Χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία αναμένει η αστική τάξη της Γερμανίας τα αποτελέσματα των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής. Εχει βαθιά πείρα και μεγάλη παράδοση στη χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Εδώ και δεκαετίες μεθοδικά στέλνει στην αδράνεια τα λαϊκά στρώματα και εγκλωβίζει περίτεχνα την «οργή του λαού» σε ανώδυνους δρόμους και μονοπάτια για αυτήν και το σάπιο σύστημά τους.

Χέρι χέρι με τις ξεπουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων! Που στοχεύουν στις συνειδήσεις των εργαζομένων, αφοπλίζουν με τον αντικομμουνισμό τους τη σκέψη των λαϊκών στρωμάτων, πνίγουν κάθε σπίθα ριζοσπαστικοποίησης πριν προλάβει να ανάψει. Είναι σε ετοιμότητα με έναν «βαρύ» σοσιαλδημοκρατικό μηχανισμό να αποπροσανατολίσουν κάθε απεργία, κάθε αίτημα, κάθε σκίρτημα ταξικό. Παρουσιάζουν ως ουτοπικές τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και καλούν τον κόσμο να πει «ευχαριστώ» για τα ψίχουλα. Οργανώνουν κινητοποιήσεις που υπηρετούν οτιδήποτε άλλο εκτός από τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Πόλεμος κυριολεκτικά επικρατεί στους δρόμους από... προεκλογικές αφίσες με φωτογραφίες υποψηφίων των διαφόρων κομμάτων. Τεράστια προεκλογικά καλοδουλεμένα και καλαίσθητα πλακάτ, με συνθήματα που παρουσιάζουν την πολιτική του κάθε κόμματος, κατακλύζουν τους δρόμους, στοχεύοντας με ατάκες στην ανάδειξη των πιο ...δυνατών σημείων των προγραμμάτων τους. Σποτ στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, που δίνουν το στίγμα του κάθε κόμματος με έξυπνες ατάκες και επικοινωνιακά κόλπα. Ταυτόχρονα, ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών και πολιτικές εκπομπές στα κανάλια... Στην αρχή, στη μέση, στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, με διαφορετικούς κάθε φορά συνδυασμούς. «Δημοκρατία» των αστών, με τους εργαζόμενους στον καναπέ του σπιτιού τους και προπαγάνδα, ή συνδυασμούς κομμάτων που διαλέγει η αστική τάξη και τα επιτελεία της για να δει δήθεν ο λαός τις διαφορές π.χ. ανάμεσα σε Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προεκλογικής περιόδου, η παθητική ή μηδενική συμμετοχή του γερμανικού λαού σε πολιτικές συζητήσεις, συγκεντρώσεις, ζυμώσεις, στην απόκτηση κριτηρίου ψήφου κ.λπ. Θεωρείται θέμα ταμπού π.χ. το να κάνει κάποιος πολιτική συζήτηση σε ένα εργοστάσιο ή σε έναν εργασιακό χώρο και καταπάτηση προσωπικών δεδομένων η ερώτηση «τι θα ψηφίσεις». Εχουν καταφέρει τον λαό να θεωρεί την πολιτική ζήτημα ατομικό, που δεν συνδέεται με τη ζωή του την ίδια, την καθημερινότητά του, τα προβλήματα που βιώνει.

Η εργαλειοθήκη τους είναι πλούσια! Με κύριο έναν καλά οργανωμένο κρατικό μηχανισμό. Ενα καπιταλιστικό κράτος με «πλοκάμια» παντού: Στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, σε όλες τις διαφορετικές βαθμίδες οργάνωσης των εργαζομένων (συνδικάτα, συμβούλια εργαζομένων κ.λπ.), στο κίνημα (γονεϊκό, φιλειρηνικό, κ.λπ.)... Που βάζει όρια στη δράση, όρια στη σκέψη.

