INTIME NEWS

-- Ποια είναι τα ιδιαίτερα προβλήματα που έχει σήμερα μια γυναίκα με κινητική αναπηρία;

-- Η εύρεση εργασίας είναι από τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχει μια γυναίκα με κινητική αναπηρία. Η ανεργία στα ΑμεΑ φτάνει το 95% και στις γυναίκες το ξεπερνάει! Επιπλέον, κάθε αναπηρία έχει τις ιδιομορφίες της. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν την ίδια εργασία ούτε με τους ίδιους όρους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Γνωρίζοντας την πολύ άσχημη κατάσταση που επικρατεί στα Εργασιακά, με την απλήρωτη εργασία, τις «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, τις ατελείωτες ώρες δουλειάς, χωρίς άδειες, ρεπό, κ.λπ. η εργασία για μία γυναίκα με αναπηρία είναι σχεδόν αδύνατη. Η κινητική αναπηρία αντικειμενικά την «πετά» έξω, λόγω της φύσης της. Με τον νέο νόμο που νομιμοποιεί τις 13 ώρες δουλειάς τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Ποιο ΑμεΑ και ιδιαίτερα γυναίκα μπορεί να αντέξει;

Τα τελευταία χρόνια στο όνομα της λειτουργικότητας οι λεγόμενοι «λειτουργικοί» έχασαν παροχές και ποσοστά αναπηρίας, μένοντας εκτεθειμένοι σε εχθρικό εργασιακό περιβάλλον. Κανένας εργοδότης δεν αναλαμβάνει το κόστος προσαρμογής της επιχείρησής του για πρόσληψη ΑμεΑ. Αν συμπληρώσουμε ότι και να βρεις εργασία θα είναι προσωρινή ή «μισή», η κατάσταση είναι χειρότερη. Στο Δημόσιο, όταν γίνονται προσλήψεις, είναι με το σταγονόμετρο.

Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει τίποτα ουσιαστικό. Αντιθέτως, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά. συμφώνησαν στο 3ο μνημόνιο που περιελάμβανε τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ και του κεφαλαίου για την Πρόνοια και τα ΑμεΑ. Με τον νόμο Κατρούγκαλου οι αναπηρικές συντάξεις μετατράπηκαν σε φιλοδώρημα, θεσμοθετήθηκε η «λειτουργικότητα» το 2018 για πρώτη φορά. Δηλαδή, η αναπηρία, το ποσοστό της, έχει να κάνει με το πόσο «λειτουργικός» είσαι. Κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει πως με βάση αυτόν τον νόμο πολλά είναι τα ΑμεΑ που περνώντας πλέον από τα «σφαγεία» του ΚΕΠΑ «κόβονται», ξαφνικά γίνονται... καλά, είναι αναγκασμένοι να ζήσουν χωρίς κανένα βοήθημα, να βγουν στην αγορά εργασίας χωρίς έστω τις λιγοστές προϋποθέσεις βοήθειας που μπορεί να έχει ένα ΑμεΑ.

Την ίδια ώρα, οι ανάγκες μιας γυναίκας με κινητική αναπηρία δεν έχουν να κάνουν μόνο με την Υγεία και την Πρόνοια, την προσβασιμότητα. Είναι πολύ περισσότερες. Πρέπει να διατηρεί πάντα το μυικό της σύστημα γερό για να μπορεί να ανταποκριθεί στην καθημερινότητα, να φροντίσει τα παιδιά, να συμμετέχει στην κανονικότητα μιας οικογένειας. Γιατί δεν είναι και πολύ διαφορετική από οποιαδήποτε γυναίκα σήμερα, ενώ έχει πιο κουραστική ζωή.

Η γυμναστική είναι ανάγκη, όχι χόμπι, όμως πρέπει να βάλεις βαθιά το χέρι στην τσέπη! Στην Πάτρα δεν υπάρχει ούτε ένα κολυμβητήριο που να μπορούν τα ΑμεΑ να γυμνάζονται δωρεάν. Το ένα δημόσιο (ανήκει στη ΓΓ Αθλητισμού), εκτός από το γεγονός πως πληρώνεις κανονικά, δεν είναι προσβάσιμο. Οποιος μπορεί λοιπόν και αν μπορεί, αναγκάζεται να πληρώνει σε ιδιωτικά, να χαλά πολλά χρήματα απ' αυτά που δεν του περισσεύουν. Αν κάποιος χρειάζεται ειδικό γυμναστή η τιμή εκτοξεύεται στα ύψη! Το ίδιο ισχύει και για τα γυμναστήρια. Οταν οι ανάγκες της οικογένειας μεγαλώνουν, η ακρίβεια γιγαντώνεται, αναγκάζεσαι να κάνεις πίσω εσύ από τα αυτονόητα για να μπορεί να επιβιώσει συνολικά η οικογένεια, όπως κάνει κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια σήμερα.

