Η δράση των Συλλόγων Γυναικών την τελευταία πενταετία συνέβαλε στο να ενισχυθεί η παρέμβασή μας στις γυναίκες εργαζόμενες στα εργοστάσια και ιδιαίτερα των τροφίμων στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας. Σε κοινή δράση με το κλαδικό Σωματείο, ήρθαμε σε επαφή με τις εργάτριες που βιώνουν στο πετσί τους εδώ και χρόνια την εντατικοποίηση, τα εξαντλητικά «ελαστικά» ωράρια, σε συνδυασμό με πενιχρούς μισθούς, την καταπόνηση του οργανισμού τους, την πλήρη αποσταθεροποίηση της οικογενειακής - προσωπικής ζωής τους.

Τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου υπερηφανεύονται ότι βγήκαν αλώβητοι από την κρίση, εν μέσω πανδημίας βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται και προχωρούν σε επενδύσεις με «ζεστό» κρατικό χρήμα, οι γυναίκες εργαζόμενες βλέπουν τον ελεύθερο ποιοτικό χρόνο να απουσιάζει, τη συνταξιοδότηση να φαντάζει μακρινό όνειρο, ιδιαίτερα σε χώρους που υπάρχει εποχικότητα.

Μέσα από τα παραπάνω αποδεικνύεται ότι η βία κατά των γυναικών είναι και να δουλεύεις κάτω από συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα στα κονσερβάδικα για να μαζέψεις τα πολυπόθητα 50 ή 70 ένσημα ώστε να έχεις ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Βία είναι να δουλεύεις εξίσου σκληρά καταπονώντας τον ήδη επιβαρυμένο οργανισμό σου και να αμείβεσαι με λιγότερα χρήματα σε σχέση με τον άντρα συνάδελφό σου. Βία είναι να μεταθέτεις τη δημιουργία οικογένειας φοβούμενη ότι η σύμβασή σου δεν θα ανανεωθεί...

Αποτέλεσμα της παραπάνω δράσης των δυνάμεών μας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα είναι και η ενισχυμένη παρουσία γυναικών στις αρχαιρεσίες του κλαδικού Σωματείου Τροφίμων - Ποτών Κ. Μακεδονίας που, σε συνδυασμό με την απόφαση δημιουργίας Επιτροπής Γυναικών σε αυτό, θα συμβάλει στην ένταξη όλο και περισσότερων εργατριών στην οργανωμένη διεκδίκηση για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα των εργατριών της ΚΟΝΒΑ στη ΒΙΠΕ του Κιλκίς που προχώρησαν σε αποχή από την εργασία τους μπροστά στην αύξηση μισθών συγκεκριμένου αριθμού συναδελφισσών τους που αξιολογήθηκαν «καλά» από την εργοδοσία, αλλά και εργάτριας που αρνήθηκε την αύξηση αν δεν την έπαιρναν όλες.

Σε έναν νομό όπως το Κιλκίς, όπου οι δυνάμεις του Εργατικού Κέντρου κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να εκφυλίζεται η έννοια της οργανωμένης εκπροσώπησης των εργαζομένων, οι οποίοι αριθμούν αρκετές χιλιάδες στις ΒΙΠΕ της περιοχής, ο Σύλλογος Γυναικών, μαζί με τα κλαδικά σωματεία και το Σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ, συνέβαλε ώστε οι εργαζόμενες να ενημερωθούν για τις αντεργατικές αλλαγές του νόμου Χατζηδάκη και των προηγούμενων κυβερνήσεων, να προβληματιστούν, να σπάσουν η μοιρολατρία και η ατομικότητα, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ριζικών αλλαγών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.