Σε συνθήκες τεράστιας ανεργίας, στη διάρκεια της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» αναδείκνυαν ένα παράδοξο φαινόμενο, μέχρι και πριν την πανδημία: Τη συστηματική μεγάλη αύξηση των «οικειοθελών» αποχωρήσεων των εργαζομένων από τη δουλειά τους. Για παράδειγμα, τον Μάρτη του 2013 (τον πρώτο μήνα που δίνει στοιχεία το «Εργάνη») καταγράφονται 14.482 «οικειοθελείς» αποχωρήσεις και τον Μάρτη του 2019 καταγράφονται 67.860. Δηλαδή, σε μια περίοδο που ψάχνεις να βρεις μεροκάματο με το τουφέκι, οι εργαζόμενοι που έφυγαν από τη δουλειά τους γιατί οι ίδιοι το θέλουν αυξήθηκαν κατά 368%! Το ίδιο ισχύει για όλους τους μήνες αυτών των ετών. Αυτές οι «οικειοθελείς» αποχωρήσεις μόνο με έναν τρόπο μπορούν να εξηγηθούν. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται από την εργοδοσία να αποχωρήσουν από την εργασία, φαινομενικά «οικειοθελώς», ίσως παίρνοντας και λίγα ψίχουλα παραπάνω από την αποζημίωση απόλυσης, προκειμένου οι εργοδότες να κάνουν απολύσεις με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δηλαδή με τη δύναμη του «διευθυντικού δικαιώματος» απέναντι στον ξεμοναχιασμένο εργαζόμενο, η εργοδοσία θα μπορεί να του ζητάει «ελεύθερα» να ασκήσει το «δικαίωμά» του (όπως είπε ο υπουργός Εργασίας την Παρασκευή) να δουλέψει 10 και 12 ώρες τη μέρα. Και αυτό, σε συνδυασμό με την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απελευθέρωσης των απολύσεων, συνθέτει το τέλειο περιβάλλον για το ξεσάλωμα της εργοδοσίας. Να ποια είναι η «ελευθερία» που τσαμπουνάει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους: Η «ελευθερία» επιλογής ανάμεσα στις ουρές της ανεργίας και τον εργασιακό μεσαίωνα, τη δουλειά ήλιο με ήλιο για 500 ευρώ... Προκλητικοί ισχυρισμοί για την υπεράσπιση μιας βάρβαρης πολιτικής.