Είναι το πιο ελαφρύ στερεό που έχει κατασκευαστεί ποτέ και κατέχει την ανάλογη θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Αποτελείται από 99,8% αέρα ενώ το υπόλοιπο 0,2% είναι διοξείδιο του πυριτίου (το βασικό συστατικό της άμμου θαλάσσης και των κρυστάλλων χαλαζία). Δίνει την εντύπωση «στερεού καπνού» και είναι χιλιάδες φορές πιο ελαφρύ από το γυαλί (που επίσης περιέχει πυριτικές ενώσεις). Εχει πυκνότητα μόλις 3 χιλιοστά του γραμμαρίου ανά κυβικό εκατοστό και είναι κατά 2 χιλιοστά του γραμμαρίου πιο ελαφρύ από τον προκάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, που δεν είναι άλλος από μια προηγούμενη μορφή του ίδιου υλικού. Το όνομα αυτού: αεροτζέλ.

Αλλά το αεροτζέλ δεν είναι μόνο ελαφρύ. Αντέχει πιέσεις χιλιάδες φορές μεγαλύτερες από αυτή που προκαλεί το ίδιο του το βάρος και λιώνει σε θερμοκρασία περίπου 1200 βαθμών Κελσίου! Είναι εξαιρετικά θερμομονωτικό, αλλά έχει και μια άλλη πολύτιμη ιδιότητα: όταν χτυπηθεί από ένα κόκκο σκόνης που κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, όπως ένας κόκκος διαστημικής σκόνης, δε θραύεται τοπικά, όπως τα περισσότερα άλλα στερεά, αλλά επιβραδύνει τον κόκκο, ο οποίος βυθίζεται μέσα στο αεροτζέλ δημιουργώντας ένα μακρόστενο κώνο, στην κορυφή του οποίου τελικά σταματά ο κόκκος.

Το αεροτζέλ είχε ανακαλύψει ο Σάμιουελ Κίστλερ, ήδη από το 1932. Τα δικαιώματα εμπορικής χρήσης του είχε αγοράσει η «Μονσάντο» που επί δεκαετίες δε βρήκε άλλες χρήσεις του προϊόντος πέρα από τη μόνωση δοχείων «θερμός» και σαν γέμισμα στις βόμβες ναπάλμ!

Στη φροντίδα του εργαστηρίου JPL της NASA, το αεροτζέλ έγινε πιο ελαφρύ και χρησιμοποιήθηκε τόσο στην αποστολή του διαστημοπλοίου εξερεύνησης του Αρη «Μαρς Πάθφαϊντερ», αλλά και στο ρωσικό διαστημικό σταθμό «Μιρ». Σε αεροτζέλ θα συλλεγεί η σκόνη του κομήτη Γουάιλντ-2, τον οποίο θα συναντήσει το διαστημόπλοιο «Στάρνταστ» («Αστρόσκονη») το 2004. Τη σκόνη αυτή, μαζί με τη διαπλανητική σκόνη που θα μαζέψει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, θα φέρει πίσω στη Γη το 2006.

Πάντως, σύμφωνα με τους ειδικούς της NASA, το σημερινό αεροτζέλ θα κρατήσει το ρεκόρ για πολύ καιρό, γιατί το υλικό έχει φτάσει σε ένα φυσικό όριο, όπου αν περιέχει λιγότερο διοξείδιο του πυριτίου δε θα είναι πια δυνατή η δημιουργία του. Οι συνδετικές δυνάμεις των μορίων δε θα είναι επαρκείς για να σχηματιστούν σταθερές φυσαλίδες.