Πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι, νέοι και νέες, κάτοικοι των περιοχών που πρόσφατα και παλιότερα βρέθηκαν στο «στόχαστρο» της εγκληματικής πολιτικής και από τη μια μέρα στην άλλη έχασαν τα πάντα βρέθηκαν έξω από το υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής και Πολιτικής Προστασίας υπό το σύνθημα «ΩΣ ΕΔΩ! Εκαναν την Αττική "κρανίου τόπο" για τους πολλούς και Ριβιέρα για τα κέρδη των λίγων».

Εξω από το υπουργείο ξεδιπλώθηκαν τα πανό των εργατικών σωματείων, όπως από τη Δυτική Αττική, που καλούν σε ξεσηκωμό αφού η περιοχή τους είναι σε μόνιμο κίνδυνο από πυρκαγιά, πλημμύρα και Βιομηχανικό Ατύχημα Μεγάλης Εκτασης.

Τα άμεσα μέτρα πρόληψης, δασοπροστασίας συνολικά όπως και αποκατάστασης των καμένων που διεκδικούν τα σωματεία, ανέγραφαν οι πικέτες που κρατούσαν οι συγκεντρωμένοι.

Σε μια συμβολική κίνηση μάλιστα «επιστράφηκε» στο υπουργείο ένα ελάχιστο «δείγμα» από τις στάχτες και τα αποκαΐδια προερχόμενα από τα χιλιάδες καμένα στρέμματα της Αττικής.

Στη συγκέντρωση παρευρέθηκε η Αφροδίτη Κτενά, βουλευτής του ΚΚΕ.

Στον πύρινο εφιάλτη που έζησε ακόμη μια φορά η Δυτική Αττική αναφέρθηκε ο Γιάννης Παπαδάς, πρόεδρος του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Δυτ. Αττικής.

Οπως θύμισε, «τον ίδιο εφιάλτη είχαμε αντικρίσει και το 2019 αλλά και το 2021 στην περιοχή και κάθε φορά όταν φτάνουμε στον απολογισμό, μιλάμε για τεράστιες καταστροφές δασικής έκτασης και ανθρώπους να κοιμούνται στις ταράτσες των σπιτιών που κάηκαν».

Για την τωρινή καταστροφική πυρκαγιά που επεκτάθηκε προς τις βιομηχανικές περιοχές της Μάνδρας και της Μαγούλας τόνισε ότι «ανέδειξε για ακόμη μια φορά τον τεράστιο κίνδυνο που υπάρχει για Βιομηχανικό Ατύχημα Μεγάλης Εκτασης λόγω του ανύπαρκτου χωροταξικού σχεδιασμού αφού συνυπάρχουν δίπλα δίπλα σπίτια, εργοστάσια και δάσος».

Στάθηκε ακόμη στην παρέμβαση των ταξικών σωματείων στις βιομηχανικές περιοχές, που παρότι η κατάσταση ήταν αποπνικτική και ενώ η φωτιά πλησίαζε τις κατοικημένες περιοχές της Μάνδρας οι εργοδότες απαιτούσαν να συνεχιστούν οι εργασίες «λες και δε συνέβαινε τίποτα».

«Σωματεία όπως το δικό μας, του Μετάλλου, της Χημικής Βιομηχανίας, του Φαρμάκου κ.ά. ξεκινήσαμε αγώνα δρόμου για να καταφέρουμε να πάμε σε όσους χώρους μπορούσαμε και να επικοινωνήσουμε με ακόμα περισσότερους, ώστε να απαιτήσουμε την ασφαλή απομάκρυνση των εργαζομένων από την περιοχή», υπογράμμισε.

Ο Ανδρέας Νικολόπουλος, μέλος της Εθελοντικής Δασοπροστασίας Καισαριανής, σημείωσε ότι «ανάμεσα στα πολλά παχιά και ψεύτικα λόγια που ακούμε αυτό το διάστημα, είναι οι ύμνοι στην εθελοντική προσφορά του λαού και την ηρωική του στάση στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών».

