Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει ο κύριος Ανδρουλάκης, ως γνήσιο τέκνο της πλέον χυδαίας συμβατικής σκέψης και της αγωνιώδους προσπάθειας ενσωμάτωσης. Αυτούς δεν μπορείς μόνο να τους λυπάσαι. Γιατί και στη λύπη υπάρχουν όρια. Κι όταν για να δικαιολογήσει κάποιος τα δικά του καμώματα, αλλά και να προσφέρει τη νιοστή δήλωση μετάνοιας σε αυτούς που τώρα θαυμάζει, φθάνει στο σημείο να παρουσιάζει το σύγχρονο Τσε κατ' εικόνα και ομοίωση των δικών του ανεκπλήρωτων γιάπικων οραμάτων, δεν είναι ούτε για λύπηση, ούτε για οίκτο, αλλά για περιφρόνηση και μόνον.

Το νέο του «έργο» «Το ταγκό του Τσε» είναι μια ακόμη δήλωση εγκατάλειψης από μέρους του, του οράματος της εφόδου στον ουρανό, στο οποίο ίσως ποτέ και να μην πίστεψε ειλικρινά, και προσχώρησής του στο βάλτο όπου συνωστίζονται οι αναρριχητικοί κι ακόλαστοι μεν, μοδάτοι δε πίθηκοι.

Φθόνου ενάντια σε όλους τους οραματιστές όπως ο Πλάτωνας, ο Γκαίτε, ο Μαρξ, ο Μπλοχ, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι της Φλωρεντίας, που ο κύριος Μ. Α. στέλνει στο γιατρό ή καλύτερα σε μοναστήρι.

Φθόνου που προέρχεται από έναν ξερόλα φουκαρά, που προσπαθεί καθυστερημένα να γευτεί ο λιγούρης τα κόκαλα που του πετούν, ενάντια σε κάποιον σαν τον Τσε, από παλιό αριστοκρατικό σόι, που έζησε από μικρός τη Ζωή, όμορφο, γυναικά, πολεμιστή, που χόρεψε και γι' αυτό ένιωσε το ταγκό, που έζησε και άντεξε να πεθάνει επαναστάτης.

Τι άλλο να περιμένεις μετά από τόση αμετροέπεια, αν όχι και σε κατώτερα; Αν βεβαίως υπάρχουν...