Το σχολείο στο Δαμάσι δείχνει τι σημαίνει να μην υπάρχει αντισεισμική πρόληψη και προστασία με ευθύνη του κράτους, επειδή θεωρείται «κόστος». Δείχνει όμως και ότι σήμερα υπάρχουν όλες οι τεχνικές δυνατότητες να χτιστούν σύγχρονα και ασφαλή σχολεία, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, για να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες, σαν αυτές που προκύπτουν με την πανδημία, όπου 25 και 27 μαθητές συνωστίζονται σε ένα τμήμα. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί για να στελεχώσουν αυτά τα σχολεία, αλλά τα κενά παραμένουν χιλιάδες, πολύ πίσω από τις ανάγκες, που αυξήθηκαν κι άλλο μετά την περσινή τηλεκπαίδευση. Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τους μαθητές να μαθαίνουν γράμματα σε ασφαλή σχολεία, τους γονείς να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους από σεισμούς και πανδημίες, τους δασκάλους να έχουν δουλειά; Αυτό που διαφήμισε ο Μητσοτάκης στο Δαμάσι, «λιβανίζοντας» τον «μεγάλο χορηγό» με αφορμή τα εγκαίνια του σχολείου: Η «επιχειρηματικότητα», δηλαδή το κέρδος, που βρίσκεται στο DNA του συστήματος και αποτελεί κριτήριο στη λειτουργία του κράτους. Αυτό είναι που κατεδαφίζει τις λαϊκές ανάγκες, αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λαϊκή ευημερία.