Οπως πάντα, η επιθυμία της άρχουσας τάξης να στρατεύσει τον λαό κάτω από τα συμφέροντά της, τις σημαίες της και τους στόχους της δεν είναι μονοκόμματη αλλά πολύμορφη. Ετσι, μπροστά στις πολύ επικίνδυνες εξελίξεις που διαμορφώνονται για τους λαούς όλου του πλανήτη, όλα τα σφυριά της αστικής ενημέρωσης - κατ' αντιστοιχία με τη στάση όλων των αστικών κομμάτων στη χώρα μας - βαράνε στον ίδιο στόχο μέσα από πολλούς δρόμους.

Βασικά χαρακτηριστικά: Αντικομμουνισμός (πότε ραφιναρισμένος, πότε μπογδανικός), επιλεκτικές ευαισθησίες και εννοείται fake news. Δεν θα κάναμε το σημερινό σχόλιο αν δεν είχαμε καταγράψει σε δύο μέρες δύο χτυπητά παραδείγματα από ένα ΜΜΕ που δεν είναι φιλοκυβερνητικό. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ετσι και στην περίπτωση του «news247.gr».

Παράδειγμα 1ο: Η είδηση του μέσου για τον θάνατο της Μαντλίν Ολμπράιτ τιτλοφορούνταν: «Πέθανε η πρώτη γυναίκα ΥΠΕΞ των ΗΠΑ». Το κείμενο της είδησης ήταν πιο πικάντικο από μία απλή επίκληση του φύλου μίας εκ των εμπνευστών του πρώτου μεγάλου πολέμου στο έδαφος της Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Διαβάζουμε: «Η Ολμπράιτ, η οποία ανέλαβε πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη το 1993, είχε πιέσει για μια σκληρότερη στάση απέναντι στους Σέρβους της Βοσνίας. Ωστόσο, στη διάρκεια της πρώτης θητείας του Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο, πολλοί από τους κορυφαίους συμβούλους της κυβέρνησης (...) ήταν αποφασισμένοι να μην επαναλάβουν το ίδιο λάθος στα Βαλκάνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν με αεροπορικές επιδρομές σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, που οδήγησαν στον τερματισμό του πολέμου τρία χρόνια αργότερα». Τη φράση «Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν με αεροπορικές επιδρομές σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, που οδήγησαν στον τερματισμό του πολέμου τρία χρόνια αργότερα», δεν την έχουμε διαβάσει ούτε στα επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ! Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ όχι απλά δεν τερμάτισαν κανέναν πόλεμο αλλά τον προετοίμασαν, υποδαύλισαν τους εθνικισμούς στην περιοχή, εισέβαλαν παρέα ή κατά μόνας δύο φορές σε 6 χρόνια και τελικά από τον «τερματισμό» του πολέμου προέκυψαν 6 κράτη εκεί που ήταν ένα! Το αίμα που ξοδεύτηκε για να χαραχτούν αυτά τα νέα σύνορα οι «προοδευτικοί» συντάκτες του «news247» δεν το είδαν πουθενά μάλλον. Βέβαια, το έχει δει όλος ο πλανήτης αλλά μπροστά στην αγιογραφία της πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ τι να την κάνεις την αλήθεια; Στην ίδια είδηση διαβάζουμε πως «από το 2000 και μετά η Μαντλίν Ολμπράιτ έγινε σύμβολο μιας γενιάς νέων γυναικών που αναζητούσαν έμπνευση στην αναζήτησή τους για ίσες ευκαιρίες και σεβασμό στους χώρους εργασίας. Η Ολμπράιτ συνήθιζε να λέει πως "υπάρχει ένα ιδιαίτερο μέρος στην κόλαση για γυναίκες που δεν βοηθούν η μία την άλλη"». Δεν ξέρουμε τι διαλέξεις έκανε στα φόρα και στα σουαρέ της η Μ. Ολμπράιτ.

Αυτό που ξέρει όλος ο πλανήτης είναι ότι η πολιτική που στήριξε, διαμόρφωσε και εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά ίσες ευκαιρίες διαμόρφωναν. Κάτι θα ξέρουν γι' αυτό οι γυναίκες του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Συρίας αλλά και οι γυναίκες και οι άντρες των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ που έγιναν κρέας για τα κανόνια της πολιτικής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Παράδειγμα 2ο: Μία ακραία διαστρέβλωση μπορεί να γίνει πιο πιστευτή όταν ειπωθεί από κάποιον «υπεράνω πάσης υποψίας». Για παράδειγμα, τον ανιστόρητο, αντικομμουνιστικό συνειρμό «τι Πούτιν, τι Στάλιν» ή «τι Ρωσία, τι ΕΣΣΔ» άλλη χάρη έχει να τον αναπαράγει ένας σεσημασμένος ακροδεξιός (π.χ. πλέον ο Αρκάς), άλλη χάρη έχει να το αναπαράγει ένα μέσο «προοδευτικό» που μέχρι τώρα, όπως θα έλεγε και κάποιος αναγνώστης, «καλά τα λέει».

