Με ορίζοντα την πρώτη βδομάδα του Ιούνη, η κυβέρνηση επισπεύδει τις κινήσεις της για την κατάθεση του αντιασφαλιστικού νόμου στη Βουλή, έχοντας αρωγό και σταθερό σύμμαχο στο καταστροφικό της έργο την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Στον αντίποδα αυτής της αντιασφαλιστικής συμμαχίας, που έχει ως μόνιμο πλέον εταίρο και τη ΝΔ, ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, εκατοντάδες συνδικάτα προχωράνε στην απεργία στις 29 Μάη, αντιστέκονται στην κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, στη μείωση των συντάξεων και στη λεηλασία των αποθεματικών των Ταμείων.

Ολα δείχνουν ότι μέχρι το τέλος της βδομάδας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ειδικότερα η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ θα προσέλθουν σε νέα συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας, για να βάλουν και τις τελευταίες «πινελιές» στο ρετουσάρισμα του αντιασφαλιστικού νόμου. Και βέβαια, στο έργο αυτό της ΠΑΣΚΕ συνέβαλαν τα μέγιστα ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση», οι ηγεσίες των οποίων σαμποτάρισαν στην πράξη την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για απεργιακές αποφάσεις μέσα από τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις (Εργατικά Κέντρα και ομοσπονδίες).

Παρά, όμως, την ανοιχτή προπαγάνδα της ΠΑΣΚΕ υπέρ του αντιασφαλιστικού εκτρώματος, παρά την πολιτική της ουράς από τις άλλες δύο παρατάξεις, ακόμα και τα κρούσματα απεργοσπασίας, στα οποία πρωταγωνιστούν στελέχη της ΠΑΣΚΕ, η απεργία της 29ης Μάη προχωρά. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα παραμερίζουν τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής, αποκαλύπτουν τους ντελάληδες του ψεύδους και της παραπληροφόρησης.

Μέσα από γενικές συνελεύσεις, τις συνεδριάσεις των διοικήσεων, περιοδείες και συσκέψεις, η απεργία απλώνει τα φτερά της σε όλη τη χώρα. Την ώρα αυτή, το κρίσιμο ζήτημα είναι τι θα κάνει ο απλός εργαζόμενος. Τι θα αποφασιστεί στους τόπους δουλιάς και όχι στα στημένα παζάρια του «κοινωνικού διαλόγου». Εκεί ρίχνουν το κύριο βάρος της δουλιάς τους και τα στελέχη του ΠΑΜΕ, τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στο δημόσιο.

Η υπόθεση της απεργίας πρέπει να γίνει υπόθεση πριν απ' όλα των ίδιων των εργαζομένων. Ολων αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων, στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στα εργοστάσια, που η κυβέρνηση μειώνει τις συντάξεις, αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 και 67 χρόνια, καταργεί τα βαρέα και ανθυγιεινά. Ολων αυτών, που διαπιστώνουν ότι οι εισφορές τους θα γίνουν «φτερό» στον άνεμο του χρηματιστηριακού τζόγου, που νιώθουν ότι πρέπει να ξαναπληρώσουν - αν έχουν - στις ιδιωτικές εταιρίες για σύνταξη και για υπηρεσίες υγείας.

Πρέπει να γίνει υπόθεση όλων αυτών, που δε βολεύονται με τη μιζέρια των συντάξεων πείνας, με τη «διά βίου» σκληρή εκμετάλλευση, αλλά διεκδικούν μείωση του ορίου ηλικίας στα 60 και 55 χρόνια, αντίστοιχα, για άνδρες και γυναίκες, που απαιτούν εδώ και τώρα συνταξιοδότηση στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας και δεν πατάνε την πεπονόφλουδα της 37ετίας... Ολων εκείνων, που παράγουν τον πλούτο για να τρέφουν μερικές χιλιάδες κηφήνες καπιταλιστές και που γνωρίζουν ότι είναι ρεαλιστικό και υπερώριμο, ο κατώτερος μισθός να φτάσει στις 300.000 δραχμές, η κατώτερη σύνταξη στις 240.000, είναι δυνατή η μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και η φορολόγηση των κερδών της πλουτοκρατίας. Οτι το 7ωρο, 5ήμερο 35ωρο, δεν είναι ένα σύνθημα για να το θάψουμε στο χρονοντούλαπο της ΟΝΕ, αλλά ένας στόχος άμεσης πάλης και διεκδίκησης.