Στις 13 Ιούλη, η κατάσταση έχει πια ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Ο λαός εισβάλλει στα οπλοπωλεία και τα λεηλατεί. Οχι μόνο οι διαδηλώσεις γίνονται ένοπλες, αλλά και το σπίτι του φρουράρχου της πόλης περικυκλώνεται από πλήθη διαδηλωτών που ζητούν πυροβολικό.

Σιγά σιγά, τα βλέμματα όλων στρέφονται προς τη Βαστίλλη. Πολύ παλιό και ιστορικό φρούριο στο κέντρο της πόλης, με ψηλούς και χοντρούς τοίχους και πύργους και εκτεταμένη τάφρο, το κτίριο, μια πολύ γνωστή φυλακή, φαίνεται να προκαλεί τον επαναστατημένο λαό. Η έφοδος αρχίζει και τελειώνει στις 14 Ιούλη. Παρά τα πυρά των κανονιών που έχουν εγκατασταθεί στις πολεμίστρες του φρουρίου, η Βαστίλλη έπεσε μέσα σε μερικές ώρες.

Το Παρίσι βρίσκεται στα χέρια του λαού. Τεράστια πλήθη, με ανάμεσά τους πολλοί λιποτάκτες από τις γαλλικές στρατιωτικές μονάδες της πόλης, διαδηλώνουν την πίστη τους στην Εθνοσυνέλευση, ενώ δημιουργούνται αποσπάσματα που αρχίζουν πορεία προς τις Βερσαλλίες.

Ολα έχουν τελειώσει. Το σχέδιο μοναρχικού στρατιωτικού πραξικοπήματος απέτυχε. Στις 13 Ιούλη, η Εθνοσυνέλευση φαινόταν να βρίσκεται στα χέρια του βασιλιά. Τώρα, η κατάσταση έχει τελείως μεταβληθεί. Ακόμη περισσότερο, τα γεγονότα ξεπερνούν τα πλαίσια του Παρισιού. Ολη η Γαλλία σαρώνεται από τη "δημοτική επανάσταση", που αναμορφώνει σχεδόν στιγμιαία όλες τις τοπικές πολιτικές εξουσίες.

Είναι η ανοιχτή αρχή της Επανάστασης, αλλά και το τέλος της Βαστίλλης. Με απόφαση και της Εθνοσυνέλευσης, οι διάφορες πόλεις και χωριά της Γαλλίας αρχίζουν να αποσπούν πέτρες και άλλα οικοδομικά υλικά από το φρούριο για να ανεγείρουν "μνημεία της ελευθερίας". Πολύ γρήγορα, η Βαστίλλη εξαφανίζεται ως τα θεμέλια. Στο σημερινό Παρίσι, στη θέση της δεν υπάρχει παρά η ομώνυμη μεγάλη πλατεία.