Ετσι, το «news247» δημοσίευσε σχεδόν ολόκληρο ένα άρθρο του αμερικανικού περιοδικού «Atlantic», για το οποίο το ελληνικό site επέλεξε τον τίτλο «Πούτιν: Οι σοβιετικές τακτικές που αναβιώνει στην Ουκρανία, αγνοώντας πόσο έχει αλλάξει από τότε ο πόλεμος». Το πρωτότυπο άρθρο έχει γράψει ο στρατιωτικός ιστορικός Αντονι Μπίβορ. Κανένας προφανώς δεν απαγορεύει σε κανέναν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να έχει τη δική του γνώμη για το πώς εξελίσσεται η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, όπως βέβαια και κανένας δεν υποχρεώνει κανέναν (μέχρι τώρα τουλάχιστον) να αποδεχτεί την εκδοχή των ΗΠΑ ή της Ρωσίας για το αν «έχει σκαλώσει η εισβολή» ή αν πηγαίνει «σύμφωνα με το πρόγραμμα» ή όποια εκτίμηση μπορεί να διαμορφώνει κανείς από την... πολύπλευρη ενημέρωση των ημερών μας.

Το θέμα είναι αλλού. Ολο το συγκεκριμένο άρθρο είναι στημένο πάνω στον συνειρμό «τι Ρωσία, τι ΕΣΣΔ», τόσο πολύ, που στο τέλος για ξεκάρφωμα αναφέρει ότι «προφανώς η σημερινή Ρωσία δεν είναι Σοβιετική Ενωση». Τα καθηλωμένα τεθωρακισμένα του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία μπλέκονται με τα σοβιετικά τεθωρακισμένα που μπήκαν το 1945 στο Βερολίνο, ενώ τα προβλήματα ανεφοδιασμού του ρωσικού στρατού συσχετίζονται με τις «δυνάμεις του Συμφώνου της Βαρσοβίας που εισήλθαν (το 1968) στην Τσεχοσλοβακία (και) ενημερώθηκαν από τις πολιτικές τους αρχές ότι θα ήταν ευπρόσδεκτοι ως απελευθερωτές. Κατέληξαν χωρίς καύσιμα και πεινασμένοι». Με έναν σμπάρο 10 τρυγόνια! Λίγο Πούτιν, λίγο αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία, μετά από Ζούκοφ και «Κατιούσα» και έδεσε το γλυκό!

Ενημερωνόμαστε μάλιστα από τον Αντ. Μπίβορ - πάντα μέσω του «news247» - πως «στην επιχείρηση του Βερολίνου, το πυροβολικό του Ζούκοφ εκτόξευσε περισσότερες από 3 εκατομμύρια οβίδες, καταστρέφοντας μεγαλύτερο μέρος της πόλης από ό,τι η στρατηγική αεροπορική επίθεση των Συμμάχων». Ψάχνουμε να βρούμε ποια Ιστορία διαβάζουν και δεν έχουν βρει καμία αναφορά στον - αχρείαστο επιχειρησιακά - «συμμαχικό» βομβαρδισμό της Δρέσδης ή πολύ περισσότερο στον πυρηνικό όλεθρο στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ.

Πάντως, όλο αυτό το αφήγημα που οικοδομούν άρθρα σαν τα παραπάνω - ιδιαίτερα τη συσχέτιση όσον αφορά την «επιχείρηση αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας» (όπως λέει ο Πούτιν) με τον δίκαιο πόλεμο της ΕΣΣΔ για τη συντριβή του ναζισμού - το δουλεύει με επιμονή μόνο ο Πούτιν (!) για να εκμεταλλευτεί στο εσωτερικό του τα βαθιά αντιφασιστικά συναισθήματα που έχει ακόμη ο ρωσικός λαός. Είμαστε σίγουροι ότι έχουμε να διαβάσουμε πολλά τέρατα ακόμη.

Αλλωστε, όπως δείχνουν και οι αγαπημένες (τους) δημοσκοπήσεις, τα κουκιά της λαϊκής συναίνεσης στην εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν βγαίνουν (αυτές τις κακόμοιρες δημοσκοπήσεις τις τρώει η μαρμάγκα...). Πάντως, αν θέλει κανείς να κάνει συνειρμούς και συσχετίσεις σχετικές με την πραγματικότητα θα μπορούσε να ασχοληθεί με το πώς η σημερινή Ρωσία αξιοποιεί τα ίδια προσχήματα με το ΝΑΤΟ ή με το πώς τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Ρωσίας συγκρούονται με τα αντίστοιχα του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.

Θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέμα για ένα μέσο που αποτελεί στήριγμα της «προοδευτικής παράταξης» (για να το πούμε κομψά). Το σίγουρο είναι ότι η αναλογία ανάμεσα στο πάθος με το οποίο οι λεγόμενες προοδευτικές κυβερνήσεις στηρίζουν την εμπλοκή στον πόλεμο και στο πώς τα λεγόμενα προοδευτικά site στοιχίζονται σε αυτήν τη γραμμή δεν ήταν και κεραυνός εν αιθρία...