Ολοένα και περισσότερο διαφημίζεται η 4ήμερη εργασία περίπου ως «διεθνής τάση», με τα αστικά επιτελεία να λένε στον εργατόκοσμο ότι «το αφεντικό τρελάθηκε». Πάνε κι έρχονται τα ρεπορτάζ για τη «μειωμένη» (τάχα) εργασία σε χώρες του εξωτερικού, σε μια προσπάθεια να «τουμπάρουν» την καθολική απόρριψη του εκτρωματικού νόμου της ΝΔ για τα Εργασιακά, που γενικεύει και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Επειδή όμως στις διαφημίσεις η αλήθεια βρίσκεται στα «ψιλά γράμματα», διαβάζουμε π.χ. ότι στην Αγγλία, για να εξασφαλίζουν το «4ήμερο» οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν 9,5 ή/και 10 ώρες τη μέρα, ενώ οι εργοδότες θα εξακολουθούν να δίνουν το 100% της αμοιβής με την προϋπόθεση να διατηρείται στο μέγιστο η παραγωγικότητα. Αντίστοιχα στο Βέλγιο η εργάσιμη μέρα αυξάνεται κατά 1,5 ώρα. Ενώ στην Ισλανδία η μείωση των ωρών εργασίας προϋποθέτει την «αύξηση της παραγωγικότητας», δηλαδή το τέντωμα των εργαζομένων, που για τους εργοδότες σημαίνει περισσότερα κέρδη, αλλά οι εργαζόμενοι θα αρκεστούν σε λίγο παραπάνω «ελεύθερο χρόνο». Από κάτι τέτοια επιβεβαιώνεται ότι όσο και να καλογυαλίζουν τη διευθέτηση τα διάφορα παπαγαλάκια, αυτή εξακολουθεί να παραμένει ένα ακόμα αντιδραστικό μέτρο εργασιακής εξόντωσης, ενταγμένο στη δίψα της εργοδοσίας για περισσότερη παραγωγικότητα, για ένταση της δουλειάς στα απώτατα όρια της αντοχής των εργαζομένων, χωρίς βέβαια καμιά αύξηση στους μισθούς. Με αυτά τα κριτήρια θα «δομείται» ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, αντί αυτός να είναι σταθερός για όλους τους εργαζόμενους και μάλιστα μειωμένος, αφού αυτή η δυνατότητα προσφέρεται από την εκτίναξη της παραγωγικότητας. Δουλειά και ζωή - λάστιχο: Αυτό διαφημίζουν μέσα από τους ελκυστικούς τίτλους για την «4ήμερη εργασία»...