Πολλά πράγματα άλλαξαν στον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Κανένας όμως και με τίποτα δεν μπορεί να ισχυριστεί και κυρίως να στοιχειοθετήσει ότι οι ταξικές αντιθέσεις που χρόνια τώρα χαράζουν το κορμί της κοινωνίας μας επουλώθηκαν στο παραμικρό. Το αντίθετο. Ολα φωνάζουν και δείχνουν ότι η πολύπλευρη πίεση, η επίθεση, η εκμετάλλευση του κεφαλαίου προς την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, καλπάζει διεθνώς και στη χώρα μας. Στην εποχή μας η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης: κεφαλαίου - εργασίας. Και το Κόμμα μας με την πολιτική του προσπαθεί να συμβάλει στη διαμόρφωση και ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα.

Ετσι δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι οι εργαζόμενοι μια επιλογή έχουν: Την ανάπτυξη των αγώνων τους.

Ταυτόχρονα όμως λέμε πως κι αυτό δε φτάνει.

Κάθε συνδικαλιστικός αγώνας ασφαλώς είναι πολύτιμος, γιατί συνειδητοποιεί, μπορεί να οργανώσει παραπέρα όσους αγωνίζονται, μπορεί να κόψει κάπου τη φόρα της επίθεσης του κεφαλαίου, να δώσει κάποια ανακούφιση.

Ομως, αν μιλάμε για ουσιαστική διέξοδο, για ριζική αλλαγή της κατάστασης, χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Χρειάζεται να συντονιστούν οι αγώνες. Να ανέβουν σε μια ανώτερη ποιοτική βαθμίδα. Στην «εφ' όλης της ύλης» επίθεση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, πρώτη και καλύτερη η εργατική τάξη χρειάζεται να συσπειρωθεί και ν' αντιτάξει την ενιαία αντεπίθεσή της.

Να οργανωθεί η συμμαχία και ο αγώνας της με τα άλλα λαϊκά καταπιεζόμενα στρώματα σ' όλο το φάσμα των αναγκών και των δικαιωμάτων τους.

Βέβαια, ξέρουμε ότι δεν υπάρχουν οικονομικές κοινωνικές προτάσεις και προγράμματα διεξόδου για την εργατική τάξη και το λαό δίχως πολιτική πρόταση στο επίπεδο της διακυβέρνησης και της εξουσίας.

Σ' αυτό τον αγώνα χρειάζεται και μπορεί η εργατική τάξη να μπει επικεφαλής, να συσπειρώσει δίπλα της τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, για να οικοδομηθεί το μέτωπο του λαού ενάντια στη Νέα Τάξη, στα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, το γερασμένο καπιταλισμό.

Για μια λαϊκή εξουσία που να μπορεί να ελέγχει και να κάνει κουμάντο στους βασικούς κρίκους της οικονομίας. Κι αυτό προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας. Που να λειτουργούν με σκοπό όχι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, την απόδοση του ιδρώτα, της εργασίας τους.

Για μια εξουσία που θα αναπτύξει με σχεδιασμό τη λαϊκή οικονομία και θα μπορεί να υπερασπίζεται τον εαυτό της και τις λαϊκές κατακτήσεις από τη μανιασμένη επίθεση του κεφαλαίου.

Για μια εξουσία που θα έχει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της ενεργητικά στο προσκήνιο της κοινωνικοπολιτικής ζωής, στη διεύθυνση των κρατικών υποθέσεων, με νέους θεσμούς, φτιαγμένους μέσα στη λαϊκή δράση και την ταξική πάλη.

Κάποιοι μας λένε: «Καλά, σωστά όλα αυτά. Είναι όμως σήμερα εφικτή μια άλλη πορεία έξω από τους μονόδρομους του συστήματος της χώρας μας, των άλλων λαών στην Ευρώπη, στον κόσμο;

Σε σύγκρουση με τους παντοδύναμους μηχανισμούς του κεφαλαίου, του χρήματος, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού;».

Μπορεί να υπάρχει διαφωνία για τη δυνατότητα μιας τέτοιας πορείας.

