«Διαχωρίζει, λοιπόν, η οδηγία σαφέστατα, πρώτον, τον διαχειριστή της σιδηροδρομικής υποδομής, δεύτερον, τη σιδηροδρομική επιχείρηση και τέλος, τις ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, καθώς και τους κανόνες που τη διέπουν, με κύριο στόχο τον υγιή ανταγωνισμό, καθιερώνοντας όρους διαφανούς πρόσβασης και αμερόληπτης λειτουργίας των δομών, την άρση διοικητικών και τεχνικών φραγμών και την εξασφάλιση όρων ισότιμης μεταχείρισης έναντι των ανταγωνιστικών τρόπων μεταφοράς».
Και πρόσθετε: «Οσον αφορά τους πιο εξειδικευμένους στόχους, έχουμε πρώτον, την εξασφάλιση επαρκούς, διαφανούς και βιώσιμης χρηματοδότησης της υποδομής, δεύτερον, την προαγωγή της διαφάνειας στη σιδηροδρομική αγορά, για να διασφαλιστεί ο αποτελεσματικός ανταγωνισμός και να αποφευχθούν στρεβλώσεις και τρίτον, την ενίσχυση της ρυθμιστικής εποπτείας».
Για να γίνει αυτό στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης», έπρεπε βέβαια να σπάσει το σιδηροδρομικό έργο σε πολλά κομμάτια και αυτό ακριβώς έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Λίγο μετά θα ερχόταν και η ώρα της ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, με τη σφραγίδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που την υπερασπίζεται βέβαια με σθένος και σήμερα, ενώ υπόσχεται επαναδιαπραγμάτευση των όρων με την ιταλική εταιρεία.
Περιγράφοντας λοιπόν το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ να χωρίσει τα βαγόνια από τις ράγες και να ιδιωτικοποιήσει τα πρώτα, ο εισηγητής του έλεγε τότε στη Βουλή: «Σας καλώ να υπερψηφίσετε το παρόν σχέδιο νόμου, προκειμένου να αναπτύξουμε υγιώς, διαφανώς αλλά και βιώσιμα, την ενίσχυση του μεριδίου των σιδηροδρομικών μεταφορών στην αγορά των εγχώριων μεταφορών ως (...) μοχλό του μοντέλου παραγωγικής ανασυγκρότησης που θέλουμε να φέρουμε στη χώρα».
Οπως σημείωνε την ίδια χρονιά και το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο σε έκθεσή του, δίνοντας τη μεγαλύτερη εικόνα για την «απελευθέρωση» των σιδηροδρόμων, «η κινητικότητα των εμπορευμάτων αποτελεί βασική συνιστώσα της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ, η οποία έχει καίρια σημασία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και των υπηρεσιών. Εχει σημαντικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη (...) Η προώθηση αποδοτικών και βιώσιμων τρόπων μεταφοράς, όπως οι σιδηροδρομικές (...) μεταφορές αντί των οδικών, θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση της εξάρτησης της Ευρώπης από το εισαγόμενο πετρέλαιο (...) Η προώθηση περισσότερο αποδοτικών και βιώσιμων τρόπων μεταφοράς, και ιδίως των σιδηροδρομικών εμπορευματικών μεταφορών, αποτελεί βασικό μέρος της πολιτικής της ΕΕ την τελευταία 25ετία».
Επιχειρηματολογώντας υπέρ του νομοσχεδίου, ο τότε υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής καλούσε σε υπερψήφισή του για να ...μη χάσει η χώρα το τρένο που θα την καταστήσει «κόμβο υποδομών και μεταφορών στη Βαλκανική». Με την ευκαιρία, ο υπουργός παρουσίασε και όλα τα σιδηροδρομικά έργα που είχαν δρομολογηθεί μέχρι τότε προς αυτήν την κατεύθυνση, με ορίζοντα εξαετίας. Τα έργα αφορούν τη διασύνδεση των λιμανιών Θεσσαλονίκης, Καβάλας και Αλεξανδρούπολης με τη σιδηροδρομική Εγνατία και ακολούθως με τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας και την ανάδειξη της Αλεξανδρούπολης σε λιμάνι - κόμβο μεταφορών και υποδομών, ανταγωνιστικά προς τα Στενά του Βοσπόρου.
Ο στόχος της ανάπτυξης του σιδηροδρόμου είναι σαφής: Να προσαρμοστεί η λειτουργία του στις προτεραιότητες και τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και του ΝΑΤΟ. Σ' αυτά ακριβώς τα θεμέλια πάτησε η εγκληματική στρατηγική της «απελευθέρωσης» των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, που διαμόρφωσε ακόμα πιο επικίνδυνη κατάσταση στο σιδηροδρομικό δίκτυο, με τα κριτήρια που κοστολογούν τα πάντα, ακόμα και την ανθρώπινη ζωή...