Ραγδαία αύξηση της μέσης ηλικίας συνταξιοδότησης για τους εργαζόμενους στη χώρα μας διαπιστώνει έρευνα της Γιουροστάτ. Σύμφωνα με αυτή, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης των Ελλήνων αυξήθηκε σχεδόν κατά τέσσερα (4) χρόνια, ως αποτέλεσμα των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων που επιβλήθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία. Ετσι ενώ το 2001, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στη χώρα μας ήταν τα 59,4 χρόνια, δύο μόλις χρόνια μετά, δηλαδή το 2003, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης ήταν τα 63,2 χρόνια.

Από την ίδια έρευνα προκύπτει ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται πολύ αργότερα από τον μέσο όρο συνταξιοδότησης των εργαζόμενων στις 25 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο οποίος το 2003 ήταν τα 61 χρόνια. Μάλιστα κατατάσσονται στην τρίτη χειρότερη θέση, μετά τους εργαζόμενους της Ιρλανδίας που βγαίνουν σε σύνταξη στα 64,4 χρόνια και τους εργαζόμενους της Λιθουανίας που εξέρχονται της εργασίας τους στα 63,3 χρόνια. Με δυο λόγια, η χώρα μας κατέχει το «χάλκινο μετάλλιο» στην παράταση του εργασιακού βίου. Οι Ελληνες εργαζόμενοι φεύγουν πολύ αργότερα για σύνταξη από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων της υπόλοιπης Ευρώπης των «25». Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης το 2003 στην Ιταλία ήταν τα 61 χρόνια, στο Βέλγιο τα 58,7 χρόνια, στη Γερμανία τα 61,6 χρόνια, στη Γαλλία τα 59,6 χρόνια. (Αναλυτικά βλέπε Πίνακα).

Τα παραπάνω καταρρίπτουν σαν χάρτινο πύργο το μύθο που πλασάρουν χρόνια τώρα, στη χώρα μας, για τους προνομιούχους Ελληνες εργαζόμενους, ότι δήθεν βγαίνουν στη σύνταξη πάνω στον ανθό της ηλικίας τους...

Το αντίθετο, τα στοιχεία της Γιουροστάτ αποδεικνύουν τη δραματική επιδείνωση της θέσης των Ελλήνων εργαζομένων, μετά την εφαρμογή των αντιασφαλιστικών μέτρων της τελευταίας δεκαπενταετίας. Εκείνων δηλαδή των νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους - μεταξύ άλλων - αυξήθηκαν τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 ακόμα και στα 67 χρόνια. Περιορίστηκαν οι αναπηρικές συντάξεις, χειροτέρεψαν οι προϋποθέσεις για «πρόωρη» - μειωμένη σύνταξη σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων.

Ετσι μέσα από την «ωρίμανση» των αντιασφαλιστικών νόμων, οδηγηθήκαμε στο σημείο ο πραγματικός χρόνος συνταξιοδότησης των εργαζομένων να πλησιάζει σχεδόν τα ανώτερα ηλικιακά όρια των 65 χρόνων. Να δουλεύουμε δηλαδή μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι το έσχατο σημείο των αντοχών μας.

Οι εξελίξεις αυτές καταρρίπτουν ακόμα ένα μύθο: Οτι δήθεν τα αντιασφαλιστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 και αργότερα, μέχρι τον αντιασφαλιστικό νόμο 3029 του ΠΑΣΟΚ, το 2001, θα «έλυναν» το Ασφαλιστικό, θα «έσωζαν» την Κοινωνική Ασφάλιση. Παρά τη δραματική αύξηση της ηλικίας κατά την οποία οι εργαζόμενοι βγαίνουν στη σύνταξη, παρά την κατακόρυφη μείωση των συντάξεων, πάλι, σύμφωνα με τους «σωτήρες», το Ασφαλιστικό αντιμετωπίζει προβλήματα, γι' αυτό απαιτούνται και νέα μέτρα.

Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, ότι η «επίλυση» του Ασφαλιστικού δεν υπάρχει στην κατεύθυνση που δείχνουν οι αιώνιοι «σωτήρες του». Το μόνο που επιφέρουν οι «λύσεις» αυτές είναι η χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, η περικοπή και αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Γιατί, τελικά, το μεγάλο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του καθόλου δεν ενδιαφέρει η «ευρωστία» της Κοινωνικής Ασφάλισης και οι «λύσεις» των προβλημάτων της. Για το μόνο που ενδιαφέρονται - και αυτό επιδιώκουν - και στο στημένο διάλογο που άνοιξαν μέσω της ΟΚΕ, είναι να λεηλατήσουν ακόμα μια φορά την Κοινωνική Ασφάλιση, να φορτώσουν και νέα βάρη στους εργαζόμενους.