ΔΗΚΚΙ: Εθνοκεντρική θεώρηση για το σύγχρονο κόσμο | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΗΚΚΙ: Εθνοκεντρική θεώρηση για το σύγχρονο κόσμο

Η εκτίμηση του ΔΗΚΚΙ για το σύγχρονο κόσμο έχει άμεση σχέση με την πολιτική του πρόταση και τη διέξοδο που προτείνει για την Ελλάδα.

Η σημερινή φάση της παγκόσμιας εξέλιξης χαρακτηρίζεται σαν "πορεία μετάβασης στη μεταβιομηχανική εποχή", που "καθοδηγείται από τη μόνη υπερδύναμη που υπάρχει σήμερα, τις ΗΠΑ". Ο χαρακτηρισμός αυτός στηρίζεται στην "επανάσταση της πληροφορικής και των νέων τεχνολογιών".

Ο χαρακτηρισμός αυτός στηρίζεται στο γεγονός της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και ιδιαίτερα στη μετατροπή της επιστήμης σε άμεση παραγωγική δύναμη, συγκαλύπτει όμως την ταξική ουσία των εξελίξεων στο σύγχρονο κόσμο. Παρά το γεγονός ότι εκτιμά τις ΗΠΑ ως ηγεμονική δύναμη, που αντικειμενικά είναι σωστό, όμως στη συνέχεια οικοδομεί τη λαθεμένη και αντιδραστική αντίληψη ως καθοριστικής στην κοινωνική εξέλιξη της "επίδρασης" και "συμμετοχής" των εθνών, και μάλιστα στις συνθήκες, όπου ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο ανώτατο και τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό.

Αξίζει εδώ να κάνουμε μια μικρή παρένθεση, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Το έθνος, και το έθνος - κράτος κατ' επέκταση, διαμορφώθηκε στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού, όταν αντικαθιστούσε τη φεουδαρχία και αντικειμενικά άσκησε προοδευτική επίδραση στην παγκόσμια εξέλιξη. Σ' αυτή την περίοδο, όλες οι τάξεις, αστική, εργατική αγροτιά κλπ. πάλευαν για την ανατροπή της αντιδραστικής φεουδαρχίας. Στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, με εδραιωμένη την εξουσία της αστικής τάξης και κυρίαρχα τα μονοπώλια, οι εξελίξεις σε κάθε έθνος και παγκόσμια, καθορίζονται από την εξουσία των κυρίαρχων τάξεων και το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Αυτή η ουσία συγκαλύπτεται. Είναι επίσης αντιδραστική όχι μόνο γιατί ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο είναι αντιδραστικός, αλλά γιατί η αντίληψη για το έθνος και μάλιστα σε αντιπαράθεση με την έννοια λαός, κρύβει τις ταξικές αντιθέσεις, τα συμφέροντα των τάξεων και οδηγεί τις λαϊκές μάζες σε υποταγή στην κυρίαρχη αστική τάξη και πολύ περισσότερο μάλιστα τις ωθεί να διεκδικούν στο όνομα της υλοποίησης των δικών τους συμφερόντων την ικανοποίηση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Με αυτή τη θεώρηση της παγκόσμιας εξέλιξης το ΔΗΚΚΙ αντιλαμβάνεται την ένταση της διεθνοποίησης σαν "κατάργηση των συνόρων και κάθε εθνικής προτεραιότητας και αποκλειστικότητας" με "μόνο κριτήριο τον ελεύθερο ανταγωνισμό" και τη "συμφωνία της ΓΚΑΤΤ σαν θεσμικό υπόβαθρο", όπως αναφέρεται στα επίσημα κείμενά του.

Σ' αυτή την πορεία ηγεμονεύουν οι ΗΠΑ - που "ελέγχουν διεθνείς οργανισμούς όπως ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΑΣΕ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κλπ., οι οποίοι εφαρμόζουν κατ' επιλογή το Διεθνές Δίκαιο, ώστε να ανακαλούνται στην τάξη τα έθνη που δυστροπούν... ". Οι δε ΗΠΑ μοιράζουν τους ρόλους στις διάφορες χώρες. "Στις μεσαίες δυνάμεις όπως η Ιαπωνία και η Γερμανία δίνονται σαν κίνητρο ιδιαίτεροι ρόλοι, ώστε να υπάρξει ή συναίνεσή τους... ακόμη ιδιαίτεροι ελάσσονες όμως περιφερειακοί ρόλοι δίνονται και σε μικρότερες δυνάμεις... ".

Σ' αυτές τις εκτιμήσεις μπορούμε να παρατηρήσουμε μια επιφανειακά "σωστή" προσέγγιση, απλουστευτική, αντικειμενικά όμως λαθεμένη. Είτε επειδή θέλει να στηρίξει την αντίληψη της δράσης των εθνών στις εξελίξεις είτε για να στηριχτεί σ' αυτά και να τεκμηριώσει τη λογική που διαπνέει τις εκτιμήσεις του, είτε και τα δύο μαζί.

