Την πόρτα του «Ριζοσπάστη» την πέρασα 18 χρόνων, πρωτοετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ και ήδη συντάκτης του περιοδικού «Μουσική», όταν μου προτάθηκε να αντικαταστήσω δοκιμαστικά για λίγους μήνες την Δήμητρα Κουντή που κάλυπτε το ρεπορτάζ της μουσικής. Εμεινα περίπου τρία χρόνια πριν περάσω με άλλους δημοσιογράφους της εφημερίδας στο δυναμικό του νεοσύστατου «902 Αριστερά στα FM».

Ο ήχος των γραφομηχανών σε αυτό το πολύβουο εργαστήρι λέξεων που δεν σταματούσε σχεδόν ποτέ, οι συζητήσεις, οι αγωνίες των χρονικών περιορισμών, και τα γέλια, ήταν μία καθημερινότητα που για έναν πολύ νέο άνθρωπο λειτουργούσε σαν ένα μεγάλο σχολείο δημιουργικότητας αλλά και ονείρου. Πάνω από δώδεκα ώρες την ημέρα, γιατί το ήθελα, γιατί ήταν ένας κόσμος που δεν είχα φανταστεί πως θα μπω από αυτήν την ηλικία. Μία ανοιχτή στον κόσμο εφημερίδα που μαζί της απλωνόμασταν στον κόσμο κι εμείς.