Τόνισε ότι «πράγματι η λαϊκή αλληλεγγύη και προσφορά που ξεδιπλώνεται απ' άκρη σ' άκρη της χώρας μας αυτές τις μέρες (όπως εξάλλου συνέβη και τα προηγούμενα χρόνια) είναι ίσως το μόνο αισιόδοξο μήνυμα απέναντι σε αυτήν την καταστροφή που έχει τη σφραγίδα μιας εγκληματικής πολιτικής».

Εξήγησε ότι «ο εθελοντισμός ως κίνημα λαϊκό με ποικίλες μορφές οργάνωσης, με βασικό χαρακτηριστικό τη διεκδίκηση, την κοινωνική στράτευση και συλλογική δράση, την ανιδιοτέλεια, την ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή, έχει βαθιές ρίζες» και πρόσθεσε πως «τον εθελοντισμό αυτόν όχι μόνο δεν τον επιθυμεί η κυρίαρχη πολιτική και οι εκφραστές της, αλλά τον εχθρεύονται ανοιχτά!

Αυτό που πραγματικά θέλουν και επιδιώκουν είναι να υπάρχει ένας, στο όνομα μόνο, "εθελοντισμός", που θα λειτουργεί ως φτηνό υποκατάστατο στην υποστελέχωση, στην υποχρηματοδότηση, στην απόσυρση του κράτους από την ευθύνη της προστασίας της ζωής των λαϊκών στρωμάτων».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του επισήμανε ότι στην Εθελοντική Δασοπροστασία Καισαριανής «συνεχίζουμε, όπως κάναμε από την ίδρυση της Ομάδας το 1985, να δίνουμε τη μάχη για την προστασία του Υμηττού και του δάσους του, προσκαλώντας και στηριζόμενοι στην ανιδιοτελή λαϊκή συμμετοχή και δράση. Αναδεικνύοντας και όχι υποκαθιστώντας τις ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού.

Στη θλιβερή 5η επέτειο της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι αναφέρθηκε αρχικά ο Μάης Μεντής, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής. Και θύμισε: «Μέσα σε λίγες ώρες στις 23 Ιούλη του 2018, δεκάδες συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους, με τον αριθμό αυτό να φτάνει τελικά στους 104, με όσους τελικά έχασαν τη μάχη για τη ζωή σε διάφορα νοσοκομεία της Αττικής που είχαν μεταφερθεί, αργοπορημένα, μιας και η τεράστια περιοχή της Ανατολικής Αττικής δεν διαθέτει δημόσιο νοσοκομείο.

Από εκείνη την τραγική μέρα θα περίμενε κάποιος ότι έστω και μετά από αυτό το τραγικό γεγονός, το κράτος με τις κυβερνήσεις του θα γύρναγαν τη γη ανάποδα, ότι θα συντελούσαν ένα πραγματικό συναγερμό και θα έπαιρναν όλα τα απαραίτητα μέτρα στον τομέα της πρόληψης και της καταστολής ανάλογων γεγονότων».

Αντί αυτού ο Μ. Μεντής παρέθεσε την κατάσταση στις δομές που είναι αρμόδιες για την αντιμετώπιση αυτών των φυσικών καταστροφών σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως «το Δασαρχείο του Λαυρίου δεν διαθέτει ούτε έναν δασεργάτη από τους 50, τουλάχιστον, που θα έπρεπε να έχει, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο επιστημονικό και διοικητικό προσωπικό και στα δασαρχεία όλης της χώρας που οι ελλείψεις εκεί φτάνουν το 70% περίπου, πράγμα που αποτελεί και το μεγάλο εμπόδιο για να μπορούν όλο τον χρόνο να ασχολούνται με την προστασία και διαχείριση των δασών, την εκτέλεση των σχετικών δασοτεχνικών και δασοκομικών έργων μέσα στα δάση που είναι το φυσικό τους αντικείμενο».

