Απίστευτο, κι όμως αληθινό. Η ελληνικότατη... παροιμία «σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει» είναι και ιαπωνική! Και εκείνη που λέει «μετά τη βροχή κουκούλα» είναι και κινέζικη! Αυτό υποστηρίζει ένας Βούλγαρος μελετητής των παροιμιών, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο του διακεκριμένου καθηγητή της Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μιχάλη Γ. Μερακλή «Παιδαγωγικά της Λαογραφίας» (εκδόσεις «Ιωλκός»). Βιβλίο πολύτιμο για τους παιδαγωγούς, τους μελετητές της λαογραφίας και λογοτεχνίας. Βιβλίο καθ' όλα σπουδαίο και λόγω της μαρξιστικής του αντίληψης, των παραπομπών του σε σχετικές θέσεις των Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν. Στην Οχτωβριανή Επανάσταση, σε απόψεις «πολεοδομιστών» και «αποπολεοδομιστών» αρχιτεκτόνων στην ΕΣΣΔ στο διάστημα 1925-1932. Και σε κείμενα ξένων μαρξιστών εθνολόγων και προοδευτικών Ελλήνων λαογράφων, για την καταστροφή της σχέσης του ατόμου με την κοινωνία, τη φύση, το λαϊκό πολιτισμό κατά τη βιομηχανική και μεταβιομηχανική, ιδιαίτερα στη σύγχρονη, «μεταμοντέρνα», πολιτισμικά δυσλειτουργική, καπιταλιστική κοινωνία. Παραπέμπει στην άποψη του Γάλλου εθνολόγου Ζαν Πουαριέ ότι «οι σύγχρονες κοινωνίες κινδυνεύουν να απαξιώσουν τις τρομερές τεχνολογικές επιδόσεις τους με "ελλείψεις" κοινωνικής - πολιτισμικής τάξεως» και ότι «θα έπρεπε να ακούσουν το αληθινό μάθημα πολιτισμού, που μπορούν να δώσουν οι παραδοσιακές κοινωνίες, όσο φτωχές και αν είναι». Υπογραμμίζει επίσης την άποψη του μαρξιστή κοινωνιολόγου Ανρί Λεφέβρ ότι «η σύγχρονη ιστορία είναι η ιστορία της πολεοποίησης της υπαίθρου». Οτι «η πόλη απορροφά το χωριό και συντελεί στην καταστροφή της φύσης». Ο Μ. Μερακλής, πιστεύοντας ακράδαντα ότι το «πολιτιστικό εποικοδόμημα επηρεάζεται κυριαρχικά από την οικονομική βάση», επισημαίνει τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού σε βάρος της παραδοσιακής λαϊκής ζωής και τέχνης. Τέχνη, που είναι «εξελιγμένη βαθμίδα της ζωής», η ίδια η ζωή «σε άλλο επίπεδο».

Ο Μ. Μερακλής υπηρετεί τη λαογραφία, την «κατ' εξοχήν πολιτισμική επιστήμη», με ένα πάθος που φτάνει ως την «πηγή της λογοτεχνικότητας ή ίσως της ποιητικότητας» κάθε μορφής του λαϊκού πολιτισμού (ήθη, έθιμα, δοξασίες, μύθοι, παραμύθια, παροιμίες, δρώμενα, στιχουργήματα κ.ο.κ.). Πάθος οφειλόμενο στο γεγονός ότι ο «λαϊκός πολιτισμός (οι φορείς του) σεβάστηκε και αγάπησε τη φύση γιατί την αναγνώρισε ως μητέρα και τροφό του», ενώ αντίθετα «ο αστικός πολιτισμός την είδε μηχανικά και εκμεταλλευτικά ως πηγή πόρων και κεφαλαιουχικό αγαθό της πολιτικής οικονομίας. Και με τις μηχανές άσκησε πάνω της τον πιο βίαιο και ωμό εκβιασμό και βιασμό».