ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ σήμερα για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε της Εθνικής Αντίστασης τα νέα Σουλιωτόπουλα, τα τρία παιδιά που ταμπουρώθηκαν μέσα στο σπιτάκι (Κοραή - Αμφιωνίας) και πολέμησαν μια ολόκληρη μέρα με τα φουσάτα των Γερμανοτσολιάδων. Είναι οι τρεις ΕΠΟΝίτες:ο Κώστας Φολτόπουλος, ο Δημήτρης Αυγέρης κι ο Θάνος Κιοκμενίδης. Κυκλωμένοι βάσταξαν μέσα στον καταιγισμό της φωτιάς.

Η ΑΘΗΝΑ, που εκείνο τον καιρό (Απρίλης 1944) ζούσε την πιο άγρια, την πιο ματωμένη στιγμή της χιτλεροφασιστικής κατοχής θα μάθαινε την ίδια κιόλας μέρα για τη μεγάλη αυτή ολοήμερη μάχη και οι λεπτομέρειες που από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσαν άγγιζαν την καρδιά.

ΤΑ ΦΕΡΝΕΙΣ όλα τούτα στο νου και νιώθεις βαθύτατη αγανάκτηση πως όλη αυτή τη μεγάλη διδαχή της αρετής και της θυσίας, όπως αυτή του Υμηττού, την έχουν αποκλείσει από τα σχολικά βιβλία, από τις σχολικές αίθουσες. Στερούν έτσι τη νέα μας γενιά από τη γνώση και τη διδαχή όχι απλά μιας μεγάλης περιόδου της Εθνικής μας Ιστορίας αλλά της λεβεντιάς και της αρετής.

ΦΕΡΝΩ στο νου την αξέχαστη ποιήτρια της ΕΠΟΝ, την Σοφία Μαυροειδή - Παπαδάκη, όταν άκουγε τότε τη διήγησή μας για τη μάχη που είχαν δώσει οι τρεις ΕΠΟΝίτες μια ολόκληρη μέρα. Η ποιήτρια, που στα χρόνια της Κατοχής ζούσε στην Καλλιθέα, είχε τότε ζητήσει να δει από κοντά το σπιτάκι του Υμηττού, αυτό ακριβώς, που στο ποίημα της σε λίγο θα το ονομάτιζε «Κάστρο». Και παρ' όλες τις δυσκολίες το πέτυχε να το κάνει, όπως επίσης την ίδια περίοδο μπόρεσε να περπατήσει και σ' άλλες γειτονιές της Αθήνας, Καισαριανή και Ν. Σμύρνη, που οι μάχες και τα μπλόκα ήταν καθημερινά. Ηθελε να δει, ήθελε να μιλήσει με τους μαχητές, τους ΕΛΑΣίτες και τους ΕΠΟΝίτες στη μεγάλη εκείνη μάχη, που έδινε νύχτα και μέρα η αδούλωτη Αθήνα.

ΔΕ χρειάστηκε παρά λίγες μόλις μέρες για να μας δώσει το ποίημα «Το Κάστρο», το οποίο, δίχως υπογραφή, δημοσιευόταν στο παράνομο φύλλο «Τα Νιάτα» που έβγαινε τότε στην Αθήνα, καθώς η «Νέα Γενιά» όργανο του ΚΣ της ΕΠΟΝ είχε μεταφερθεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, όπως κι όλα τ' άλλα κεντρικά δημοσιογραφικά όργανα του ΕΑΜ. Το ποίημα αυτό της Σοφίας αντάμωνε τους παλιούς αγωνιστικούς θρύλους του '21 με τους καινούριους. Εσμιγε το Κούγκι, με το Αρκάδι με το σπίτι του Υμηττού, για τα Σουλιωτόπουλα της Αντίστασης.

ΦΡΑΓΜΑ απαγορευτικό κρατάει τώρα μακριά από τα σχολεία και τα βιβλία όλα αυτά τα υλικά που θα 'ταν γνώση και διδαχή για τη νέα μας γενιά. Κι έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο πολλές φορές τα παιδιά μας, που πηγαίνουν σχολικές εκδρομές να επισκέπτονται τόπους μαρτυρικούς, όπως τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, την Κάνδανο και να μην έχουν ακούσει, να μην έχουν διαβάσει τίποτε... Και, φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι τόποι της θυσίας. Οδυνηρή εντύπωση να βρίσκεσαι ετούτο τον καιρό στην Κρήτη και ν' ακούς μαθητή να ρωτάει τους γονείς του, βλέποντας το γερμανικό νεκροταφείο: «Γιατί πατέρα σκοτώσαμε τους Γερμανούς;».

ΕΙΝΑΙ αλήθεια, και τούτο πρέπει να σημειωθεί, πως σε μερικά σχολεία άξιοι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί παρεμβαίνουν και συμπληρώνουν σωστά όλα αυτά τα κενά και τις σιωπές που σκόπιμα έχουν επιβάλει με τα διαβόητα αυτά φωτοσβεστικά τους προγράμματα.

ΑΛΛΑ το χρέος το μεγάλο μένει ανοιχτό κι είναι ανεξόφλητο. Η διδασκαλία της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης είναι καίριο, βασικό αίτημα, που χρόνια τώρα θέλουν και διεκδικούν οι οργανώσεις της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Είναι πια εθνική επιταγή να μπει πια στα σχολεία, στα σχολικά βιβλία. Και φυσικά να μπει σ' όλη της την αλήθεια. Κι όχι, όπως συνήθως γίνεται, το «μαύρο» να γίνεται «άσπρο». Να διαβάζουν πια τα παιδιά μας για το «Κάστρο» του Υμηττού της Σ. Παπαδάκη, για την «Τσίχλα» του Κ. Βάρναλη, όπως εμείς διαβάζαμε το «Σουλιωτόπουλο» του Γιάννη Βλαχογιάννη. Ν' ανταμώσει όπως πρέπει, κι όπως του αξίζει το παλιό με το νέο Εικοσιένα.