Πριν από μερικούς μήνες, όταν εξελίσσονταν τα πρώτα κύματα της πανδημίας, το δίλημμα που έβαζε η κυβέρνηση στον λαό ήταν «αυτοπροστασία ή λοκντάουν». Αυτό που κρυβόταν από πίσω, στη μια και στην άλλη περίπτωση, ήταν η αποθέωση της ατομικής ευθύνης απέναντι στην πανδημία και κυρίως η άρνηση του κράτους να ενισχύσει ουσιαστικά το δημόσιο σύστημα Υγείας, να επιβάλει αυστηρά πρωτόκολλα για τον κορονοϊό στους χώρους δουλειάς, να αποσυμφωρήσει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να καταστήσει ασφαλή τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ολα αυτά, δηλαδή, που θεωρούνται «κόστος» από το κεφάλαιο και το κράτος του. Τώρα, στο τέταρτο κύμα της πανδημίας, αν και το δίλημμα έχει αλλάξει σε «εμβόλιο ή ανοσία της αγέλης», με ανατριχιαστικές προβλέψεις για κρούσματα, διασωληνωμένους και νεκρούς, κυρίως μεταξύ των ανεμβολίαστων, η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής παραμένει ίδια, είτε βάζει στο τραπέζι το λοκντάουν, είτε το αποκηρύσσει.