«Η Μικρή μπιζού» το καινούριο μυθιστόρημα του Πατρίκ Μοντιάνο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό, μελαγχολικό κόσμημα της γαλλικής λογοτεχνίας. Μια νέα γυναίκα βρίσκεται, σε ώρα αιχμής, στη στάση του μετρό και ανάμεσα στο πλήθος, μια γυναίκα που φορά κίτρινο παλτό, ξεθωριασμένο από το χρόνο, στέκεται στους κυλιόμενους διαδρόμους, τραβάει την προσοχή της. Είναι τόσο τρομερή η ομοιότητα που έχει με την πεθαμένη μητέρα της, τη μητέρα που σημάδεψε με την αδιαφορία της τα παιδικά της χρόνια και την αποτέλειωσε με τη φυγή της στο Μαρόκο και το θάνατό της. Θάνατο που ποτέ δε διαπιστώθηκε, που την ακολουθεί.

Εκεί μέσα στη στάση του μετρό η αφηγήτρια, η τραγική μικρή Μπιζού, συνειδητοποιεί την απώλεια και παρ' όλο που γνωρίζει ότι «εκείνο που χάθηκε δε θα ξαναβρεθεί ποτέ»επιχειρεί να το εντοπίσει. Τότε είναι που αρχίζει ο εφιάλτης της.

Μα όσο και να προσπαθήσει κανείς να γράψει για αυτό το μικρό αριστούργημα, για την τρομακτική περιπέτεια της μνήμης που στάζει αίμα, όσο και να θέλει να περιγράψει κανείς την απέχθειά του για μερικούς εγκληματίες γονείς, που είναι όμορφοι και αρυτίδωτοι, αλλά που δεν έχουν ακόμη τιμωρηθεί για τη δολοφονία της ψυχής των παιδιών τους, δε θα μπορέσει να το μεταφέρει καλύτερα στο χαρτί από τον ίδιο τον μεταφραστή του κειμένου, τον Αχιλλέα Κυριακίδη, ο οποίος εκτός από την εξαιρετική μετάφραση, γράφει στο Επίμετρό του:

«Διαβάζοντας τη "Μικρή Μπιζού", αφήνεσαι να σε σαγηνεύσει ένας ναρκωτικός, βαυκαλιστικός ρυθμός αφήγησης και να σε καταλάβει μια διαρκής αίσθηση απειλής που, ωστόσο, δε "δικαιώνεται" ποτέ. Το μοναδικό κακό που συμβαίνει στο βιβλίο, είναι αυτό που αφηγείται στον εαυτό της, στο τέλος(;) μιας σπασμωδικής μνημονευτικής ανασκάλευσης, μιας ακατάσχετης μνημορραγίας». Και παρακάτω: «Το μικρό αυτό κομψοτέχνημα του Πατρίκ Μοντιάνο, ένα αληθινό θρίλερ (thriller) με την πιο στενή ετυμολογία του όρου, ένα αληθινό noir με την πιο στενή ετυμολογία του όρου, είναι το ηλεκτρογράφημα μιας ελαττωματικής μνήμης που προσπαθεί ψηλαφητά να ανασυνθέσει μια παιδική ηλικία, όχι για να επουλώσει κάποια τραύματα, αλλά τουλάχιστον, να τα εντοπίσει...».