Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ, η βαθύτερη εμπλοκή στον πόλεμο και στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και οι επιδιώξεις αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος (ιδιαίτερα του σοσιαλδημοκρατικού και οπορτουνιστικού χώρου) οδηγούν στην ένταση της προσπάθειας ενσωμάτωσης ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων.

Βασικό στοιχείο αυτών των επιδιώξεων είναι η πολύμορφη επίθεση στο ΚΚΕ, στη δύναμη δηλαδή εκείνη που διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, στη συνολική οργάνωση της σύγκρουσης της εργατικής τάξης και του λαού με το σύστημα, με τους εκμεταλλευτές τους.

Στο στόχαστρο της αντι-ΚΚΕ επίθεσης, που γίνεται είτε με ανοιχτό αντικομμουνισμό είτε με δήθεν επιθέσεις «φιλίας», βρίσκονται λαϊκές δυνάμεις που προβληματίζονται και θέλουν να ακούσουν τι λέει το ΚΚΕ. Βρίσκονται και οι αγωνιστές που δίνουν καθημερινούς αγώνες στο πλευρό του ΚΚΕ, συμπορεύονται με τους κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα, στους αγώνες των αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας.

Μια επίθεση που ξεδιπλώνεται σαν «οχιά διμούτσουνη».

Από τη μία, η προσπάθεια και η πίεση του συστήματος να στηρίξει και να δείξει ανοχή το ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση, να εμπλακεί σε «μέτωπα των προοδευτικών δυνάμεων» και της «ενότητας της αριστεράς», και να περιορίσει την πάλη του μόνο σε κάποιους συνδικαλιστικούς αγώνες.

Από την άλλη, διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις, σχήματα του δήθεν «αντιεξουσιαστικού» χώρου, έως και διάφορα «ναυάγια» της ταξικής πάλης, που προσπαθούν να κατασκευάσουν την εικόνα ενός ΚΚΕ δήθεν «συστημικού», που δεν επιδιώκει οξυμένες μορφές πάλης, που δεν υιοθετεί τους «άμεσους συγκρουσιακούς στόχους» ενός μεταβατικού προγράμματος για την «ανάπτυξη» του κινήματος, που ενδιαφέρεται μόνο για την «αναπαραγωγή του μηχανισμού του», ενός κόμματος «βολεμένων επαγγελματικών στελεχών» χωρίς ένσημα εργασίας και χωρίς τον φόβο της απόλυσης.

Δύο παραλλαγές τις ίδιας γραμμής που οδηγεί στον ίδιο τερματικό σταθμό, της ενσωμάτωσης και της υποταγής στο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Αρκεί να δει κανείς ορισμένες μόνο πλευρές της πολιτικής γραμμής εκείνων που φορούν τη μάσκα του δήθεν «αντισυστημικού», για να αντιληφθεί τη βαθιά ενσωμάτωσή τους στο σύστημα.

Είναι η πολιτική γραμμή του μεταβατικού προγράμματος που «υπόσχεται» ...στεγνό νερό, διακηρύσσοντας ότι μπορεί να οργανωθεί η σύγκρουση με το κεφάλαιο και να διαμορφωθεί συνείδηση εναντίωσης στην εξουσία του κεφαλαίου, παλεύοντας για «άμεσους στόχους» που θα οδηγήσουν σε φιλολαϊκή αλλαγή και εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Είναι η γραμμή που έχει αιχμή της προπαγάνδας της το σημερινό αστικό κράτος και τις επιχειρήσεις του ως τη μοναδική λύση για την εναντίωση στις ιδιωτικοποιήσεις. Κάλπικα λόγια εναντίωσης στο κεφάλαιο και την ίδια στιγμή «σφιχταγκαλιασμένοι» με το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Αποτελεί θράσος αυτοί που προβάλλουν την αυταπάτη της «φιλολαϊκής μεταρρύθμισης» του καπιταλισμού να αποκαλούν «συστημική» τη στρατηγική και τη δράση του ΚΚΕ, που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, τον καπιταλισμό, το αστικό κράτος και το σύνολο των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων, που πρωτοστατεί για την οργάνωση του αγώνα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που αναδεικνύει την πραγματική διέξοδο για τους εργαζόμενους και τον λαό, δηλαδή τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Βαθιά συστημική είναι η γραμμή που παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του συστήματος, για τον σοσιαλισμό, και καλλιεργεί την αυταπάτη της δυνατότητας εξυγίανσης και φιλολαϊκού μετασχηματισμού του καπιταλισμού, π.χ. με αλλαγή νομίσματος, με αλλαγή ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με υιοθέτηση μιας πιο χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής.