Η ζωή μιας γυναίκας με κινητική αναπηρία είναι πιο «ακριβή» αν αναλογιστούμε τις αυξημένες ανάγκες στην καθημερινότητά της. Από τη μεταφορά, τα βοηθήματα που μπορεί να χρειάζεται με βάση τις ειδικές ανάγκες που έχει (αμαξίδιο, παπούτσια κ.ά.), την ανάγκη για τη βοήθεια που χρειάζεται και με τα παιδιά, μέχρι να έχει προσβάσιμο σπίτι... Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι δεδομένο σήμερα.

-- Σε όλα αυτά βρίσκει ανταπόκριση από κρατικές δομές; Υπάρχουν αυτές;

-- Είναι ή ανύπαρκτες ή υπολειτουργούν. Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να περιμένουμε κάτι άλλο από ένα κράτος που λειτουργεί με βάση τη λογική του κόστους - οφέλους, όχι με βάση τις πραγματικές ανάγκες, που συνεχώς ενισχύει, στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία, εμπορευματοποιεί Υγεία, Πρόνοια.

Πληρώνουμε για όλα! Θεραπείες, βοηθήματα, φάρμακα. Κάποιες δομές που θεωρούνται «δεδομένες», για τα ΑμεΑ δεν είναι. Π.χ. μια γυναίκα ΑμεΑ δικαιούται χωρίς όρους και προϋποθέσεις το παιδί της να πάει σε βρεφικό - παιδικό σταθμό ή ΚΔΑΠ. Αυτό προϋποθέτει να βρει θέση, που δεν είναι πάντα εύκολο ακόμα και αν έχει voucher. Πόσα παιδιά, άλλωστε, μένουν εκτός τέτοιων δομών κάθε χρόνο;

Στο μεταξύ, κάθε σχολική χρονιά, αρχίζει με περισσότερα προβλήματα από την προηγούμενη. Από τη μεταφορά των μαθητών και τα κενά σε εκπαιδευτικούς, μέχρι και απουσία Παράλληλης Στήριξης σε όσα έχουν ανάγκη. Αν έχεις και παιδί ΑμεΑ τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται με το κλείσιμο ή την υποβάθμιση των Ειδικών Σχολείων. Αυτά στο όνομα της δήθεν ένταξης και αποϊδρυματοποίησης.

Εξίσου, καμία κρατική δομή δεν υπάρχει να στηρίζει μία γυναίκα με αναπηρία να γίνει μητέρα, ακόμα και για την έγκαιρη διάγνωση - πρώιμη παρέμβαση, πρόληψη της αναπηρίας. Ενα μεγάλο ποσοστό από τα ΑμεΑ σήμερα (υπολογίζονται 1.000.000 στην Ελλάδα, οι μισοί με βαριά αναπηρία) δεν θα ήταν ανάπηροι ή δεν θα είχαμε αυτόν τον αριθμό, αν υπήρχε συνολική πολιτική πρόληψης. Αυτό σημαίνει, δωρεάν πρόγραμμα προγεννητικού ελέγχου, ολόπλευρη ενημέρωση των νέων ζευγαριών, πλήρες δίκτυο δημόσιων υπηρεσιών πρώιμης διάγνωσης και έγκαιρης παρέμβασης.

Αντίθετα, η διαδικασία σήμερα είναι: Πας μόνη σου σε όποιον γιατρό επιλέξεις, του λες το πρόβλημά σου, την αναπηρία σου, σου προτείνει τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις γιατί τίποτα δεν θεωρείται υποχρεωτικό. Μετά αρχίζει ο «Γολγοθάς». Ειδικές εξετάσεις, πολλοί διαφορετικοί γιατροί - από γενετιστές μέχρι ειδικούς εμβρυολόγους - που πραγματικά κοστίζουν μια περιουσία! Τίποτα δεν είναι δωρεάν!

Αφήνουν στην οικονομική ευχέρεια κάθε ζευγαριού εάν θα έχει μία ασφαλή κύηση η γυναίκα ΑμεΑ, αν θα γεννήσει ένα παιδί υγιές ή όχι! Αυτό ονομάζεται ελευθερία επιλογής...

Αυτά συμβαίνουν στον λεγόμενο «προοδευτικό» κόσμο της ανάπτυξης, που αγαπάει τις «ευάλωτες» ομάδες πληθυσμού! Η επιστήμη και η τεχνολογία κάνουν θαύματα. Αντί όμως να χρησιμοποιούνται για να καλύψουν τις πραγματικές μας ανάγκες, να βελτιώνουν την ποιότητα ζωής μας, γίνεται διαχείρισή τους με κριτήριο το κέρδος με αποτέλεσμα να μπορεί να τις χρησιμοποιήσει μόνο όποιος πληρώνει και μάλιστα πολλά!

