Παναγιώτης - Μόδεστος Γεωργάκας, ειδικός ψυχίατρος, ιδρυτής και τ. διευθυντής ΠΕΘΕΑ «Αργώ» του ΨΝ Θεσσαλονίκης: «Η εξάρτηση δεν είναι μία βιολογική αρρώστια. Ούτε μία γονιδιακή παρέκκλιση. Αποτελεί ένα επαχθές κοινωνικό φαινόμενο, οφειλόμενο σε πολλαπλά αίτια. Αίτια πολιτικά, οικονομικά, οικογενειακά, ψυχολογικά, ιατρικά, βιολογικά, ιστορικά, πολιτισμικά, άμεσα όμως και άρρηκτα συναρτώμενα από τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες αυτό αναπτύσσεται. Η εξάρτηση - η οποιαδήποτε εξάρτηση - καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Τον απαξιώνει. Τον περιθωριοποιεί. Τον εξαθλιώνει. Του στερεί την προσωπικότητά του και ελέγχει τις συμπεριφορές του».

Σοφία Σκλαβενίτη, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, με επιμόρφωση στην Κοινωνική Κλινική Ψυχολογία των Εξαρτήσεων: «Η διαλεκτική υλιστική - ιστορική προσέγγιση αναδεικνύει την ανάπτυξη προβληματικής σχέσης και τελικά εξάρτησης από το αλκοόλ σε πολυπαραγοντικό κοινωνικό φαινόμενο, που καθορίζεται από ιστορικούς, πολιτικούς, κοινωνικούς, ψυχολογικούς, βιολογικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς παράγοντες, οι οποίοι αλληλοσυνδέονται και αλληλοεξαρτώνται, ενώ τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της κατανάλωσης αλκοόλ εξαρτώνται από το είδος των σχέσεων παραγωγής, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων κάθε φορά, τις ιδιαίτερες πολιτισμικές, θρησκευτικές, γεωγραφικές κ.ά. ιδιαιτερότητες».

Ιλιάνα Ναζεντιάδου, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, MSc Εγκληματολογίας: «Το εξαρτητικό αντικείμενο, είτε πρόκειται για ένα διαδικτυακό παιχνίδι μαζικής συμμετοχής, είτε για ένα στοιχηματικό παιχνίδι, είτε για μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, γίνεται ο διαμεσολαβητής στη σχέση του ανθρώπου τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους, διαμορφώνοντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ανθρώπινης συνείδησης. Ποιο είναι όμως το υπάρχον κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται αυτά τα χαρακτηριστικά; Ο εθισμένος δεν εθίζεται εν μία νυκτί. Μπορεί το υπάρχον σύστημα με το περιεχόμενό του να λειτουργήσει αντισταθμιστικά; Σήμερα βλέπουμε ότι διαμορφώνονται όλες οι προϋποθέσεις δημιουργίας ελλειμμάτων στον ψυχισμό του ανθρώπου. Ανεργία, φτώχεια, κοινωνικός αποκλεισμός, σχολική διαρροή, ανασφάλεια, οικονομική αβεβαιότητα, απομόνωση, εμπορευματοποίηση αναγκών και ανθρώπινων σχέσεων, απουσία μαζικών χώρων άθλησης και πολιτισμού και ισότιμης πρόσβασης όλων σε αυτούς, αποτυπώνονται με έναν υποκειμενικό τρόπο στον καθένα αλλά μειώνουν σε ένα ευρύτερο επίπεδο τις αντοχές και τις αντιστάσεις».

Λεμονιά Φακάρου, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια MSc Ποινικό Δίκαιο και Εξαρτήσεις, θεραπεύτρια ΚΕΘΕΑ «Εν Δράσει», μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ: «Είναι μία από τις αντιφάσεις της κοινωνίας όπου ζούμε, το γεγονός ότι ενώ έχει υπάρξει μεγάλη επιστημονική πρόοδος και πείρα ως προς την πρόληψη και τη θεραπεία των εξαρτήσεων, η πρόοδος αυτή δεν αξιοποιείται στην πολιτική αντιμετώπισής τους. Και υπάρχουν αιτίες γι' αυτό. Καταρχάς, μια ταξική κοινωνία, για την οποία είναι μονόδρομος η διαιώνισή της που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τα προβλήματα που η ίδια δημιουργεί. Θα αντέφασκε στην ίδια της την ύπαρξη η ριζική αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου των εξαρτήσεων και η στόχευση για πλήρη αποκατάσταση και κοινωνική επανένταξη των "θυμάτων" της. Επιπλέον, η πρόληψη και η απεξάρτηση "κοστολογούνται" με βάση οικονομικές τεχνικές, όπως η ανάλυση "κόστους - οφέλους". Αν κοστίζει πολύ ακριβά η δημιουργία όλων των απαραίτητων όρων για μια ζωή χωρίς εξαρτήσεις, αν ο θάνατος ακόμα, κοινωνικός ή βιολογικός, "συμφέρει" οικονομικά βάσει της συγκεκριμένης ανάλυσης, τότε απλά και κυνικά προτιμώνται οι φτηνότερες λύσεις».