«Λέγομαι Σίσσυ Ράνου και είμαι καμαριέρα. Ας μιλήσουμε λοιπόν γι' αυτό το επάγγελμα. Η καμαριέρα είναι η καθαρίστρια δωματίων και κοινόχρηστων χώρων στα ξενοδοχεία. Κανένα ξενοδοχείο δεν μπορεί να ξεκινήσει να λειτουργεί χωρίς καμαριέρες. Μια ειδικότητα τρομακτική. Γιατί το λέω αυτό; Αν ανατρέξετε στις αγγελίες ευρέσεως προσωπικού, τα συνήθη ζητούμενα προσόντα είναι η γρηγοράδα, η ευγένεια, η εντιμότητα και η σωματική αντοχή. Οι καμαριέρες είναι εργαζόμενες που δεν παίρνουν ανάσα όλο τον χρόνο. Δουλεύουν με τρομερούς ρυθμούς, με απροσδιόριστο όγκο δουλειάς και δυσκολιών. Φυσικά στα εποχιακά ξενοδοχεία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μια καμαριέρας. Ανοίγεις τα δωμάτια και ξεκινάς με τα σκουπίδια, ξεστρώνεις, στρώνεις, τρίβεις λεκάνες, μπανιέρες, μάρμαρα, ξεσκονίζεις, σκουπίζεις, σφουγγαρίζεις, ενημερώνεις για τυχόν βλάβες, εξοπλίζεις τα δωμάτια με αναλώσιμα, καθαρίζεις όσα κοινόχρηστα σου ανατεθούν απ' την προϊσταμένη και τόσα άλλα...

Θα είναι πολύ κουραστική μια καλή περιγραφή των καθηκόντων μας και όλα αυτά με μια ανάσα, γιατί το ζητούμενο για τον εργοδότη είναι η παραγωγή.

Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι ότι καμιά μας δεν βγαίνει απ' αυτή τη δουλειά χωρίς κουσούρια. Για τις περισσότερες μυοσκελετικά προβλήματα, αναπνευστικά από τη χρήση χημικών απορρυπαντικών, αρτηριακή πίεση απ' το στρες κ.λπ.

Γιατί; Γιατί κανένα απ' τα υπουργεία τους τόσα χρόνια δεν όρισε καθηκοντολόγιο με συγκεκριμένο αριθμό δωματίων και κλινών που θα αναλαμβάνει κάθε εργαζόμενη. Αυτό αποτελεί πολιτική του κάθε ξενοδοχείου, δηλαδή κάθε ξενοδόχου, και όποιος αντέξει. Αν δεν αντέξει ο ένας, θα βρεθεί ένας άλλος πιο ευάλωτος να σε αντικαταστήσει.

Ετσι έχουν τα πράγματα και σαφώς μιλάμε για επάγγελμα βαρύ, που τσακίζεται η μέση απ' τα βάρη με τα στρώματα και τις παπλωματοθήκες, τις μετακινήσεις των επίπλων αλλά και ανθυγιεινό, αφού δουλεύουμε μέσα στη σκόνη, στα μικρόβια, στις ακαθαρσίες και τα χημικά. Πολύ συχνά πελάτες στα δωμάτια είναι άνθρωποι ασθενείς, που έρχονται από επαρχία να νοσηλευτούν σε κάποιο νοσοκομείο ή να λάβουν θεραπείες...

Κανένα μέσο ατομικής προστασίας δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει πραγματικά προστασία στην υγεία μας, όχι μόνο λόγω της φύσεως του επαγγέλματος αλλά και του χρόνου που μας κυνηγά ανελέητα μέχρι το τέλος της βάρδιας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα και οι άδειες ασθενείας αφορούν στις καμαριέρες.

Αυτό το επάγγελμα το 2011 ο τότε υπουργός Εργασίας, ονόματι Κουτρουμάνος, αποφάσισε να το πετάξει απ' τα βαρέα και ανθυγιεινά, και έτσι και έκανε.

Εβγαλε τότε απ' τα βαρέα 170.000 εργαζόμενους, μαζί και εμάς. Του εισηγήθηκε, είπε, μια επιτροπή που δυο μέλη της δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, αλλά ζούσαν από τη δική μας δουλειά.

