Εφτασε η στιγμή, που, εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να ομολογηθούν οι μύχιες σκέψεις -- και μεθοδεύσεις -- χρόνων. Να ακουστούν δημόσια, όσα, χρόνια τώρα, «μοιράζονται» σε ιδιωτικές και «χαλαρές» συζητήσεις, κυβερνητικοί και διπλωματικοί παράγοντες, Ελληνες και Κύπριοι, σχετικά με τις επιδιώξεις για το Κυπριακό.

Είναι κοινό μυστικό για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι, στην πλειοψηφία του, το πολιτικό και διπλωματικό κατεστημένο στην Ελλάδα και στην Κύπρο θεωρεί -- και υποστηρίζει στις ιδιωτικές και χαλαρές συζητήσεις του -- πως το Κυπριακό έχει επιλυθεί προ πολλού. Το ίδιο ακριβώς υποστηρίζει και το κατεστημένο στην Τουρκία, ζητώντας να ληφθεί υπόψη η πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί στο νησί, από το 1974 μέχρι σήμερα. Την άποψη αυτή, ότι δηλαδή το Κυπριακό έχει επιλυθεί, συμμερίζονται επίσης οι, όπου Γης, «πραγματιστές». Ποιος μπορεί, άλλωστε, να αντικρούσει το ατράνταχτο επιχείρημα, πως «δεν παραδίδονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αυτά που έχουν αποκτηθεί στο πεδίο της μάχης»;

Από το 1974 μέχρι σήμερα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν κατά γράμμα αυτήν την «πραγματιστική» πολιτική, που εκπορεύεται απ' ευθείας από τους Αμερικανούς. Ταυτόχρονα όμως, δημοκοπούσαν ασύστολα, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες για «δίκαιη» λύση. Ομως, ο χρόνος των «ωραίων» λόγων τέλειωσε και έχει φτάσει η στιγμή για να καταβληθεί το τίμημα: Η νομιμοποίηση της διχοτόμησης, μέσα, βέβαια, και στο περιτύλιγμα της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για την ακρίβεια, της «Νότιας Κύπρου»...

Οι γνωρίζοντες υποστηρίζουν ότι η ένταξη της «Νότιας», δηλαδή της διχοτομημένης Κύπρου, είναι το μέγιστο, που «ίσως» πετύχει η ελληνική πλευρά. Αυτό, μάλιστα, το «ίσως» είναι που προκαλεί πανικό και ανησυχία στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία μελετά κάθε πιθανό σενάριο κρίσης σε Αιγαίο και Κύπρο, όπως έχει αποκαλύψει ο «Ρ».

Η υπόγεια καλλιέργεια της κινδυνολογίας, όπως και οι κυβερνητικές εκκλήσεις για συναίνεση πιθανότατα αποτελούν τμήμα του μόνου σχεδιασμού της κυβέρνησης. Σχεδιασμού, που έχει δύο στόχους: Πρώτον, τον επιμερισμό του κόστους των κυβερνητικών επιλογών για το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά, στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων. Και, δεύτερον, να θολώσει τα νερά, έτσι ώστε να μην είναι ορατό το παζάρι που επιχειρείται κάτω από το τραπέζι.

Το παζάρι, όσο δύσκολο είναι να καλυφθεί, άλλο τόσο δύσκολο είναι και να αποδώσει οφέλη. Τι κέρδος μπορεί να προκύψει, άραγε, από τη συμφωνία της Αθήνας στο θέμα του ευρωστρατού; Τι σημαίνει, άραγε, για τα ελληνικά συμφέροντα το υποτιθέμενο αντάλλαγμα της ένταξης της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ, από τη στιγμή που η Αγκυρα, με βάση τις ρυθμίσεις για τον ευρωστρατό, διασφαλίζει τις θέσεις της σε ολόκληρο το νησί; Για την ακρίβεια, αποκτά το δικαίωμα να εξαιρεί -- δηλαδή να κρατά υπό ομηρία -- από τους σχεδιασμούς του ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας, τόσο την Κύπρο, όσο και το Αιγαίο.

Ολα αυτά, προφανώς, είναι γνωστά στους κυβερνώντες, οι οποίοι εμφανίζονται σήμερα ανησυχούντες. Γιατί, άραγε; Δεν εμπιστεύονται την πολιτική της προσέγγισης, που με συνέπεια έχουν ακολουθήσει απέναντι στην Τουρκία; Δεν περιμένουν από συμμάχους και εταίρους να υποστηρίξουν την ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην ΕΕ; Μήπως κατανόησαν, τελικά, το αδιέξοδο των επιλογών τους; Μήπως αντιλήφθηκαν ότι η πολιτική των ευχαριστιών προς τις ΗΠΑ δε διασφαλίζει τα συμφέροντα της χώρας;

Το αδιέξοδο είναι προφανές. Το ίδιο φανερή είναι και η αδυναμία της κυβέρνησης να το υπερβεί. Αλλωστε, η ενεργητική συμμετοχή της στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στην οποία είναι ενταγμένο και το Κυπριακό, δεν της το επιτρέπει. Τα σενάρια διαχείρισης των πιθανών κρίσεων στο Αιγαίο ή στην Κύπρο αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα της φιλοϊμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής της, τους κινδύνους για το λαό μας, αλλά και τις ευθύνες της συμφωνίας στο προμελετημένο «ρεαλιστικό» ξεπούλημα της κυπριακής υπόθεσης.

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο, υπάρχει και η ουσία της όλης υπόθεσης. Περιγράφεται γλαφυρά από όλους αυτούς, που τόσα χρόνια υποτίθεται ότι αγωνίζονται για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση, έξω από τις υπάρχουσες από τη 10ετία του '70 αποφάσεις του ΟΗΕ. Η ένταξη της Κύπρου, έστω και της Νότιας, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, λένε, θα βοηθήσει και στην επίλυση του πολιτικού προβλήματος.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε αυτό ακριβώς το σημείο, κατά το οποίο η Κύπρος διχοτομείται οριστικά και τυπικά. Αυτή είναι η λύση, για την οποία εργάστηκαν τόσα χρόνια και ετοιμάζονται να μας την «πουλήσουν» ως μεγάλη επιτυχία, η οποία, μάλιστα, θα περάσει διά πυρός και σιδήρου. Αυτή η τελευταία τους προσπάθεια είναι απαραίτητη. Αλλωστε, κάποιες «ομοβροντίες», ανάλογα με τα σενάρια των κρίσεων, για την τιμή των όπλων, είναι απαραίτητες, αφού η διχοτόμηση δεν είναι ούτε δίκαιη, ούτε βιώσιμη, ούτε λύση.