Με πολιτική κηδεία, συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι αποχαιρέτησαν τη Δευτέρα 23 Οκτώβρη στο Νεκροταφείο Καισαριανής την Κατερίνα Κωτσάκη, αγωνίστρια του αντιδικτατορικού κινήματος, που «έφυγε» από τη ζωή. Ανάμεσά τους και η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στον αποχαιρετισμό του, εκ μέρους του ΣΦΕΑ 1967 - 1974, ο αντιπρόεδρός του, Σπύρος Χαλβατζής, αναφέρθηκε στην πορεία της Κατερίνας ως αγωνίστριας του λαϊκού κινήματος, μαχήτριας του αντιδικτατορικού αγώνα, μέσα από τις γραμμές της ΚΝΕ, αλλά και ως μέλους του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - '74, σημειώνοντας: «Η Κατερίνα, ακολουθώντας την αγωνιστική πορεία των πρωτοπόρων κομμουνιστών γονιών της, Σπύρου Κωτσάκη, Καπετάνιου του Α΄ Σώματος του ΕΛΑΣ Αθήνας, και Θέτιδος Κωτσάκη, οργανώθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα στους Λαμπράκηδες και πάλεψε για τα δικαιώματα της νεολαίας στα δύσκολα προδικτατορικά χρόνια.

Στη διάρκεια του αντιδικτατορικού αγώνα πάλεψε όχι απλά για να φύγει η δικτατορία, αλλά και για να διαμορφωθούν συνθήκες για τις βαθύτερες αλλαγές που είχε ανάγκη ο λαός και ο τόπος.

Πιάστηκε, κρατήθηκε για μήνες, βασανίστηκε στην Ασφάλεια της Αθήνας.

Τις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του '73, έπαιξε σπουδαίο ρόλο και είχε σημαντική συμβολή, με τη στήριξη που έδωσε στον Ολλανδό κινηματογραφιστή Αλμπερτ Κουράντ, ο οποίος κινηματογράφησε τα γεγονότα και τη στιγμή που το τανκ των δολοφόνων της χούντας γκρέμιζε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, τη νύχτα που η δικτατορία κατάπνιξε την εξέγερση.

Με τη δική της δράση και με το ψευδώνυμο "Λεωνίδας", τα συνθήματα, μηνύματα και ειδήσεις του αντιδικτατορικού αγώνα έφευγαν και έφταναν σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο εξωτερικό μέσω της Κατερίνας.

Ηταν μια σεμνή παρουσία στο λαϊκό κίνημα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ανθρωπος της προσφοράς, ενδιαφερόταν για όλους και για όλα, με το θάρρος της γνώμης της και την επιμονή της.

Ακόμα και την περίοδο που η ίδια αντιμετώπιζε δικά της προβλήματα υγείας, το ενδιαφέρον της για συναγωνιστές και συντρόφους που βίωναν δύσκολες καταστάσεις ήταν έκδηλο. Και όταν επρόκειτο για ηλικιωμένους συναγωνιστές και συντρόφους, παραμέριζε τα δικά της για να φροντίσει αυτούς που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη.

Αυτός είναι ο άνθρωπος, αγωνιστής, σύντροφος της προσφοράς.

Οι συναγωνιστές και σύντροφοί της του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 - 1974 την αποχαιρετούμε με σεβασμό και αγάπη.

Στους οικείους της εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας.

Στον γιο της Αντρέα λέμε ότι πρέπει να είναι περήφανος για τη μάνα του την Κατερίνα».