Αν το κουκούλωμα των πραγματικών ενόχων για τη μεγάλη καταστροφή, ο αποπροσανατολισμός από το τι πραγματικά φταίει και ο λαός μετράει τη μία θυσία μετά την άλλη, είναι η «μισή δουλειά», η άλλη μισή είναι η φίμωση τόσο των αντιδράσεων και των διεκδικήσεων όσο και της γνήσιας αλληλεγγύης. Αυτό που θέλουν είναι να κυριαρχεί είτε η μιζέρια και η παραίτηση είτε η αναμονή της «αποκατάστασης» από τους ίδιους τους θύτες, που η πολιτική τους οδηγεί στο επόμενο έγκλημα. Ομως ο λαός δεν τους κάνει τη χάρη. Τα χαμόγελα και η συγκίνηση από τις συναντήσεις της αποστολής με τους πληγέντες, η δέσμευση που ακουγόταν «μαζεύουμε τα κομμάτια μας - μένουμε στον τόπο μας - παλεύουμε», δίνει την καλύτερη απάντηση και αφήνει ήδη παρακαταθήκη για ένταση της οργάνωσης και της πάλης το επόμενο διάστημα. Οσο για το «απαγορευτικό» που έπεσε από τα αφεντικά των μεγάλων μιντιακών συγκροτημάτων, το «εμπάργκο» έσπασαν με τις ανταποκρίσεις τους οι εκατοντάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι, που με συγκίνηση και δέος περιγράφουν σε κείμενα και εικόνες τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησαν στη Θεσσαλία, δίνοντας και παίρνοντας αλληλεγγύη.