Είναι αυτές οι δήθεν «αντισυστημικές» δυνάμεις που την ίδια στιγμή θέτουν ως κριτήριο «συγκρουσιακής δράσης» ένα ρηχό ψευτο-κυνηγητό με τις δυνάμεις καταστολής, που παρόμοιο είναι ικανή να στήνει συχνά και η ίδια η κυβέρνηση, με βάση τον σχεδιασμό της.

Το ΚΚΕ έχει αποδείξει τι σημαίνει και πώς οργανώνεται η πραγματική σύγκρουση με το σύστημα και τις δυνάμεις καταστολής.

Εχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή οργάνωσης και καθοδήγησης μεγάλων απεργιακών αγώνων (στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ κ.α.), που έδωσαν ανάταση και ελπίδα στους εργαζόμενους. Τα μέλη του και τα στελέχη του βαρύνονται με απολύσεις, μηνύσεις της εργοδοσίας, καταγγελίες και διώξεις από το αστικό κράτος.

Το ΚΚΕ έχει δείξει τι σημαίνει πραγματική σύγκρουση με το σύστημα και τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, όταν πήγε κόντρα στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος που επιχειρούνταν μέσω των «αντιμνημονιακών μετώπων» στήριξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το έχει δείξει στη σύγκρουση σε πολιτικό και πρακτικό επίπεδο με τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, από τους μεγάλους αγώνες ενάντια στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999 μέχρι σήμερα, στη σύγκρουση στα λιμάνια της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά, στο σταμάτημα ΝΑΤΟικών τρένων στην Αλεξανδρούπολη, στον ξεσηκωμό για το πέρασμα ΝΑΤΟικών φορτίων στον Τύρναβο.

Την ίδια στιγμή οι δυνάμεις του ΚΚΕ δίνουν τη μεγάλη, καθημερινή, κοπιαστική μάχη για να γίνουν οι χώροι δουλειάς πραγματικά κάστρα αγώνα.

Χρειάζεται η καθημερινή επιμονή για τη μαζικοποίηση των σωματείων, για την ανάπτυξη αγώνων, για την επεξεργασία πλαισίων πάλης και για την κλιμάκωση του αγώνα. Χρειάζεται η επεξεργασία της διαπάλης για να αντιμετωπίζεται εύστοχα το σχέδιο διάβρωσης συνειδήσεων από τον αντίπαλο, που έχει πολλά κανάλια: Ιδεολογικά επιτελεία, την κυβέρνηση, τα αστικά πολιτικά κόμματα και τις αντίστοιχες συνδικαλιστικές δυνάμεις, είτε εμφανίζονται με τον μανδύα του εργοδοτικού συνδικαλισμού είτε με την «προβιά» του «αγωνιστικού» ρεφορμισμού. Χρειάζεται επίσης η καθημερινή επίμονη δουλειά μέσα στους χώρους δουλειάς, η σταθερή και γεμάτη υπομονή συζήτηση με τους εργαζόμενους για τις πραγματικές αιτίες, τον καπιταλισμό, και για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Αυτός ο επαναστατικός τρόπος δουλειάς με τον οποίο παλεύουμε, σύμφωνα με τις Αποφάσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, είναι που εχθρεύονται οι φορείς του ρεφορμισμού και του οπορτουνιστικού ρεύματος.

Οι κάλπικοι «αντισυστημικοί» θεωρούν ότι αρκούν η εμπειρία του εργαζόμενου από τη δουλειά και η συμμετοχή στους συνδικαλιστικούς αγώνες για να βγουν μαζικά πολιτικά συμπεράσματα εναντίωσης στο σύστημα. Οτι δεν χρειάζεται ιδεολογική και πολιτική διαπάλη μέσα στο εργατικό κίνημα για τη διαμόρφωση ανατρεπτικής, ταξικής συνείδησης. Οτι δεν χρειάζεται, ή αρκεί μια συνθηματική, γενικόλογη αναφορά στην προοπτική του σοσιαλισμού. Είναι επί της ουσίας μια οπορτουνιστική αντίληψη για την παρέμβαση στην εργατική τάξη και στο κίνημά της, που μιλώντας φαινομενικά από τη σκοπιά «εξύμνησης» των εργατών τής αφαιρεί τα απαραίτητα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα για να οργανώσει την πραγματική σύγκρουση με το κεφάλαιο και το αστικό κράτος. Δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που διακηρύσσει την αναζήτηση «νέων επαναστατικών υποκειμένων», «νέων κινημάτων» και αρνείται την παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, ως παρωχημένη.

