Ως παράδειγμα προς μίμηση προβάλλεται και στη χώρα μας η πολυκομματική συνεργασία που συγκροτήθηκε στη Γαλλία με τον τίτλο «Λαϊκό Μέτωπο», για να βάλει - όπως λένε - εμπόδια στην εκλογή ακροδεξιού πρωθυπουργού από το κόμμα της Λεπέν.

Πρόκειται για εκλογικό σχήμα που ανακοίνωσαν, λίγα 24ωρα μετά την προκήρυξη έκτακτων βουλευτικών εκλογών, πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν πρωτοστατήσει στην προώθηση άγριων αντιλαϊκών μέτρων από κυβερνητικές θέσεις, όπως το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste - PS), ή έχουν δοκιμαστεί στον εγκλωβισμό, στον αποπροσανατολισμό και στην εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, όπως η «Ανυπότακτη Γαλλία» (La France Insoumise - LFI) του Μελανσόν και το μεταλλαγμένο ΚΚ Γαλλίας (Parti Communiste de France - PCF).

Η συνεργασία τους δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε φέρνει κάτι νέο. Τα «αντιδεξιά» και «αντιακροδεξιά» μέτωπα έχουν μεγάλη ιστορία στη Γαλλία, σε τοπικές, βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, με τελευταίο παράδειγμα τις βουλευτικές του 2022, όπου οι δυνάμεις αυτές είχαν συγκροτήσει τη NUPΕS (Nouvelle Union Populaire Ecologique et Sociale).

Οπως φάνηκε όμως όλα αυτά τα χρόνια - και όπως επιβεβαιώθηκε στις ευρωεκλογές - κάθε άλλο παρά «έφραξαν τον δρόμο στην ενίσχυση της ακροδεξιάς», όπως υποστηρίζουν ξανά οι πρωταγωνιστές της ότι είναι ικανοί να κάνουν.

Το κόμμα της Λεπέν, με στρογγυλεμένες σήμερα τις ακροδεξιές - φασιστικές «γωνίες» του σε σχέση με το παρελθόν, επιβεβαιώνει τον ρόλο του ως μιας χρήσιμης εφεδρείας για την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, και βρίσκεται πλέον στο κατώφλι της πρωθυπουργίας, ενώ προβάλλεται ως φαβορί και για τις προεδρικές εκλογές. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο ίδιος ο Μακρόν, αμέσως μετά την εκλογή του, συζητούσε με την Λεπέν ακόμα και για τη συγκρότηση κυβέρνησης «εθνικής ενότητας», ενώ τώρα εμφανίζεται να στηρίζει σε ορισμένες περιοχές - με το αζημίωτο προφανώς - τις «αντιακροδεξιές» υποψηφιότητες του «Λαϊκού Μετώπου».

Μια ματιά στο πρόγραμμα με το οποίο συμμετείχε στις ευρωεκλογές το κόμμα του Μελανσόν (ο επικρατέστερος για υποψήφιος πρωθυπουργός του «Λαϊκού Μετώπου»), είναι αποκαλυπτική της προσπάθειας που γίνεται να εγκλωβιστεί ξανά σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια η αγανάκτηση του λαού για την πολιτική Μακρόν. Με θολές διακηρύξεις και ξαναζεσταμένες αυταπάτες, επιχειρούν να μετατρέψουν αυτήν τη δυσαρέσκεια σε υπεράσπιση ή ανοχή στην κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, την οποία υπηρετούν τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και το κόμμα της Λεπέν.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Στο ζήτημα της ακρίβειας παρουσιάζουν ως λύση τη «θέσπιση μόνιμου φόρου στα υπερκέρδη, που θα επεκτείνεται σε όλους τους τομείς δραστηριότητας, όχι μόνο στον ενεργειακό τομέα», όπως και την «καθιέρωση φόρου στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές (...) ώστε να αποθαρρύνεται η κερδοσκοπία».

