Ελένη Θεοδοσίου, νοσηλεύτρια στο ΨΝΑ Δρομοκαΐτειο, μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ: «Αν και στην Ελλάδα υπάρχει έλλειψη επιστημονικών ερευνών σχετικά με τις ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις της ενδοοικογενειακής βίας στις γυναίκες, μελέτη ανέδειξε ότι το 60% των κακοποιημένων γυναικών παρουσιάζει συμπτώματα μετατραυματικού στρες, εκ των οποίων το 46% χρόνιου μετατραυματικού στρες (...) Η εξάλειψη της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών, που επιβαρύνει την ψυχική υγεία τους, συνδέεται με όλες τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, με πρώτο και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, με σταθερό ωράριο και μέτρα προστασίας της υγείας και της μητρότητας. Για να μπορέσει κάθε γυναίκα να ζει οικονομικά, κοινωνικά ανεξάρτητη».

Αλτα Πανέρα, ψυχολόγος, επόπτρια, ψυχοθεραπεύτρια, τραυματοθεραπεύτρια, πρώην εργαζόμενη με επιζώντες ενδοοικογενειακής βίας, εργαζόμενη στο ΚΕΣΥΨΥ του ΑΠΘ: «Αν και είναι ξεκάθαρη η σύνδεση φτώχειας και τέτοιας βίας, οι υπηρεσίες προς τα θύματα δεν δίνουν έμφαση στη μακροχρόνια οικονομική βιωσιμότητά τους. Αντιστρόφως, η Κοινωνική Πρόνοια δεν εστιάζει στην πιθανή παρουσία ενδοοικογενειακής βίας. Οι πολιτικές αντιμετώπισης της φτώχειας και της βίας λειτουργούν αποκομμένες μεταξύ τους και σπάνια εξυπηρετούν αποτελεσματικά τις γυναίκες με μεγαλύτερη ανάγκη υποστήριξης. Δυστυχώς, οι υπάρχουσες πολιτικές υποστήριξης δεν καλύπτουν συνολικά τις πρακτικές οικονομικές, εργασιακές και εκπαιδευτικές ανάγκες των θυμάτων. Επιπλέον, δεν υπάρχει πρόνοια για όσες επιθυμούν να απομακρυνθούν άμεσα από μια κακοποιητική σχέση».

Ορέστης Παπαγιαννόπουλος, ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, τραυματοθεραπευτής, μέλος του EMDR Hellas: «Οι μύθοι περί σεξουαλικής κακοποίησης περιγράφουν τη διαστρεβλωμένη επιχειρηματολογία αθώωσης του θύτη κι ενοχοποίησης του θύματος σε όλο το φάσμα των σεξουαλικών κακοποιήσεων. Είναι αποδεδειγμένα συνδεδεμένοι με μισογυνιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, ταξική προκατάληψη και θρησκευτική ακαμψία (...) Οι μύθοι περί σεξουαλικής καταπίεσης είναι παράγοντες εγκατάστασης κι επιδείνωσης των μετατραυματικών διαταραχών και εμπόδια στην αναζήτηση και την αποτελεσματικότητα των θεραπευτικών παρεμβάσεων καθιστώντας τη μείωση και την εξάλειψή τους όχι μόνο κοινωνικά αλλά και ψυχοθεραπευτικά απαραίτητη».

Εφη Θάνου, κοινωνική λειτουργός, MSc Ελεγχος του stress και Προαγωγή Υγείας: «Στην Ελλάδα, ο αριθμός των κλινών σε ειδικούς ξενώνες για κακοποιημένες γυναίκες μόλις που ξεπερνά τις 400, αντί για το ελάχιστο όριο των 1.000 κλινών που τίθεται σύμφωνα με τη "Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας" του Συμβουλίου της Ευρώπης που υπογράφτηκε το 2011. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλες λίστες αναμονής, εξαναγκάζοντας πολλές γυναίκες να παραμένουν σε κάποιο κακοποιητικό περιβάλλον χωρίς τη θέλησή τους, θέτοντας σε κίνδυνο τόσο την ψυχική τους υγεία όσο και την ίδια τους τη ζωή. Είναι εμφανές ότι το ενδιαφέρον των εγχώριων κυβερνήσεων αλλά και των αστικών επιτελείων της ΕΕ εξαντλείται σε διακηρυκτικού χαρακτήρα ευχολόγια».