Το ΚΚΕ γνωρίζει ότι η εργατική τάξη (που από την ίδια τη θέση της στην παραγωγή είναι σήμερα η πρωτοπόρα τάξη, με ηγετικό ρόλο για την ανατροπή του καπιταλισμού) για να αποκτήσει πραγματικά επαναστατική - ταξική συνείδηση και δυναμική σύγκρουσης με το εκμεταλλευτικό σύστημα, δεν είναι αρκετή η εμπειρία της από τους συνδικαλιστικούς αγώνες, ούτε αρκούν οι συνέπειες από την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Είναι απαραίτητη η ολοκληρωμένη παρέμβαση των κομμουνιστών στο εργατικό κίνημα, που περιγράψαμε παραπάνω, «για να γίνει από τάξη καθεαυτή, τάξη για τον εαυτό της», σύμφωνα με τους κλασικούς.

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, και οι δύο εκδοχές της οπορτουνιστικής επίθεσης στο ΚΚΕ έχουν βασικό στοιχείο τους τη συκοφαντία και τη λάσπη απέναντι στο επαναστατικό Κόμμα, παρουσιάζοντας διαστρεβλωμένα τη δράση του ως «αναπαραγωγή ενός μηχανισμού καλοβολεμένων επαγγελματικών στελεχών».

Η συγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Επαναστατικού Κόμματος Νέου Τύπου, και η ύπαρξη επαγγελματιών επαναστατών, ήταν νομοτελειακή εξέλιξη της ίδιας της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος, ήταν η δημιουργική συνένωσή του με την επαναστατική θεωρία. Είναι απαίτηση της ίδιας της πολυπλοκότητας διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της αντικειμενικής ανάπτυξης του καταμερισμού εργασίας και στο επαναστατικό κίνημα και των απαιτήσεων που έχει η καθοδήγηση της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο. Γι' αυτό και η επίθεση στην οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης είναι επίθεση στην ίδια την εργατική τάξη και στη δυνατότητα να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Εξάλλου, η ιστορική πείρα μάς προσφέρει πλούτο παραδειγμάτων για το πού οδήγησε αυτή η άρνηση των επαναστατικών χαρακτηριστικών των ΚΚ από την ανάπτυξη του οπορτουνισμού. Από την προδοσία της ηγεσίας της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στις αρχές του 20ού αιώνα, τον κεντρισμό του Κάουτσκι, την προδοτική οπορτουνιστική πορεία των μενσεβίκων, έως τον εκφυλισμό του ευρωκομμουνισμού, υπάρχει το κοινό μίσος για την ισχυρή επαναστατική οργάνωση, για το ΚΚ, που πάντα στόχευε και την ίδια την ύπαρξη των επαγγελματιών επαναστατών.

Ας μην ξεχνάμε τον αντίποδα αυτής της πορείας, την πείρα των μπολσεβίκων, της συγκρότησης του ισχυρού επαναστατικού Κόμματος που οδήγησε στη μεγάλη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Εξάλλου, αυτά τα επαναστατικά χαρακτηριστικά, αυτή η καθημερινή, χωρίς ταλάντευση δράση, αυτή η επαναστατική γραμμή πάλης, είναι που διαμορφώνει ένα επαγγελματικό στέλεχος σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από τους «υπαλλήλους της ρουτίνας», όπως τους χαρακτήριζε ο Λένιν, που είναι ίδιον του οπορτουνιστικού ρεύματος. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των στελεχών του ΚΚΕ από τους καλοβολεμένους παραγοντίσκους του οπορτουνισμού.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ βρισκόμαστε και θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση του αγώνα της εργατικής τάξης, στην προσπάθεια για να βαθύνει ο προσανατολισμός του κινήματος. Για να αποκτούν ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, φοιτητές και μαθητές εμπιστοσύνη στη δύναμή τους.

Είμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή οργάνωσης της αντεπίθεσης ενάντια στα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου, στις κατευθύνσεις της ΕΕ, στους στρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Στην πρώτη γραμμή διεξαγωγής της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, στην προσπάθεια να φτάσει η πρόταση διεξόδου που απευθύνει το ΚΚΕ σε ολοένα και περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Αυτή η μεγάλη καθημερινή προσπάθεια είναι που κάνει ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους και νεολαία να εμπιστεύονται το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, να συμπορεύονται μαζί μας στους καθημερινούς αγώνες. Είναι ακριβώς αυτή η προσπάθεια που μπορεί να πλατύνει ακόμα περισσότερο τις δυνάμεις που στέκονται στο πλευρό μας, και κάνει ακόμα πιο ισχυρούς και βαθύτερους ιδεολογικά και πολιτικά τους δεσμούς που έχουμε αναπτύξει μαζί τους.