Οπως στη χώρα μας, έτσι και στη Γαλλία, η σοσιαλδημοκρατία και οι δορυφόροι της κάνουν σημαία τους τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, που γίνονται «λάστιχο» από τους μετόχους τους, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τους προσφέρουν οι αντιλαϊκοί νόμοι. Την ίδια ώρα, βάζουν κάτω από το χαλί την τεράστια κερδοφορία των γαλλικών και άλλων κολοσσών, που διασφαλίζεται πρώτα από όλα από την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης και τις αμέτρητες, καθ' όλα «νόμιμες» και θεσμοθετημένες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, τις οποίες όχι μόνο κάνουν πως δεν βλέπουν αλλά πρωταγωνιστούν και για την επέκτασή τους...

Ζητούν ακόμα την «καθιέρωση πραγματικής ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ισότητας, με την κατάργηση των εκπτώσεων που έλαβαν αδικαιολόγητα τα πλουσιότερα ευρωπαϊκά κράτη. Η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία, η Αυστρία και η Σουηδία πρέπει να καταβάλουν το μερίδιό τους στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό...». Αυτός είναι ο καημός του «Λαϊκού Μετώπου»: Να διεκδικήσει καλύτερους όρους για το γαλλικό κεφάλαιο στον ανταγωνισμό με άλλα κράτη!

Για τους μισθούς ψελλίζουν μέτρα για να γίνει «υποχρεωτική η διαφάνεια μέσα σε κάθε εταιρεία και να οριστεί ένας ανώτατος εξουσιοδοτημένος μισθός ώστε να περιοριστεί το χάσμα από 1 έως 20 που υπάρχει ανάμεσα στον χαμηλότερο και τον υψηλότερο μισθό σε μια εταιρεία». Από το πρόγραμμά τους λείπουν έστω και διακηρύξεις για αυξήσεις στους μισθούς, ειδικά στις σημερινές συνθήκες της ακρίβειας. Αντίθετα, προπαγανδίζουν τη ...δικαιότερη εξίσωση των μισθών προς τα κάτω κι αυτό το βαφτίζουν «δικαιοσύνη»!

Κατά τ' άλλα, ανησυχούν για τον ...«εκδημοκρατισμό των επιχειρήσεων» και ζητάνε «ανώτατο όριο του μεριδίου των κερδών που διανέμεται στους μετόχους για καλύτερη κατανομή του πλούτου...»! Δηλαδή, ένας πιο ...δίκαιος καπιταλισμός είναι εφικτός, όπου θα ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη των επιχειρήσεων και οι λαϊκές ανάγκες.

Αλλά και στα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου ο πυρήνας των θέσεών τους είναι η «στρατηγική αυτονομία» της Ευρώπης, που οδηγεί σε μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση και ένταση της εκμετάλλευσης, για να μπορεί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μονοπωλίων της πιο αποτελεσματικά, συμπληρωματικά βέβαια προς το ΝΑΤΟ. Εδώ η ταύτιση με την κυβέρνηση Μακρόν βγάζει μάτι, ενώ προς τα εκεί συγκλίνουν και οι θέσεις του κόμματος Λεπέν.

«Συμφωνώντας να παραταχθεί πίσω από το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής των ΗΠΑ για την κλιμάκωση των εντάσεων σε όλο τον κόσμο (...) Αρνούμαστε οποιαδήποτε ευθυγράμμιση με άλλη εξουσία», σημειώνουν και συμπληρώνουν ότι χρειάζεται «διασφάλιση της γεωπολιτικής και στρατιωτικής μας αυτονομίας»...

Στις σημερινές συνθήκες μιας επερχόμενης νέας κρίσης και της πολεμικής προπαρασκευής, με την ΕΕ μαζί και τη Γαλλία να περνάνε σε «οικονομία πολέμου», οι επιλογές για το γαλλικό κεφάλαιο αυξάνονται ενόψει των βουλευτικών εκλογών, τόσο για το ποιος θα έχει το κυβερνητικό κουμάντο στην αντιλαϊκή πολιτική, όσο και για τη στήριξή της από το σύνολο των αστικών κομμάτων. Αυτό έρχεται να υπηρετήσει στην πραγματικότητα και το «Λαϊκό Μέτωπο» στη Γαλλία, αποκαλύπτοντας το δάσος πίσω από το δέντρο των αντιακροδεξιών συνθημάτων και επιβεβαιώνοντας τον διαχρονικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στη σταθερότητα του συστήματος...