-- Υπάρχουν αρκετοί υποψήφιοι σε θέσεις για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και τον δήμο Πάτρας από το αναπηρικό κίνημα. Ποιες θέσεις διατυπώνουν και ποιες η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων;

-- Οι πλειοψηφίες σε Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ), η Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων (ΕΟΚΑ), τοπικών σωματείων, άλλων Ομοσπονδιών δεν έχουν κάνει καμία ουσιαστική κριτική ή πολύ περισσότερο κινητοποίηση τα τελευταία χρόνια στις εκάστοτε κυβερνήσεις για τα μέτρα τους. Στήριζαν και στηρίζουν με διάφορους τρόπους όλες τις αντιαναπηρικές - αντιλαϊκές πολιτικές. Οι όποιες διαφοροποιήσεις τους είναι για τα μάτια του κόσμου...

Ενισχύουν την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας, διοργανώνοντας δράσεις και ημερίδες πάνω σε αυτόν τον τομέα, μαζί με επιχειρήσεις και διάφορες ΜΚΟ.

Κάνουν «θελήματα» σε ΑμεΑ, θέλοντας να πιστεύουμε πως έτσι γίνεται, πως αυτή είναι η δουλειά των συλλόγων, όχι ότι δεν χρειάζεται και βοήθεια για διάφορα ζητήματα, αλλά η μόνη τους κριτική είναι μόνο επιστολές για αιτήματα κυρίως προσβασιμότητας. Επικεντρώνονται σε αυτή - που είναι πολύ σημαντική - χωρίς να διεκδικούν κάτι άλλο! Τίποτα!

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) παλεύει για τις πραγματικές ανάγκες μας. Για την υπεράσπιση της ζωής μας, του βιοτικού επιπέδου, του εισοδήματος, της αξιοπρεπούς ζωής με σύγχρονα δικαιώματα και για εμάς.

Διεκδικεί δωρεάν ιατροφαρμακευτική, νοσοκομειακή περίθαλψη ανεξάρτητα από τα ποσοστά αναπηρίας, παροχή του αναγκαίου υγειονομικού υλικού, των τεχνολογικών βοηθημάτων που επιβάλλει η φύση κάθε αναπηρίας για όλους, ασφαλισμένους ή μη. Παλεύει για να μη μείνει κανένα σπίτι ανάπηρου χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, τρόφιμα, για γενναία αύξηση όλων των επιδομάτων, τουλάχιστον κατά 100 ευρώ. Κανένα επίδομα αναπηρίας, καμία σύνταξη κάτω από 650 ευρώ, επαγγελματική αποκατάσταση όλων των ικανών προς εργασία. Για να δημιουργηθούν με ευθύνη του κράτους μονάδες που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες των ΑμεΑ, να στελεχωθούν, να αναβαθμιστούν τα Ειδικά Σχολεία. Είναι απέναντι σε κάθε επιχειρηματική δράση, ανοιχτή ή συγκαλυμμένη, μέσω διαφόρων ΜΚΟ στους ευαίσθητους χώρους της Υγείας - Πρόνοιας. Τέτοιες διεκδικήσεις, όπως και παρεμβάσεις για τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των ΑμεΑ στην Πάτρα, είχαμε και από τη δημοτική αρχή, αλλά και από αγωνιστές που βρίσκονται στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας.

Η λύση στα προβλήματα είναι να πάρουμε τη ζωή μας, των οικογενειών, των παιδιών μας στα χέρια μας. Είμαστε ΑμεΑ, δεν σημαίνει ότι μένουμε ήσυχοι σπίτι, μειώνοντας καθημερινά τις απαιτήσεις μας ή νιώθοντας μειονεκτικά. Ως γυναίκες και ΑμεΑ έχουμε έναν λόγο παραπάνω, τα παιδιά μας!

Καλύτερες μέρες θα έρθουν από τη δράση μας πλάι στο εργατικό κίνημα, μέσα από την οργανωμένη πάλη, διεκδίκηση για ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, μεταξύ των οποίων η Υγεία και η Πρόνοια. Αξία έχει η πάλη μας, για μέλλον χωρίς την ανασφάλεια και αβεβαιότητα του σήμερα.

Αυτός ο δρόμος, δεν έχει ούτε μοναξιά ούτε ανασφάλεια. Εχει την αλληλεγγύη φίλων, οικογένειας, συντρόφων στη ζωή και στον αγώνα που «αναγκάζονται» να κάνουν αυτά που οι κρατικές δομές θα έπρεπε να κάνουν για εμάς τα ΑμεΑ. Αυτά έρχονται ανιδιοτελώς, όπως πρέπει να μαθαίνουμε και στα παιδιά μας να διεκδικούν την ζωή τους... χωρίς αντάλλαγμα.

Αυτός ο δρόμος βγάζει συνολικά τα ΑμεΑ μπροστά! Μπορούμε να κάνουμε βήμα και στις εκλογές της 8ης Οκτώβρη. Στην Πάτρα να συνεχίσουμε, από την πρώτη Κυριακή, με δημοτική αρχή με δήμαρχο τον Κώστα Πέλετίδη. Επιπλέον, να φτάσουμε όσο το δυνατόν ψηλότερα και στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Σωτήρη Παρίση.