Αλλά όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε - ζούμε την κορυφαία καμπή όλης της μέχρι τώρα γνωστής ιστορίας των κοινωνιών της εκμετάλλευσης.

Γιατί ποτέ οι δυνατότητες του πραγματικού πλούτου, της ελευθερίας και της ευτυχίας όλων των ανθρώπων δεν ήταν τόσο τεράστιες και ποτέ η υπάρχουσα κατάσταση της εκμετάλλευσης της υποδούλωσης και της φτώχειας δεν καταβρόχθιζε με τόση μανία τον πολιτισμό του κόσμου με σχετικό ή και απόλυτο τρόπο.

Πώς γίνεται, αλήθεια, στη νέα εποχή αυτοί που μας κυβερνούν να μην υπολογίζουν τον κίνδυνο να ξεσηκωθούν ακόμα και οι πέτρες (όπως έγινε στο Ασφαλιστικό), όταν είναι αναγκασμένοι να παρατείνουν το χρόνο εργασίας στο πραγματικό 12ωρο, 7ήμερο, όπως λένε σήμερα οι Αμερικανοί, για να περιγράψουν τη σύγχρονη εργασιακή εντατικοποίηση, την περιπλάνηση των απασχολήσιμων και τη βιομηχανοποίηση της προσωπικής τους ζωής.

Σε μια εποχή που με 30 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας όλων των ικανών για εργασία θα μπορούσε να διπλασιαστεί άμεσα ο παραγόμενος παγκόσμιος πλούτος.

Πώς μπορούν οι κυρίαρχοι κύκλοι να μην υπολογίζουν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν ατιμώρητοι να απογειώνουν την εξαθλίωση της μεγάλης πλειονότητας του πλανήτη.

Σε μια εποχή που ο μέσος εργαζόμενος μπορεί να παράγει 4 φορές περισσότερο απ' ό,τι πριν είκοσι χρόνια και στα δέκα επόμενα χρόνια μπορούν να παραχθούν όλα μαζί τα αγαθά που δημιουργήθηκαν στον τελευταίο αιώνα που έφυγε.

Πώς μπορούν, αλήθεια, οι κυρίαρχοι του κόσμου να υπολογίζουν ότι θα διατηρούν στο άπειρο τη σημερινή μορφή της ιδιοκτησίας και της διανομής του πλούτου, όταν σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ η προσωπική περιουσία των τριών πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη ξεπερνά τον πλούτο των 48 πιο φτωχών χωρών, όταν οι 300 πιο πλούσιοι έχουν περιουσία και εισοδήματα όσο 3 δισ. άνθρωποι, ο μισός σχεδόν πλανήτης.

Οταν αυτοί που διευθύνουν την παραγωγή μάς ταΐζουν ψοφίμια, θάνατο και διοξίνες, ενώ μπορούμε, χωρίς να διαταράξουμε την ισορροπία του ανθρώπου με τη φύση, να παράγουμε υγιεινά τρόφιμα για διπλάσιους κατοίκους του πλανήτη.

Θα μου πείτε ποιος και πώς μπορεί να τους τα πάρει;

Είναι ζήτημα κατεύθυνσης της πάλης και προσανατολισμού του εργατικού μας κινήματος, του λαϊκού αγώνα, μέσα απ' τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα. Και η εποχή μας καταγράφει και καθημερινά αναδείχνει αυτή τη δυνατότητα.

Ολοι αυτοί οι περίφημοι μονόδρομοι του κεφαλαίου είναι η πιο μεγάλη απάτη, ο πιο αδιάντροπος πολιτικός μύθος.

Οι εργαζόμενοι, είτε το κατανοούν είτε όχι, έχουν ν' απαντήσουν σ' ένα δίλημμα πιο πιεστικό από κάθε άλλη φορά. `Η να πουν ναι στην υποταγή, στη συνεχή επιδείνωση της ζωής τους, στην οπισθοδρόμηση και το σκοταδισμό ή να πουν ναι στο δρόμο της αντίστασης και της πάλης απέναντι στις κυρίαρχες επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου και στο δρόμο του σοσιαλισμού. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.