Απορίες... «Εν πρώτοις υφίσταται μια σοβαρή αντίφαση για την οποία απαιτούνται εξηγήσεις. Υποτίθεται πως η πολιτική των κυβερνήσεων Σημίτη, από το 1996 και εντεύθεν, αποσκοπεί σταθερά στην αποκλιμάκωση των εντάσεων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Χάριν αυτής, μάλιστα, υιοθετούνται και τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες στην εξωτερική πολιτική της χώρας, κάποτε αμφιλεγόμενης αποδοχής. Παραδόξως, όμως, από το 1996 ως το 2002 οι εξοπλισμοί της χώρας έχουν κυριολεκτικά απογειωθεί, εκτινασσόμενοι συνολικά σε ύψος άνω των 3,5 τρισεκατομμυρίων δραχμών (10,5 δισεκ. ευρώ). Πώς συμβιβάζονται οι πολιτικές διακηρύξεις μείωσης των εξοπλισμών με την πρακτική των υπερεξοπλισμών;» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Ζήλιες... «Τα πήρε όλα κι έμεινε για να πάρει και τα υπόλοιπα. Ο λόγος για τον γνωστό μεσάζοντα όπλων και από τους κορυφαίους στο χώρο της διαπλοκής Θωμά Λιακουνάκο, ο οποίος παρά το θόρυβο που είχε ξεσηκωθεί, τις αποκαλύψεις του Τύπου και τις μεγάλες αντιδράσεις κορυφαίων παραγόντων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, κατάφερε να περάσει από το ΚΥΣΕΑ τις χρυσοφόρες προμήθειες οπλικών συστημάτων και θα καρπωθεί αυτός, οι συνεταίροι και οι... αφανείς ευεργέτες του, στις Ενοπλες Δυνάμεις, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, μίζες αξίας πάνω από δύο δισεκατομμύρια δολάρια» (ΑΥΡΙΑΝΗ).

Οι διαδικασίες... «Η κυβέρνηση Σημίτη, αντί να διενεργήσει διεθνείς διαγωνισμούς, με τους οποίους θα εξασφάλιζε ανταγωνιστικές τιμές, ευνοϊκότερους συμβατικούς όρους και καλύτερες προσφορές συμπαραγωγής, καταφεύγει για άλλη μια φορά στην προσφιλή της τακτική της απευθείας ανάθεσης των στρατιωτικών προμηθειών...

Βοά η κοινή γνώμη για τις καθεστωτικές πρακτικές της κυβέρνησης και για τη σπουδή της να τα "τακτοποιήσει όλα" σύμφωνα με τα συμφέροντα της μικροπολιτικής της εν όψει πρόωρων εκλογών...» (Η ΧΩΡΑ).