Επείγεται η Εκκλησία της Ελλάδος να τσιμεντοποιήσει άλλο ένα χώρο της Αθήνας που θα μπορούσε να αναδειχτεί σε πνεύμονα πρασίνου. Χρησιμοποιώντας την «ανάγκη» για ανέγερση νέων ξενοδοχείων ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, προωθεί την ανέγερση άλλου ενός μεγαθηρίου στο κέντρο της πρωτεύουσας. Κυβέρνηση και δημοτική αρχή σιωπούν, αν και ο χώρος έχει χαρακτηριστεί ιστορικός και κοινόχρηστο πράσινο. Η «Συμπαράταξη για την Αθήνα» και οι ευαισθητοποιημένοι κάτοικοι της τσιμεντούπολης αντιδρούν.

Είναι γνωστή η πρόθεση της Εκκλησίας της Ελλάδος να κτίσει ξενοδοχεία ενόψει του 2004. Ετσι, σχεδιάζει την ανέγερση ξενοδοχείου 750 κλινών σε οικόπεδό της (11 στρέμματα), επί των οδών Δεινοκράτους, Ιατρίδου και Σουηδίας, κόβοντας υπεραιωνόβια πεύκα. Δίπλα στο πολύπαθο Πάρκο Ελευθερίας, που με την άδεια κυβέρνησης και δημοτικής αρχής το «περιέλαβε» ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Γενικά, η συγκεκριμένη περιοχή έχει ήδη πυκνή δόμηση, εντονότατο κυκλοφοριακό πρόβλημα και ελάχιστους ελεύθερους χώρους.

Το οικόπεδο δεν είναι τυχαίο. Σύμφωνα με την αρχιτέκτονα Ελ. Ηλιοπούλου, από το 1971 λειτουργεί εκεί το Ενιαίο Εκκλησιαστικό Λύκειο Αθηνών. Ορισμένα κτίριά του χρονολογούνται από το 1860. Πέρσι το καλοκαίρι, ο σχολάρχης πήρε παραγγελία να μετεγκατασταθούν στον Καρέα, λόγω αξιοποίησης του οικοπέδου «διά της κατασκευής Ξενοδοχειακής Μονάδος».

Ωστόσο, πολύ νωρίτερα, το 1983, ο Δήμος Αθηναίων γνωστοποιεί με έγγραφό του στο υπουργείο Πολιτισμού (ΥΠΠΟ) ότι υπάρχουν εκεί παλιά λίθινα κτίσματα αξιόλογα και ενδεικτικά της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς. Ζητά να κινηθούν διαδικασίες για το χαρακτηρισμό τους ως διατηρητέα.

Το 1984 το ΥΠΠΟ ενημερώνει Οργανισμό Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας και Δήμο πως ο εν λόγω χώρος και τα κτίσματα χαρακτηρίστηκαν ως ιστορικός τόπος από το Τοπικό Συμβούλιο Μνημείων Αττικής και Στ. Ελλάδας του υπουργείου. Οτι βρίσκονται στην τελευταία φάση της διαδικασίας κηρύξεώς τους. Αρα για κάθε επέμβαση στο χώρο χρειάζεται έγκριση του ΥΠΠΟ. Ομως, η διαδικασία κήρυξης ως διατηρητέων διακόπτεται.

Από το 1988 το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Αθήνας προβλέπει ανάπλαση της περιοχής όπου βρίσκεται το οικόπεδο του ΟΔΕΠ με τις χρήσεις: Κοινόχρηστο πράσινο και εγκαταστάσεις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές.

Το 1989 ο Δήμος πληροφορείται την πρόθεση της Εκκλησίας να αναγείρει στο χώρο Συνοδικό Μέγαρο. Το 1990 η Ιερά Σύνοδος καταθέτει αίτηση στην Πολεοδομία Αθηνών για έκδοση άδειας κατεδάφισης των 15 υφιστάμενων στο οικόπεδο κτιρίων. Το 1993 εκδίδεται η άδεια με την παρέμβαση και των τότε υπουργών ΠΕΧΩΔΕ Αχ. Καραμανλή - Στ. Μάνου. Η κατεδάφιση, ευτυχώς, δεν προχώρησε.

