«Το αληθινό ερώτημα είναι για ποια βάση μιλάμε: Τη βάση του τι έχουμε σήμερα; Γιατί, αν μιλάμε επί τη βάσει του τι έχουμε σήμερα, τι έχουμε; Σε κυριαρχία, τι έχουμε; (...) Μιλούμε λοιπόν περί της προσδοκώμενης κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, που εμείς διεκδικούμε - και διεκδικούν και οι Τούρκοι. Μιλάμε με άλλα λόγια για τη διαχείριση μιας προσδοκίας. Αρα η λέξη και μόνο "υποχώρηση" είναι λάθος. Δεν υποχωρείς από την προσδοκία!». Αυτά έλεγε η Ντόρα Μπακογιάννη, για το ενδεχόμενο η προσφυγή στη Χάγη να οδηγήσει σε μειωμένη επήρεια νησιών κατά τη χάραξη ΑΟΖ. Η παρέμβαση αυτή έρχεται λίγες βδομάδες από όταν ξεκίνησε ο νέος γύρος των παζαριών στα Ελληνοτουρκικά, με αφετηρία τη δήλωση του πρωθυπουργού ότι μια ενδεχόμενη «απομείωση κυριαρχίας» «είναι σχετική έννοια», καθώς «οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί ενδεχομένως να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης». Με δυο λόγια, τέλος τα περί «κόκκινων γραμμών» και οι βαρύγδουπες αναφορές στο «απαραβίαστο» του διεθνούς δικαίου! Ολα είναι σχετικά στο «άνευ όρων» ιμπεριαλιστικό παζάρι, όπου κόβονται και ράβονται τα κυριαρχικά δικαιώματα και οι «επώδυνες διευθετήσεις», με μόνες σταθερές τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, την ευρωατλαντική συνοχή και την προοπτική της συνεκμετάλλευσης. Κι επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, με επόμενο σταθμό τη συνάντηση Ερντογάν - Μητσοτάκη στη Νέα Υόρκη, δεν υπάρχει χώρος για κανέναν εφησυχασμό και καμιά αυταπάτη ότι έχει κάτι να κερδίσει ο λαός από τα παζάρια για τα συμφέροντα των ΝΑΤΟ - ΕΕ - αστικής τάξης.