Δυο είναι οι βασικές έννοιες, που έχουν εισαχθεί από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. {Αποδεκτή Ημερήσια Πρόσληψη} (ΑΗΠ) και {Μέγιστο Επίπεδο Υπολειμμάτων} (ΜΕΥ). Η πρώτη αφορά την ποσότητα του υπολείμματος που δεν επηρεάζει την ανθρώπινη υγεία ή τον ανθρώπινο μεταβολισμό, με κανέναν τρόπο που μπορεί να ανιχνευτεί, ακόμα και στην περίπτωση που γίνεται καθημερινή κατανάλωση και για μεγάλο διάστημα σε κάποια τροφή. Η δεύτερη έννοια προσδιορίζει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση μιας ουσίας, που επιτρέπεται να υπάρχει σε ζωικής προέλευσης τρόφιμο. Το σύνολο του ποσού του υπολείμματος που βρίσκεται σε μια τροφή δεν πρέπει να ξεπερνά το ΑΗΠ. Αν τώρα αναρωτηθείτε πόσο σας διασφαλίζουν τα παραπάνω, η απάντηση είναι ελάχιστα ή καθόλου. Είναι πρακτικά αδύνατο και οικονομικά «ασύμφορο» να γίνονται έλεγχοι για τον εντοπισμό υπολειμμάτων από όλα τα επιτρεπόμενα αντιβιοτικά στα τρόφιμα που καταναλώνουμε. Δειγματοληπτικοί έλεγχοι γίνονται κι αυτοί σε πολύ αραιά διαστήματα κι όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα. Στην εληνική νομοθεσία υπάρχουν κανόνες που ορίζουν ότι η χορήγηση αντιβιοτικών στα ζώα γίνεται με ευθύνη των κτηνιάτρων. Αν τώρα εφαρμόζεται ο χρόνος αναμονής από τη λήψη του αντιβιοτικού μέχρι τη σφαγή του ζώου ή τη μη κατανάλωση γάλακτος από το συγκεκριμένο ζώο για κάποιο διάστημα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.