Σε ανακοίνωσή τους με αφορμή την επέτειο της κατάρρευσης της στρατιωτικής δικτατορίας, 9 μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967 - 1974 σημειώνουν μεταξύ άλλων: «Πέρασαν 50 χρόνια από την ημέρα που οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι γύρισαν από τη Γυάρο ή αποφυλακίστηκαν από τον Κορυδαλλό και τα άλλα κάτεργα κράτησής τους. Παρά την άκρως δικαιολογημένη χαρά τους, αλλά και τη συγκρατημένη προσμονή και ελπίδα για μια πιο δίκαιη κοινωνία, το 1974 έγινε συμβιβασμός ανάμεσα στη χούντα και στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, με τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, γεγονός που δεν άφηνε περιθώρια για αυταπάτες και πανηγυρισμούς ότι έρχονται καλύτερες μέρες για τον λαό και τη νεολαία».

Προσθέτουν δε πως «η δικτατορία ήταν γέννημα - θρέμμα του μεταπολεμικού και μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Εδωσε λύση στην κρίση του πολιτικού συστήματος, χρησιμοποιώντας πιο έντονη αντικομμουνιστική κρατική καταστολή και μέσω του στρατού. Και προετοίμασε την επάνοδο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μέσα και από την κατάργηση του βασιλικού θεσμού».

Επισημαίνουν ακόμα ότι «στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός μας βρέθηκε από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπος με νέα προβλήματα και προκλήσεις. Οι όποιες κατακτήσεις αποσπάστηκαν κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος σταδιακά αναιρέθηκαν, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης και των μνημονίων, για να εξασφαλιστούν η "βιωσιμότητα" των τραπεζών και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Πρωτοστάτησαν σε αυτό οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑ.Ο.Σ., Ποτάμι, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, που η καθεμιά συνέχιζε την αντιλαϊκή επίθεση από εκεί που η προηγούμενη είχε σταματήσει».

Υπογραμμίζουν επίσης ότι «όλοι αυτοί, προβάλλοντας γενικόλογα τα περί "κοινοβουλευτικής δημοκρατίας", "δημοκρατικού τόξου", "κράτους δικαίου" κ.λπ., χρησιμοποιούν τις επετείους για να συγκαλύψουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του σημερινού αντιδραστικού συστήματος και τα αδιέξοδά του. Εξελίσσεται ραγδαία η αντιδραστικοποίηση σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στη συρρίκνωση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά και με την εμπλοκή όλο και περισσότερο της Ελλάδας, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων της πλουτοκρατίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και των ακροδεξιών, σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους».

Σε άλλο σημείο τονίζουν ότι «οι νέοι και οι νέες, οι εργαζόμενοι που δεν γνώρισαν δικτατορία, ξέρουν πως το καθεστώς που τη διαδέχτηκε είναι εχθρικό στα όνειρά τους, στις επιθυμίες τους. Ζουν στο πετσί τους τις διακρίσεις στη ζωή και στη μόρφωση, την ακρίβεια, την ανεργία, την αστυνομοκρατία,τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Αγανακτούν, αγωνίζονται, ξεσηκώνονται.

Ο αντιδικτατορικός αγώνας τούς διδάσκει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Με συσπείρωση, οργάνωση και σωστό ταξικό προσανατολισμό (...) Οι πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις, συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, στους απεργούς της ΛΑΡΚΟ και σε όλες τις μεγάλες πανεργατικές απεργίες, στα μπλόκα των αγροτών και στους αγώνες των αυτοαπασχολούμενων ενάντια στη φοροληστεία τους, στους αγώνες των φοιτητών, στον αγώνα να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη, στην κοινή δράση τους ενάντια στην πολιτική που τους τσακίζει αλλά και στον κοινό αντίπαλο, την πλουτοκρατία, δείχνουν τον δρόμο».

Την ανακοίνωση υπογράφουν οι Βασίλης Δούρος, Κωνσταντίνα Κούκου, Γιάννης Παπαμιχαλάκης, Αγάπιος Σαχίνης, Κώστας Σεφέρης, Σταύρος Σκουρτόπουλος, Θεόδωρος Τζιατζής, Νίκος Τριανταφύλλου και Σπύρος Χαλβατζής.