Οσο πιο πολύ γνωρίζει κανείς το αθάνατο έργο του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού (1849-1896), τόσο μαγεύεται. Διαβάζοντας το υπέροχο πεζογραφικό και ποιητικό έργο - του γεννημένου στη Βιζύη Θράκης, πάμφτωχου, ορφανεμένου, σπουδαγμένου (Φιλοσοφία, Αισθητική, Ψυχολογία, Παιδαγωγική) στη Δύση (με στήριξη δασκάλων του και ομογενών), αδικημένου από το αντιφαναριώτικο κατεστημένο της αθηναϊκής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα, παντέρημου Βιζυηνού, νιώθει το κάλλος αλλά και την ψυχική οδύνη των αυτοβιογραφικών ποιημάτων του. (Λ.χ «Ηρθ' ο καιρός. Νάμαι τρανό!/ Διε με, καλέ πατέρα,/ Σου τράνεψα μα... ορφανό!!/ Στο δρόμο, που συχνά περνώ, με είπανε μια μέρα/ -Περνά το δόλιο τ' ορφανό!/ Δε γνώρισε πατέρα (...)». Ιδιαίτερα συνταράσσουν οι πασίγνωστοι στίχοι του στο ποίημα «Το φάσμα μου» (το έγραψε στο «Δρομοκαΐτειο»): «μετεβλήθη εντός μου/ και ο ρυθμός του κόσμου». Προς δόξα των φωτισμένων πνευμάτων της γενιάς του 1880, με πρώτον τον Παλαμά, που δικαίωσαν το παραγνωρισμένο ταλέντο του «Ελληνος Γκυ ντε Μωπασάν», και κόντρα στους ξεχασμένους πολεμίους του, το έργο του Βιζυηνού «ζει», γοητεύει, συγκινεί με το γνήσια ρομαντικό ανθρωπισμό του. Τον τολμηρό, καθάριο ρεαλισμό του. Την ψυχογραφική δεινότητα. Το φιλοσοφικό υπόβαθρο. Τη λυρική μελαγχολία και παραστατικότητα. Την εύφορη, θρεμμένη με λαϊκές παραδόσεις και παραμυθίες- φαντασία του. Το παιγνιώδες, αυτοσαρκαστικό, καυστικό χιούμορ του. Λ.χ στο ποίημα «Το Συμβούλιον των Γραμματέων» (το έγραψε μετά τον ποιητικό διαγωνισμό του 1874, σαρκάζοντας αποκαλυπτικά τους αντιφαναριώτες πολεμίους του): «Ηλθεν ένας από τόπο/ βάρβαρο και Θρακικό,/ και θρονιάστηκε με τρόπο/ σε σκαμνί ποιητικό!/ Κι επειδή οι κριταί μια μέρα/ του βραβεύσαν δυο τρεις ήχους,/ άνοιξε κι αυτός δωπέρα/ εργοστάσιο για στίχους./ Ποιητής, με λεν, εγίνη./ Ποιος τον έδωκε πατέντα!/ Πότ' εμπρός μας έχει κλίνει/ να μας πη δυο κοπλιμέντα!/ Πότ' εσκάρωσε δυο στίχους/ για κανέναν υποργό;/ Πότ' επαίνεσε τους ήχους/ που μελάζεις συ κι εγώ;».

Για όσους αγνοούν το έργο του Βιζυηνού, μια πρώτη, πολύ καλή προσέγγιση του ποιητικού έργου του, προσφέρει το βιβλίο «Γ. Μ. Βιζυηνός- Το τέλος του παραμυθιού ή η αρχή του ονείρου» (εκδόσεις «Ερμής»). Πρόκειται για ανθολογία ποιημάτων του Βιζυηνού, χαρακτηριστικών του πνευματικού μεγέθους και ήθους, του βασανισμένου βίου του, αλλά και αντιπροσωπευτικών και της καθαρευουσιάνικης και της δημοτικιστικής περιόδου του. Την ανθολόγηση, τη συνοπτική βιοεργογραφική εισαγωγή, την επιμέλεια και το γλωσσάρι υπογράφει η Λίτσα Χατζοπούλου.