Από το 2002 το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Πολιτικής Επιμόρφωσης, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κόμματα του Γερμανικού Κοινοβουλίου (μαζί και η αριστερή «Die Linke»), έστησε τη διαδικτυακή πλατφόρμα «Wahl-O-Mat», με ερωτήσεις που «βοηθάνε» τους ψηφοφόρους να αποφασίσουν ποιο κόμμα θα ψηφίσουν! Η πλατφόρμα στηρίζεται στις θέσεις των κομμάτων σε διάφορα θέματα, π.χ. εξωτερική πολιτική, Παιδεία, Υγεία, Εργασιακά, αντιμετώπιση της πανδημίας κ.λπ. Ο ψηφοφόρος καλείται να απαντήσει σε 38 ερωτήσεις με τη μέθοδο των πολλαπλών απαντήσεων και η πλατφόρμα, ανάλογα με τις απαντήσεις που έχουν δοθεί, κάνει πρόταση κόμματος με βάση το ποσοστό ταύτισης των απόψεων του ψηφοφόρου με τις θέσεις των κομμάτων.

Οι ερωτήσεις είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του σάπιου συστήματος, χειραγωγούν τη σκέψη του λαού και του δίνουν ταυτόχρονα την ψευδαίσθηση της ελεύθερης πολιτικής άποψης, αλλά και της δημοκρατικής επιλογής. Ακόμα και οι φαινομενικά πιο ανώδυνες ερωτήσεις κρύβουν από πίσω τους την πολιτική των μονοπωλίων ή τις συγκρούσεις μεταξύ κομματιών της αστικής τάξης της χώρας.

Ετσι π.χ. η ερώτηση για το «αν θέλετε να υπάρχει όριο στους αυτοκινητόδρομους» κρύβει ανταγωνισμούς μεταξύ κλάδων, όπως της παραδοσιακής γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας που θέλει να μην υπάρχουν όρια στους δρόμους για να πουλάνε τα γρήγορα και πανάκριβα αμάξια. Ενώ άλλη ερώτηση παραπέμπει απευθείας στην επιλογή των μονοπωλίων, π.χ. «πρέπει να σταματήσει η προώθηση της αιολικής ενέργειας;». `Η άλλη ερώτηση παραπέμπει σε επιλογή συμμάχων σε διεθνές επίπεδο, π.χ. «να μπει σε λειτουργία ή όχι ο αγωγός Nord Stream 2;».

Τα μεγάλα συνδικάτα από την άλλη συμπληρώνουν το μεγάλο κάδρο της προεκλογικής περιόδου. Η IG-Metall παίζοντας το παιχνίδι των μονοπωλίων καλεί τους εργαζόμενους να ψηφίσουν στις εκλογές για τη «δίκαιη μετάβαση» της οικονομίας, για κοινωνική και οικολογική πολιτική κ.λπ., υιοθετώντας σοσιαλδημοκρατικές απόψεις για την οικονομία καλούν τον λαό να πάρει το μέρος του ενός ή του άλλου κομματιού της αστικής τάξης. Το Ver.Di αντίστοιχα καλεί σε ψήφο στα κόμματα που συμμετέχουν στις κατευθυνόμενες από τα μονοπώλια των ΑΠΕ κινητοποιήσεις «Fridays for Future», δείχνοντας σαφή προτίμηση σε άλλους κλάδους της καπιταλιστικής οικονομίας.

Οι φίλοι και τα μέλη του ΚΚΕ στη Γερμανία καλούν τόσο τους Ελληνες μετανάστες που έχουν δικαίωμα ψήφου, όσο και τους συναδέλφους τους Γερμανούς σε στήριξη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) που κατεβαίνει σε αυτές τις εκλογές.

Η ψήφος στο DKP είναι ψήφος αντεπίθεσης και ενίσχυσης της καθημερινής πάλης του λαού για το δικαίωμα στη δουλειά, για ένα δημόσιο σύστημα Υγείας, δωρεάν Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση με δικαιώματα, για την πραγματική προστασία του περιβάλλοντος, κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις των ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, για έναν κόσμο χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση, κρίσεις, πολέμους, προσφυγιά.