Καμία κυβέρνηση από τότε και κανένας υπουργός δεν ασχολήθηκε με την αδικία αυτή.

Μοναδικός συνοδοιπόρος μας στη διεκδίκηση επανένταξης στο καθεστώς των βαρέων είναι το ΚΚΕ, το οποίο έχει καταθέσει και πρόταση νόμου για την οποία όμως όλοι οι υπόλοιποι αδιαφόρησαν.

Ολα αυτά τα χρόνια δεν έχουμε σταματήσει τον αγώνα και θα τον συνεχίσουμε μέχρι την αποκατάσταση της αδικίας, έτσι ώστε χιλιάδες εργαζόμενες του κλάδου να καταφέρουν κάποτε να βγουν στη σύνταξη. Δεν το χρωστάμε μόνο σε μας, το χρωστάμε στη νέα γενιά, στα παιδιά μας, που πολλά απ' αυτά δουλεύουν μαζί μας στους ίδιους χώρους.

Συνάδελφοι, οι αγώνες μας συνεχίζονται και πέρα απ' αυτό το συγκεκριμένο ζήτημα η μεγαλύτερη κατάκτησή μας θα έρθει όταν καταφέρουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια αντιλήψεις και αποπροσανατολιστικές απόψεις με τις οποίες το εκμεταλλευτικό σύστημά τους μας εκπαίδευσε ότι έτσι πρέπει να ζούμε.

Μας χώρισαν σε κομματάκια για να μπορούν να μας χειραγωγούν και εκμεταλλεύονται ευκολότερα. Απαξίωσαν τη χειρωνακτική εργασία, για να μας πείσουν ότι είναι υποδεέστερη άλλων, και άρα οι εργάτες είμαστε κατώτεροι άνθρωποι. Ψέματα. Χρειάζονταν και χρειάζονται εργατικά χέρια πολλά για να τους δουλεύουν, κι αν πλήρωναν αντάξια με την ένταση και τη βαρύτητα του έργου μας, δεν θα περίσσευε τίποτα γι' αυτούς.

Νομίζουν ότι δεν είμαστε ικανοί να αντιληφθούμε τα πραγματικά κίνητρά τους. Θα φτιάξουμε λοιπόν κι εμείς τους χώρους εργασίας μας αταξικούς. Εμείς οι εργαζόμενοι κι απέναντι αυτοί οι μεγαλοεργοδότες και εκμεταλλευτές.

Κατανοούμε απόλυτα ότι οι μικρές ή οι μεγαλύτερες διαφορές μας στους μισθούς ή στα δικαιώματά μας δεν υπάρχουν γιατί οι ξενοδόχοι αγαπούν κάποιους περισσότερο και κάποιους λιγότερο. Υπάρχουν γιατί μας θέλουν διαιρεμένους. Αλλά αυτοί αγαπούν μόνο τις τσέπες τους, τα κέρδη τους, τις επενδύσεις τους.

Αρα καθήκον μας είναι να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο γιατί μόνο ένας εργαζόμενος κατανοεί τον άλλο. Γιατί έχουμε κοινούς στόχους και συμφέροντα. Να δουλεύουμε και να ζούμε σαν άνθρωποι.

Είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά, άσχετα από την μισθολογική μας διαφορά, τη στολή της εργασίας ή την καταγωγή μας.

Η μεγαλύτερη νίκη μας θα έρθει όταν καταργήσουμε τις ανισότητες τις οποίες μας επέβαλαν και απελευθερωθούμε! Ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Η Σ. Ράνου κλείνοντας την τοποθέτησή της κέρδισε το πιο θερμό χειροκρότημα σημειώνοντας: «Θα μου επιτρέψετε να ξανασυστηθώ. Με λένε Σίσσυ. Δεν ξέρω πόσες ομοιότητες μπορεί να έχω με τον καθένα από εσάς, αυτό που όμως ξέρω είναι ότι αισθάνομαι ίση με όλους σας. Σας ευχαριστώ και καλό βόλι να 'χουμε!».