ΣΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ σήμερα, στην όμορφη κρητική πολιτεία, εκεί που εδώ και πολλά χρόνια μάς πρωτάναβαν τον πόθο της γνωριμιάς του Π. Πρεβελάκη τα γραφτά. Πάμε τα λουλούδια μας στην προτομή ενός αξέχαστου, λεβέντη συναδέλφου μας, του Κωστή Παπαδάκη, που τέτοιες μέρες - εδώ και 62 χρόνια - έπεφτε ηρωικά στα βουνά της Αλβανίας, στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας τους φασίστες επιδρομείς.

ΤΡΙΑΝΤΑΧΡΟΝΟΣ έφεδρος αξιωματικός ο δημοσιογράφος (το «παλικαρόπουλο» τον είχε ονοματίσει ο Δημήτρης Ψαθάς) είχε βρεθεί εκεί στο μέτωπο από τις πρώτες μέρες και μόλις είχε προφτάσει να γράψει την πρώτη ανταπόκριση για την εφημερίδα του, το «Ελεύθερον Βήμα» και την οποία δεν πρόλαβε να τη δει να δημοσιεύεται.

«...ΚΑΠΟΥ εις το Μέτωπον 3 Νοεμβρίου 1940 επτά μέρες και επτά νύχτες πολεμούμε. Τα κανόνια μας, τα πολυβόλα μας, τ' αεροπλάνα μας, τ' αδέλφια μας, όλοι εμείς, που αποτελούμε τον ελληνικό στρατό με ψυχή γεμάτη θάρρος κι αυτοπεποίθηση πολεμούμε...». Κι η ανταπόκριση συνεχίζει: «...Θα νικήσουμε έναν εχθρό μεγαλύτερο και δυνατότερο από μας. Για να δείξουμε σ' όλους τους λαούς το δρόμο της ελευθερίας και της τιμής. Ας μάθουν όλες οι μανάδες, που έχουν παιδιά στα σύνορα, πως πρέπει να είναι υπερήφανες, γιατί στα παιδιά τους έλαχε ο κλήρος να δείξουν στον κόσμο πως η ελευθερία δε χαρίζεται από κανέναν, αλλά παίρνεται με το σπαθί...».

Ο ΣΤΕΝΟΣ αγαπητός φίλος τού Κώστα Βιδάλη, ο Ρεθυμνιώτης δημοσιογράφος - δίχως κώδικες και τεφτέρια δεοντολογίας - πάλευε τη βασιλομεταξική δικτατορία, κι όλα εκείνα τα κυνηγητά που αντιμετώπιζε με τη λογοκρισία και τους χαφιέδες του Μανιαδάκη και του Νικολούδη. Ετσι η αθηναϊκή αγωνιστική δημοσιογραφία θρήνησε τον Κωστή Παπαδάκη κι όλα τα σημειώματα που του αφιέρωσαν, τότε, οι εφημερίδες φανερώνουν την εκτίμηση που έτρεφαν γι' αυτόν. Η «Πρωία» (εκδότες οι αδελφοί Πεσματζόγλου) έγραφε: «...Μεταξύ των νεκρών του ιερού αγώνος κατά του φασισμού κατάγεται και εκλεκτός βλαστός της δημοσιογραφικής οικογένειας, ο Κωστής Παπαδάκης, μέλος της ΕΣΗΕΑ. Εκ πεποιθήσεως εχθρός του φασισμού, ο Κ. Π. εφονεύετο εις το πεδίον της τιμής καθ' ην στιγμήν τα ελληνικά στρατεύματα, εκδιώξαντα τας φασιστικάς ορδάς από το έδαφός μας, ήρχιζον τη νικηφόρον και απελευθερωτικήν προέλασίν των εντός της Αλβανίας».

ΠΟΛΛΑ χρόνια ύστερα από τον ηρωικό θάνατό του και με την ευκαιρία μιας μεγάλης έκθεσης της ΕΣΗΕΑ για τη συμβολή της δημοσιογραφίας στον πόλεμο του 1940-'41, ο Δ. Ψαθάς (όπως προαναφέραμε), ανακυκλώνοντας τις θύμησες εκείνου του καιρού, τον ονομάτισε «παλικαρόπουλο»...

ΚΑΙ εξηγούσε: «...Λέω "παλικαρόπουλο" το νεαρό τότε συνάδελφο, που μας είχε έλθει απ' την Κρήτη γιατί ήταν τόσο άφοβος, ώστε ήταν ακράτητος στη μάχη. Εφεδρος ανθυπολοχαγός προχωρούσε όρθιος σε μια επίθεση που φώναζαν οι στρατιώτες του: Πέστε κάτω, κ. ανθυπολοχαγέ. Αλλά εκείνος προχωρούσε όρθιος κι ακάλυπτος. Κι έτσι κι έπεσε...».

ΜΕ αίμα, δάκρυα και πολλές διώξεις είναι γραμμένη της ελληνικής δημοσιογραφίας η ιστορία. Φυσικά ο λόγος για την αγωνιστική δημοσιογραφία, αυτήν που στέκει στο χρέος αταλάντευτη. Αυτήν, που μάχεται για το ψωμί, τη λευτεριά για του λαού τα δίκια. Θύμηση χρειαζούμενη και στο σήμερα.

Ο ΡΕΘΥΜΝΙΩΤΗΣ αγωνιστής δημοσιογράφος δε χρειάστηκε βέβαια να 'χει κώδικες και «δεοντολογικά» τεφτέρια εκεί στα βουνά της Αλβανίας. «Εκ πεποιθήσεως εχθρός του φασισμού» όρθιος κι ακάλυπτος μέσα στη φωτιά. Να πάμε λοιπόν σήμερα στην πολιτεία του. Και να θυμηθούμε να τιμήσουμε τη λαμπρή σελίδα της αντιφασιστικής ελληνικής δημοσιογραφίας. Βαθιές και κατάβαθες οι ρίζες της. Κληρονομιά όχι μιας απλής θύμησης, μιας τελετής. Κληρονομιά καθημερινού αγώνα και δράσης.