Διεθνείς αναλυτές περιγράφουν με στρατιωτικούς όρους την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που συνεπάγεται η συμφωνία ΗΠΑ - Μ. Βρετανίας - Αυστραλίας, την οποία συμπληρώνει η προμήθεια αμερικανικών πυρηνοκίνητων υποβρυχίων στην Αυστραλία. Σύμφωνα με τις αναλύσεις τους, που φιλοξενεί ο αυστραλιανός Τύπος, τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια, ως λιγότερο θορυβώδη και με μεγαλύτερη επιχειρησιακή αυτοτέλεια, ενδείκνυνται για στρατιωτικές αποστολές και περιπολίες στον ανοιχτό ωκεανό, όπως τον Ινδικό ή τη Νότια Κινεζική Θάλασσα. Αντιθέτως, τα ντιζελοκίνητα υποβρύχια, που προέβλεπε το συμβόλαιο Αυστραλίας - Γαλλίας, έχουν μικρότερο βεληνεκές και αυτονομία. Από την κατασκευή τους (είναι λιγότερο ογκώδη και πιο ευκίνητα) προορίζονται για πιο συμβατικές αποστολές ελέγχου της μεγάλης αυστραλιανής ακτογραμμής (περίπου 36.000 χιλιόμετρα) και για ελλιμενισμό ακόμα και σε εκβολές ποταμών, όπου έχουν διαμορφωθεί ορισμένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας, όπως στο Σίδνεϊ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι το εξοπλιστικό πρόγραμμα με τα γαλλικά υποβρύχια που ακυρώθηκε, υπηρετούσε άλλες ανάγκες, πέρα από τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό στην περιοχή του Ειρηνικού, στον οποίο εντάσσονται οι παραδοσιακοί σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, όπως η Αυστραλία. Γι' αυτό άλλωστε η επιλογή των γαλλικών υποβρυχίων είχε γίνει και με κριτήριο τη δυνατότητά τους σε βάθος χρόνου να αναβαθμιστούν σε πυρηνοκίνητα, για να αποτελέσουν μέρος της διάταξης των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων στον Ειρηνικό απέναντι στην Κίνα.