«

Εκείνον τον βηχιάρη, τον γκούχου - γκούχου, που διαβάζει κάθε πρωί τους τίτλους των εφημερίδων, εκεί στο κανάλι της ΝΕΤ, θέλω πολύ να τον "τρακάρω" κάποτε μπροστά μου, και να του ρίξω ένα ...λούσιμο, που να είναι όλο δικό του». Η φωνή του φίλου μου του Γιώργου ερχόταν από την άλλη άκρη του σύρματος κοφτή και οργισμένη.

«

Λοιπόν», συνέχισε φουρτουνιασμένος ο Γιώργος, «να σου πω εγώ - αφού δεν το ξέρεις - πώς είναι το αγωνιστικό περπάτημα. Και, κατ' αρχήν, για να το κάνεις αυτό το αγωνιστικό περπάτημα, πρέπει να το λέει η περδικούλα σου. Να μπορείς να λες ΟΧΙ στα αφεντικά της "νέας τάξης", ξένα και ντόπια, να τους βγάζεις τη γλώσσα και να τους φτύνεις κατάμουτρα, τη στιγμή που κάτι ζαγάρια, σαν και του λόγου σου, σκύβουν και τους γλείφουν τα παπούτσια και κάνουν δέκα κωλοτούμπες μπροστά τους. Αγωνιστικό περπάτημα είναι, αψηφώντας τους σιδερόφραχτους "Ράμπο" τους, να στήνεις στο δρόμο τους Σιάτλ και Γένοβες, που τους χαλάνε τα κοσμοκρατορικά τους σχέδια. Να γίνεσαι Λεωνίδας και να φυλάς τις Θερμοπύλες, και όχι σπιούνος Εφιάλτης, να δείχνεις στους βαρβάρους το μυστικό μονοπάτι, για να πάρουν απ' τις πλάτες τους υπερασπιστές. Να διδάσκεις τον πατριωτισμό και το αντρικό φιλότιμο, και όχι να γίνεσαι (σαν και του λόγου σου) κήρυκας της δουλοφροσύνης και της εθελοδουλίας».

Εχεις δίκαιο, φίλε Γιώργο. Να του πεις, αν τον «τρακάρεις» πουθενά αυτόν τον «γκούχου - γκούχου», και μερικά ...«φωνήεντα» εκ μέρους μου. Πες του ότι αγωνιστικό περπάτημα είναι το παλικαρίσιο βήμα, με ψηλά το κεφάλι και όρθια την καρδιά. Να περπατάς εσύ άοπλος, απέναντι στους σιδερόφραχτους φρουρούς της «καθεστηκυίας τάξεως», με μόνη δύναμη τη θέρμη της καρδιάς σου και την αγάπη για ετούτον το λαό, τον πάντα προδομένο. Για ένα τέτοιο περπάτημα, μπορεί να χρειαστεί να μείνεις κλεισμένος στο μπουντρούμι ή στο σύρμα της εξορίας για είκοσι και περισσότερα χρόνια. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, μπορεί ακόμα και να σταθείς μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, τραγουδώντας για τη νέα κοινωνία της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού, για τον ήλιο της Δικαιοσύνης, που θα ανατέλλει έτσι κι αλλιώς μια μέρα.

Αυτό το περπάτημα δεν το κατάλαβαν, και αυτό το υψηλό αίσθημα του ανδρισμού, της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας, δεν το ένιωσαν ποτέ ο κύριος Λοβέρδος και τα διάφορα άλλα υποκείμενα του ιδίου φυράματος, τσανακογλείφτες και ξεσκονιστές των κρατούντων, του «ωραίου», «ελεύθερου» και «δημοκρατικού» μας συστήματος.