Τον Αύγουστο του 2001, η Εκκλησία ζητά επικαιροποίηση της άδειας. Φέτος το Φλεβάρη, για το τυπικό, υποβάλλει νέα αίτηση άδειας κατεδάφισης στη Διεύθυνση Πολεοδομίας του Δήμου. Το Μάη, ο Κ. Πυλαρινός, διευθυντής της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών της Ιεράς Συνόδου, στέλνει εξώδικο στην Πολεοδομία του Δήμου, κατηγορώντας τους αρμόδιους για αργοπορία.

Η διοίκηση της Εκκλησίας ζητά άμεσα την έκδοση άδειας «δεδομένου ότι η Εκκλησία υφίσταται σοβαράν ζημίαν εκ της αδικαιολογήτου κωλυσιεργίας σας. Ως γνωστόν, έχει ήδη ολοκληρωθεί το πρώτον στάδιον του Διεθνούς Διαγωνισμού διά την αξιοποίησιν του εν λόγω ακινήτου και αι περαιτέρω διαδικασίαι επηρεάζονται από την υπ' ευθύνη σας καθυστέρηση».

Ο Κ. Πυλαρινός σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» (22/4/02) απαντά σε ερωτήματα:

«- Τι απαντάτε στην αντίδραση των πολιτών για ανέγερση ξενοδοχείου στο Κολωνάκι;

- Τους σέβομαι, χωρίς να αποδέχομαι τις προσωπικές τους επιθυμίες και τα συμφέροντά τους, όπως επίσης και εκείνα τα "αντίπαλα" συμφέροντα κάποιων κρυπτομένων οικονομικών κύκλων».

Το γεγονός ότι η Εκκλησία βρίσκεται σε διαμάχη με άλλα επιχειρηματικά κέντρα δεν είναι νέο. Τέτοια ζητήματα απασχολούν εδώ και καιρό τα έντυπα του χώρου. Π.χ. Ο «Ορθόδοξος Τύπος» της 12/2/99 γράφει: «Επιδιώκεται όπως περιέλθη ο χώρος της Δεινοκράτους εις οικονομικούς παράγοντας... Επιδιώκεται να περιέλθη ο χώρος υπό τον ελέγχον ή του γνωστού - διά την πολυπραγμοσύνην του - εκδοτικού συγκροτήματος (Χρ. Λαμπράκη) ή της Αμερικανικής Πρεσβείας».

Απέναντι στις επιδιώξεις των ΕτΕ - μεγαλοεργολάβων και στη σιγήν ιχθύος των ΥΠΕΧΩΔΕ - ΥΠΠΟ (που δε χαρακτηρίζουν τελειωτικά το χώρο ως διατηρητέο), αντιδρούν κάτοικοι της Αθήνας, τοπικοί φορείς όπως ο Σύλλογος «Λυκαβηττός» και η «Συμπαράταξη».

Ο λόγος στο δημοτικό σύμβουλο Στέλιο Λάμπρου: «Δεν μπορεί στο όνομα του 2004 και της εξυπηρέτησης μεγάλων συμφερόντων, να χτίσουμε και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο. Ειδικά σε μια περιοχή, που έχει "πληγωθεί" ανεπανόρθωτα από τον κ. Λαμπράκη και που λίγα μέτρα παραδίπλα, κινδυνεύει με τσιμεντοποίηση και ό,τι απέμεινε από το άλσος Ριζάρη. Η κυβέρνηση και η δημοτική αρχή έχουν ευθύνες. Και για την καταστροφή μεγάλων ελεύθερων χώρων της πόλης και για να περιορίσουν επιτέλους τις ορέξεις των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αν δε θέλουν ή δεν τολμούν, να αντιδράσουμε εμείς, οι δημότες, και μαχητικά να αποτρέψουμε τη διαφαινόμενη καταστροφή».