Η συνεχής επίκληση της «σταθερότητας» από την κυβέρνηση δεν γίνεται τυχαία, σε συνθήκες αβεβαιότητας για την οικονομία, κλιμάκωσης των ανταγωνισμών για την Ενέργεια και γενικευμένης ακρίβειας, που τροφοδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και προκαλούν ήδη αναταραχή σε άλλες χώρες. Δείχνοντας αυτές ως παράδειγμα, η ΝΔ προβάλλεται ως «δύναμη σταθερότητας», για «να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες». Το ίδιο ισχύει όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα, που κατηγορούν την κυβέρνηση ότι προκαλεί «αστάθεια» με την οικονομική της πολιτική και τον τρόπο που διαχειρίζεται το ζήτημα των υποκλοπών και διαφημίζουν τον εαυτό τους ως «εγγυητές» της «πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας». Για ποια «σταθερότητα» μιλάνε όλοι; Γι' αυτήν που διασφαλίζει την ανεμπόδιστη εφαρμογή της κοινής αντιλαϊκής στρατηγικής τους και εκτείνεται από τη συμφωνία τους στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και την εμπλοκή της χώρας σε αυτόν, μέχρι το Ταμείο Ανάκαμψης, το πρόγραμμα δηλαδή που θα εφαρμόσει οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Αυτή η «σταθερότητα» είναι που βουλιάζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια και στην ανέχεια, τον βάζει σε «περιπέτειες» στη σκιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και της «πράσινης» κερδοφορίας τους. Γι' αυτήν τη «σταθερότητα» ανταγωνίζονται τα αστικά κόμματα, αλλά την ίδια ώρα δηλώνουν έτοιμα να συμπράξουν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς για να τη διασφαλίσουν. Οπως έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του γνωστό κυβερνητικό στέλεχος, «σε περίπτωση κρίσης και δη εθνικής, θεωρώ βέβαιο πως όλα τα κόμματα» πλην ΚΚΕ «θα μπορούσαν να βρουν συναινέσεις ανά δυάδες, τριάδες ή και τετράδες». Τόσο ...χάος απύθμενο χωρίζει τους οπαδούς της αντιλαϊκής «σταθερότητας».