Από τα βαριά του ζεϊμπέκικα μέχρι τα χαρούμενα χασαποσέρβικα που εμπνεύστηκε, μας ταξίδεψε στη ζωή και στο έργο του μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών: Ελένη Καρακάση, Βαλέρια Κουρούπη, Κατερίνα Παπουτσάκη, Κωστής Σαββιδάκης, Γιωργής Τσουρής. Η καλλιτεχνική επιμέλεια του αφιερώματος ήταν της Κίρκης Καραλή και η ενορχήστρωση του Γιάννη Παπαζαχαριάκη.
Στα τύμπανα ήταν ο Γιώργος Κατσίκας, στο μπάσο ο Μίμης Ντούτσουλης, στο ακορντεόν ο Τάσος Αθανασιάς, στο πιάνο ο Θανάσης Βήχος, στο μπουζούκι ο Γιάννης Σινάνης.
«Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ»... ήχησαν οι πρώτες νότες που καλωσόρισαν τον κόσμο, που τραγουδούσε μαζί με τους ηθοποιούς της σκηνής και ακολούθησαν μια πλειάδα γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών του Μητσάκη: «Οπου Γιώργος και μάλαμα», «Να 'χεις χάρη μάγκα», «Δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου»...
«Συννεφιές», «Πάρε το δαχτυλίδι μου», «Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια», τραγούδια που όλοι έχουμε ενώσει τις φωνές μας σ' αυτά στα γλέντια μας, εναλλάσσονταν στη σκηνή με διηγήσεις περιστατικών από τη ζωή του και δικά του λόγια: «Κάθε λέξη που τοποθετούσα και είχε έναν πόνο, έναν καημό, ένα μεράκι, μια απόγνωση, έβρισκα ότι στα 9/8 επάνω μπόραγε να φανεί ο στίχος και έδειχνε ολοκληρωμένος», εξηγούσε ο ίδιος την προτίμησή του για τον ρυθμό του ζεϊμπέκικου.
Ενώ δεν έλειψαν και τραγούδια για την πόλη όπου έζησε, την αγάπησε και έγραψε γι' αυτήν: «Στον Πειραιά συννέφιασε», «Ενα καράβι απ' τον Πειραιά» ακούστηκαν μαζί με άλλα, με ωραιότατες ερμηνείες και με θερμή συμμετοχή του κόσμου.
Και όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε στο κλείσιμο του αφιερώματος: «Ο Μητσάκης, ως ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους του ρεμπέτικου, κατάφερε να ταιριάξει τις νέες συνθήκες της ζωής μέσα στη μουσική του, όπως τις νότες στο πεντάγραμμο. Προσαρμοστικότητα, εξέλιξη ή διορατικότητα; Σίγουρα πάντως καθρέφτισε την εποχή του, τη φτώχεια και τον έρωτα με έναν τρόπο τρυφερό και άμεσο, αξέχαστο στα αυτιά μας και ασταμάτητο στο στόμα μας».