Δεν... επιτρέπει, λοιπόν, την επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, «υπό τις παρούσες συνθήκες». Δεν το βρίσκει... λογικό. Λες και υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος σ' ετούτον τον πλανήτη, που να πιστεύει, ότι μέσα στα διεστραμμένα κρανία των στρατοκρατών της υπερδύναμης φωλιάζει η σύνεση και η λογική.

«Λες να φοβήθηκαν οι Αμερικανοί τον Κόφι Ανάν, και να έκαναν πίσω;». Τον τσίγκλησα, για ν' αρχίσουμε την κουβέντα.

«Τώρα... με δουλεύεις, ρε σύντροφε», απάντησε ο Γιώργος, που κατάλαβε, βέβαια, το νόημα της ερώτησης. «Ποιον να φοβηθούν οι Αμερικάνοι, το μαϊντανό; Το ανθρωπάκι αυτό της μπούφλας και της καρπαζιάς, που το έχουν για "πρασινάδα" εκεί σ' αυτόν το δόλιο τον ΟΗΕ, που τον έχουν καταντήσει του Καραγκιόζη μπερντέ; Από τη στιγμή που έπαψε να υπάρχει η μεγάλη Σοβιετική Ενωση να τους τρίξει τα δόντια, να τους ταρακουνήσει, αλωνίζουν ασύδοτοι και, άμα χρειαστεί, παίρνουν, για τα μάτια του κόσμου, και μια υπογραφή απ' το Συμβούλιο Ασφαλείας (Συμβούλιο της ξεφτίλας πες καλύτερα), και βομβαρδίζουν "νόμιμα" τη Γιουγκοσλαβία, μέχρι να την ισοπεδώσουν. Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών είναι αυτός ή...», και αμόλησε πάλι, ως συνήθως, μια λέξη που δε γράφεται στο χαρτί. «Θυμάσαι, σύντροφε, εκείνα τα χρόνια, έναν Γκρομίκο, έναν Βισίνσκι, που ανέβαιναν στο βήμα του ΟΗΕ, και τους έκαναν όλους να στέκονται προσοχή; Τώρα, ποιος να τους εμποδίσει; Εκείνη η Εγγλέζα, η π....τσα ή οι άλλοι από δω, οι Ευρωπαίοι, που μπροστά στον Αμερικάνο στέκονται με την ουρά στα σκέλια;».

Ομολογώ, ότι ο φίλος μου ο Γιώργος, μαθητής μου κάποτε (στην «γκρούπα των αγραμμάτων», στη φυλακή της Κέρκυρας), μου «έβαλε τα γυαλιά». Εγώ, δε μένει παρά να συμφωνήσω μαζί του, και να υπογράψω.