Τις «φωτιές» που άναψε την περασμένη Πέμπτη η απόφαση της Βουλής του Κοσσυφοπεδίου για ακύρωση της συνοριακής συμφωνίας ΠΓΔΜ - ΟΔ Γιουγκοσλαβίας επιχείρησε να σβήσει προχτές με μια μονοκοντυλιά ο ύπατος εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο, Μίχαελ Στάινερ.

Ασκησε βέτο, όπως είπε, γιατί η Βουλή του Κοσσυφοπεδίου δε δικαιούται να αποφασίζει για τέτοια ζητήματα και ιδιαίτερα γι' αυτά που ...αφορούν τα σύνορα ή την εξωτερική πολιτική. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο γγ του ΝΑΤΟ, έσπευσε, μάλιστα να τον «καλύψει». Γιατί; Μα επειδή αυτά είναι, μεταξύ άλλων, «μέλημα» του ύπατου εκπροσώπου του ΟΗΕ στο Κοσσυφοπέδιο.

Ομως, η συγκεκριμένη κίνηση (βέτο) του κυρίου Στάινερ, μολονότι δεν ήταν ούτε μεμπτή μα ούτε και άστοχη, μοιάζει τραγελαφική ιδιαίτερα εάν σκεφτεί κανείς, όχι μόνο το παρελθόν του σημερινού «έπαρχου» στο Κόσσοβο (πολύχρονη διπλωματική καριέρα σε διάφορα πόστα του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, μιας χώρας που πρωτοστάτησε στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας), αλλά και την πολιτική των δυνάμεων που τον διόρισαν επικεφαλής ενός ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου που απειλεί, σαν βραδυφλεγής βόμβα, την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Δεν μπορούν, άλλωστε, αυτοί που έβαλαν και τα κάρβουνα και τη φωτιά στα Βαλκάνια να προφασίζονται, τώρα, υποκριτικά ή ετεροχρονισμένα (μόνον και μόνον επειδή «τώρα» τα στρατηγικά τους συμφέροντα είναι...«κάπου αλλού») να υποδύονται τους προστάτες και τους εγγυητές σταθερότητας στην περιοχή...