Τόνισε ότι το «Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατολικής Αττικής εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της προστασίας του λαού της περιοχής. Χρόνια τώρα έχει αναδείξει την ανεπάρκεια και τη γύμνια του αστικού κράτους σε όλα τα επίπεδα και έχει μπει στην πρώτη γραμμή μαζί με τον λαό δίπλα στα προβλήματα που γιγαντώνονται από τις συνέπειες αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που ασκείται χρόνια από τα κόμματα του κεφαλαίου».

«Τώρα είναι η ώρα να βγει στο προσκήνιο ο οργανωμένος λαός», ανέφερε και συμπλήρωσε: «Για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν Υγείας, για την ασφάλεια στην εργασία του, για τη διάσωση του φυσικού μας πλούτου, για την υπεράσπιση της ζωής από τις φυσικές καταστροφές, για όλα όσα δηλαδή έχουμε ανάγκη εμείς και τα παιδιά μας τον 21ο αιώνα».

Ο Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος, μέλος της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Ο υπουργός που διοικεί το υπουργείο στο οποίο διαδηλώνουμε σήμερα, δήλωσε ότι πυρκαγιές είχαμε, έχουμε και θα έχουμε.

Αυτό είναι προφανές, το ξέρουν και τα μικρά παιδιά. Το ερώτημα είναι τι κάνει το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση για να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά και να μη βλέπουμε αυτές τις δραματικές εικόνες, να μην έχουμε τις τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή του λαού.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως οτιδήποτε σχετίζεται με την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της υγείας, του φυσικού περιβάλλοντος αντιμετωπίζεται ως κόστος από τις κυβερνήσεις, με ανυπολόγιστες όμως συνέπειες.

Μέσα σε 3 χρόνια στην ουσία έχουν κατακαεί τα δάση της Δυτικής Αττικής που αποτελούσαν έναν φυσικό πνεύμονα για την Αθήνα, μετατρέποντας την έτσι κι αλλιώς επιβαρυμένη περιοχή σε κρανίου τόπο (...)

Το επιτελικό κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να αντιμετωπίσει τα όποια φυσικά φαινόμενα που τελικά εξελίσσονται σε φυσικές καταστροφές. Τη στιγμή που υπάρχουν και πολύ πιο σύγχρονα μέσα για την πρόληψη, τη διαμόρφωση υποδομών προστασίας και τελικά την αντιμετώπισή τους (...)

Υπάρχουν σύγχρονα πυροσβεστικά αεροσκάφη και όχι 45ετίας, σαν αυτά που επιχειρούν στις πυρκαγιές, όμως οι αστικές κυβερνήσεις πανηγυρίζουν για την αγορά των "Ραφάλ".

Υπάρχουν drones που έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν κατάσβεση στα πιο δυσπρόσιτα σημεία, όμως αντί για αυτό χρησιμοποιούνται από τα καπιταλιστικά κράτη και το ΝΑΤΟ ως βομβαρδιστικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Η καταστολή των πυρκαγιών χρειάζεται εκτός από μέσα και προσωπικό. Από το 1998 το αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ τότε, πέρασαν τη δασοπυρόσβεση στην Πυροσβεστική Υπηρεσία και κατάργησαν 1.200 δασοπυροσβέστες με τη δικαιολογία του μεγάλου κόστους (...)

Γι' αυτό δεν ανεχόμαστε τα κροκοδείλια δάκρυα των υπουργών, της κυβέρνησης που έρχονται μετά τις μεγάλες καταστροφές. Μέσα σε λίγους μήνες μαζεύτηκαν πολλά. Τα θυμόμαστε, δεν τα ξεχνάμε. Διαδηλώνουμε και διεκδικούμε, δυναμώνουμε τη δράση των σωματείων, των συνδικάτων, δυναμώνουμε την αλληλεγγύη. Απαιτούμε από την κυβέρνηση».