Τέτοιες μέρες πριν από τέσσερα χρόνια, η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ, πανηγύριζαν για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Περίσσευαν τότε τα παραμύθια για τη «νέα εποχή» της «ασφάλειας», της «σταθερότητας» και της «ειρήνης». Τέσσερα χρόνια μετά, τα ψέμα αποδείχτηκε με πολύ κοντά ποδάρια...

Με φόντο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, τα όσα ειπώθηκαν στη Σύνοδο της «Διαδικασίας Συνεργασίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης» την περασμένη Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη είναι αποκαλυπτικά.

Τα κάλπικα λόγια περί «ειρήνης και ασφάλειας» έδωσαν τη θέση τους σε διαπιστώσεις όπως αυτές του Κυρ. Μητσοτάκη ότι «τα Βαλκάνια, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, βρίσκονται ξανά στην πρώτη γραμμή ανταγωνιζόμενων σφαιρών επιρροής - απειλητικοί κλυδωνισμοί γίνονται αισθητοί κάτω από την επιφάνεια», περιγράφοντας τον ανταγωνισμό που φουντώνει με Ρωσία και Κίνα στην περιοχή, αλλά και την αντιπαράθεση μέσα στο ίδιο το ευρωατλαντικό στρατόπεδο.

Τα «ανέκδοτα» περί «τέλους των εθνικισμών» και των «αλυτρωτισμών» πήγαν περίπατο, καθώς αποδείχτηκε ξανά ότι τα ιμπεριαλιστικά σχέδια είναι αυτά που τους θρέφουν, τους αναπαράγουν, κρατάνε «ζωντανά» τα σπέρματά τους. Αποδείχτηκε ότι οι συμφωνίες των αστικών τάξεων δεν «κλείνουν τους λογαριασμούς» των ανταγωνισμών, αλλά αντίθετα ανοίγουν νέους.

Υπό αυτό το πρίσμα, η διακήρυξη που υπογράφηκε στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή, ενόψει μάλιστα των Συνόδων ΕΕ και ΝΑΤΟ, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί, καθώς καλεί σε επιτάχυνση των σχεδίων ευρωΝΑΤΟικής ολοκλήρωσης στα Βαλκάνια, για την κοινή «αντιμετώπιση των ολοένα αυξανόμενων προκλήσεων και νέων απειλών για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (σ.σ. βλέπε Ρωσία και Κίνα), οι οποίες είναι αδιαχώριστες από τη συνολική ευρωπαϊκή ασφάλεια και σταθερότητα».

Το ίδιο και οι διακηρύξεις για επιτάχυνση της «ουσιώδους διαφοροποίησης των πηγών Ενέργειας», με την προώθηση των διασυνδέσεων και των σταθμών επαναεριοποίησης του πανάκριβου αμερικάνικου LNG, για την «απεξάρτηση» από το ρωσικό αέριο.

Πίσω απ' αυτές τις διακηρύξεις κρύβεται η ανελέητη σύγκρουση επιχειρηματικών ομίλων για τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών. Αυτή τη σύγκρουση πληρώνουν ήδη σήμερα ο λαός της Ουκρανίας, της Ρωσίας, οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μαίνεται, με κίνδυνο να γενικευτεί και στα Βαλκάνια, όπου οι ανταγωνισμοί κάνουν την κατάσταση να «κρέμεται από μια κλωστή».

Οπως πριν από τέσσερα χρόνια, έτσι και τώρα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το να πρωτοστατεί η χώρα στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια σημαίνει ότι «αναβαθμίζεται» στην περιοχή, γίνεται «πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας». Οτι έτσι θωρακίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι στην Τουρκία και ότι ο λαός μπορεί να βγει ωφελημένος.

Διαδοχικά, οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ πήγαν «πολλά βήματα μπροστά» την εμπλοκή στα στρατιωτικά και οικονομικά σχέδια των ΗΠΑ, στα Βαλκάνια και στη Μ. Θάλασσα, με αποκορύφωμα τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και τον «Στρατηγικό Διάλογο», που κατέληξε σε Συμφωνία για νέες βάσεις, όπως αυτή της Αλεξανδρούπολης.

Αλήθεια, όμως, ποια «ασφάλεια» παρέχουν όλα αυτά στον λαό; Ολόκληρη η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα κλειδωμένη στα σκόπευτρα των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, όσο δυναμώνει ο ανταγωνισμός τους με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Η τουρκική προκλητικότητα και η αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων ποτέ δεν ήταν τόσο οξυμένες όσο σήμερα, με τις «πλάτες» των Ευρωατλαντικών, που μιλάνε για «διαφορές που πρέπει να επιλυθούν σε συμμαχικό πνεύμα», για να εξασφαλιστεί η ΝΑΤΟική συνοχή. Τα ΝΑΤΟικά «αφηγήματα» συντρίφτηκαν και πάλι από την πραγματικότητα.

Υπάρχει όμως κάτι που τότε, όπως και τώρα, αποδείχτηκε πέρα ως πέρα αληθινό, φωτίζοντας τον δρόμο που συμφέρει να βαδίσει ο λαός: Είναι η κρυστάλλινη θέση του ΚΚΕ, που από την πρώτη στιγμή ανέδειξε το επικίνδυνο ΝΑΤΟικό περιεχόμενο της Συμφωνίας, κάλεσε σε αγώνα ενάντια στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και την εμπλοκή της χώρας σε αυτούς.

Το «όχι» στη Συμφωνία που προωθούσε ένα βήμα πιο πέρα τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού μπλοκ στην περιοχή και έριχνε «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών, κυρίως με τη Ρωσία, ήταν ταυτόχρονα «ναι» στη φιλία, στην αλληλεγγύη και την κοινή πάλη των λαών, για να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, να παλέψουν για τη δική τους εξουσία, σπάζοντας τον «φαύλο κύκλο» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.

Στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η πάλη αυτή είναι σήμερα πιο επίκαιρη και αναγκαία από ποτέ!