Η Ιαπωνία και η Γερμανία, όπως και η ίδια η ΕΕ, είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως και οι ΗΠΑ. Επιδιώκουν να συμμετέχουν στο μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής και μ' αυτή την έννοια συμμετέχουν στην παγκόσμια εξέλιξη. Προσπαθούν, όπως και οι ΗΠΑ, να εξαρτήσουν οικονομικά και πολιτικά άλλες μικρότερες χώρες. Υπάρχει οξύτατος ανταγωνισμός ανάμεσά τους που εκδηλώνεται πολύμορφα. Αξιοποιούν δε πιο αδύνατες οικονομικά χώρες, που έχουν εξαρτήσει, σ' αυτόν τον ανταγωνισμό. Σ' αυτή τη διαδικασία όμως ηγεμονεύει η αστική τάξη, τόσο στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όσο και στις περιφερειακές, ενώ οι λαοί υποφέρουν από την ένταση της εκμετάλλευσης. Αρα δεν έχουμε ανταγωνισμούς εθνών που κάμπτονται κάτω από την ηγεμονία των ΗΠΑ αλλά ανταγωνισμούς ανάμεσα στην αστική τάξη διαφορετικών χωρών, και υποταγή της αστικής τάξης εξαρτημένων χωρών στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, γιατί έτσι υλοποιούνται τα συμφέροντά της. Η διεθνοποίηση, σε συνδυασμό με τη δράση των πολυεθνικών, καθορίζει σε σημαντικό βαθμό αυτές τις σχέσεις στο σύγχρονο κόσμο, με μεγάλη ένταση λόγω υποχώρησης του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

Η δράση των πολυεθνικών δεν εξαφανίζει τον ανταγωνισμό όπως ισχυρίζεται το ΔΗΚΚΙ, "η συνένωση κεφαλαίων και εταιριών... θα εξασφαλίζει κέρδη... με το νεοφιλελευθερισμό". Είναι θέση βαθιά λαθεμένη. Η εξέλιξη του καπιταλισμού είναι αντιφατική.

Από τη μια έχουμε το φαινόμενο της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, από την άλλη όμως, παρά την ύπαρξη και γιγάντωση των μονοπωλίων που ξεφύτρωσαν στο έδαφος του ανταγωνισμού, δεν τον καταργούν. Αντίθετα, τον οξύνουν και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Βέβαια το ΔΗΚΚΙ εκτιμά ότι "η πορεία αυτή δεν είναι απρόσκοπτη, γιατί υπάρχουν αντιστάσεις... όπως Γερμανία - Ιαπωνία που δεν μπορούν να παραβλέψουν εθνικές προτεραιότητες". Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν αντιθέσεις μόνο που τις τοποθετεί στο πλαίσιο της εθνοκεντρικής του θεώρησης για τις εξελίξεις ακριβώς για να στηρίξει όλη του την πολιτική στη βάση του έθνους - κράτους και για την Ελλάδα και απ' αυτή την άποψη να δει τη συμμετοχή της στο διεθνή καταμερισμό.

Ολη η αντίληψη του ΔΗΚΚΙ στηρίζεται στην αντίθεση "πολυεθνικές - έθνος" που είναι λαθεμένη και σε ιδεολογικό επίπεδο στην αντίθεση "κοσμοπολιτισμός - εθνικισμός" θεωρώντας σαν "εχθρό" τον κοσμοπολιτισμό.

Ο κοσμοπολιτισμός και ο αστικός εθνικισμός είναι παράγωγα της αστικής ιδεολογίας και αξιοποιούνται από την αστική τάξη κάθε χώρας για να υποτάσσουν τις λαϊκές μάζες στα συμφέροντά τους. Ο κοσμοπολιτισμός είτε για δικαιολόγηση των επεμβάσεων από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, είτε για την υποταγή στην εξάρτηση μικρότερων χωρών από την αστική τάξη. Ο Εθνικισμός επίσης ή για την αποδοχή από τους λαούς της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας, ή για τη συγκάλυψη των ταξικών συμφερόντων και την αναγωγή τους σε εθνικά στη λογική του "διαίρει και βασίλευε".

Ολη αυτή η θεώρηση των εξελίξεων κατά το ΔΗΚΚΙ είναι παραπλανητική, αντιδραστική και επικίνδυνη. Αποδέχεται τη θέση της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, καλλιεργώντας, ταυτόχρονα, έναν άκρατο εθνικισμό. Ακόμη και με τη μορφή της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων μέσα σ' αυτούς τους οργανισμούς, αντικειμενικά υλοποιούνται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Αντίθετα, οι λαϊκές δυνάμεις έχουν συμφέρον από την αντίσταση σ' αυτή την προοπτική. Μόνο η οικοδόμηση του δικού τους μετώπου πάλης στην προοπτική που χαράζει η πολιτική του ΚΚΕ, δίνει διέξοδο για τα δικά τους συμφέροντα.

Λ. Σ.