Η χρονική σύμπτωση της δημοσιοποίησης των στοιχείων της Eurostat για την «κοινωνική κατάσταση στην ΕΕ» την ίδια μέρα με τη συζήτηση του Προϋπολογισμού του 2003 στο Υπουργικό Συμβούλιο είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και διδακτική. Πρώτα απ' όλα, αποδεικνύει περίτρανα ότι οι προϋπολογισμοί των τελευταίων τριών περίπου δεκαετιών είναι αυτοί που οδήγησαν έναν στους πέντε Ελληνες να ζει σε συνθήκες ένδειας, κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Μας ζαλίζουν κάθε χρόνο με τα περί αναπτυξιακού και φιλολαϊκού χαρακτήρα του προϋπολογισμού, αλλά χρόνο με το χρόνο το χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας μεγαλώνει. Οι προϋπολογισμοί τους ήταν πάντα εργαλεία αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, προς όφελος των δανειστών και προμηθευτών του Δημοσίου (διάβαζε οικονομική ολιγαρχία). Το κακό, όμως, έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια, γιατί, εκτός των άλλων, έχουν το θράσος να διαφημίζουν τη (αντιλαϊκή) «σκληρότητά» του ως το βασικό του πλεονέκτημα.

Τόσο πολύ έχουν προχωρήσει η αναισθησία και ο παχυδερμισμός τους απέναντι στις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων, ώστε καυχώνται για το γελοίο 2,5% στις αυξήσεις των μισθών! Τόσο πολύ έχουν αποκοπεί από «τους κάτω», ώστε θεωρούν περίπου ως φυσικό φαινόμενο τη λιτότητα ή να φορτώνουν κάθε χρόνο και με περισσότερους φόρους τα συνήθη υποζύγια. Τόσο πολύ έχουν αφομοιωθεί από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, ώστε αντιμετωπίζουν περίπου ως ιεροσυλία ακόμα και τη σκέψη να πάρουν οι εργαζόμενοι το μερίδιό τους από την αύξηση του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ)...

Ο προϋπολογισμός περιέχει ...2003 λόγους για να πέσει άφθονο «μαύρο» στις κάλπες του Οκτώβρη. Τουλάχιστον, έτσι θα αποκτήσουν οι συγγραφείς και υποστηρικτές του το χρώμα που τους ταιριάζει. Οι δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς θεατές των αριθμών της δυστυχίας...