«Το ΚΚΕ αποχαιρετά με θλίψη τον παλαίμαχο σύντροφο Κώστα Τάτση, που "έφυγε" σήμερα (σ.σ. χτες) από τη ζωή, πλήρης ημερών.

Ο σύντροφος Κώστας γεννήθηκε το 1931 στο χωριό Ανω Πέτρα Αρτας, σε φτωχή αγροτική οικογένεια. Φοίτησε μέχρι την 4η Δημοτικού, αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Μάη του 1944 έγινε μέλος της ΕΠΟΝ, ενώ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη από την αστυνομία και από τρομοκρατικό απόσπασμα.

Τον Ιούλη του 1948, με τη διείσδυση της 2ης Μεραρχίας του ΔΣΕ στον νομό Αρτας, κατατάχθηκε σε αυτόν με ομάδα 27 εθελοντών από το χωριό του και τον ίδιο μήνα πήρε μέρος στη μάχη του Μεγάλου Χωριού. Τον Αύγουστο τα Τμήματα στα οποία βρισκόταν έδωσαν μάχες για 22 μέρες με συνεχείς ελιγμούς τις νύχτες. Ακολούθησαν πολλές μάχες στη Ρούμελη και αργότερα στην Καρδίτσα, στο Καρπενήσι και στη διείσδυση της Αρτας το 1949. Κατά τη μάχη της γέφυρας Κοράκου, τραυματίστηκε και πέρασε για νοσηλεία σε κινητό νοσοκομείο.

Με τη διάλυση του κινητού νοσοκομείου συνδέθηκε με τη 15η Μονάδα και στη συνέχεια βρέθηκε στο επίλεκτο απόσπασμα του ΔΣΕ (Φλωράκη - Μπελογιάννη - Παπαγεωργίου). Τον Οκτώβρη του 1949 πέρασε στην Αλβανία και τον ίδιο μήνα βρέθηκε στην Τασκένδη της ΕΣΣΔ.

Το 1950 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στην πολιτική προσφυγιά, συνδύασε με επιτυχία την παραγωγική εργασία με τη μάθηση στο νυχτερινό δεκατάξιο σχολείο, αλλά και με τη δράση στα όργανα της ΕΠΟΝ. Σπούδασε Κοινωνιολογία σε τρίχρονη σχολή. Το 1963 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Τηλεπικοινωνιών Τασκένδης ως πτυχιούχος μηχανικός Ραδιοτηλεπικοινωνίας.

Εργάσθηκε 7 χρόνια στον σταθμό Τηλεόρασης της Τασκένδης, ως διευθυντής εργαστηρίου. Το 1969 πέρασε στο υπουργείο Ενέργειας του Ουζμπεκιστάν, ως διευθυντής τεχνικού επιστημονικού εργαστηρίου, όπου υπηρέτησε έως το 1989. Παράλληλα, από το 1965 μέχρι το 1981 εργάστηκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τηλεπικοινωνιών της Τασκένδης.

Τα χρόνια 1989 - 1990 εκλέγεται Πρώτος Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής Τασκένδης του ΚΚΕ και μέλος του Προεδρείου του Κεντρικού Συμβουλίου Συλλόγου Πολιτικών Προσφύγων που ζούσαν στην ΕΣΣΔ.

Με τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα, εργάστηκε ως καθηγητής στην ιδιωτική Εκπαίδευση.

Από τα τέλη του 1990 δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα των επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων μέσα από τα όργανα της Πανελλήνιας Ενωσης Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων (ΠΕΕΠΠ). Στα δύσκολα χρόνια του επαναπατρισμού του και της κρίσης στο Κόμμα, υπερασπίστηκε αταλάντευτα την ύπαρξη του ΚΚΕ και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και πάλεψε για την ανασυγκρότηση των Οργανώσεων του ΚΚΕ. Αργότερα υπήρξε πρόεδρος του Παραρτήματος Νέας Ιωνίας της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ.

Από την πείρα της πολυκύμαντης ζωής του μας άφησε τα βιβλία: "Ο Σοσιαλισμός που γνώρισα" και "Οδοιπορικό ενός Ανταρτοεπονίτη στο ΔΣΕ".

Ο σύντροφος Κώστας μέχρι το τέλος της ζωής του κράτησε αταλάντευτη στάση στη δράση του, διαπαιδαγωγώντας με το παράδειγμά του τους νεότερους.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του».