Με πρόσχημα τη μείωση της ανεργίας συζητούν ακόμα και την κατάργηση του κατώτατου μισθού. Το θέμα μιας δεύτερης ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, μετά το νομοθετικό τερατούργημα του Αυγούστου του 2000, έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Σε δηλώσεις του ο υπουργός Εργασίας έχει αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση νέων αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις, με γνώμονα πάντα την περαιτέρω «ελαστικοποίησή» τους, ενώ ο υπουργός Εσωτερικών προ ημερών ανακοίνωσε ήδη προσλήψεις μερικής απασχόλησης στο δημόσιο. Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι σε πρόσφατο ταξίδι του σε Βερολίνο και Παρίσι ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης, συζήτησε με τους ομολόγους του υπουργούς της Γερμανίας και της Γαλλίας το θέμα των εργασιακών σχέσεων, το οποίο και περιλαμβάνεται στην ατζέντα των θεμάτων που θα προωθήσει η ελληνική προεδρία το α΄ εξάμηνο του 2003.

Το εύρος όμως των προωθούμενων αλλαγών φαίνεται ότι αγγίζει και το σκληρό τους πυρήνα, καθώς στην προβληματική των κυβερνητικών στελεχών είναι ακόμα και η κατάργηση του κατώτατου μισθού. Μια θεμελιώδης κατάκτηση της εργατικής τάξης, η οποία βάζει κατώτατα όρια στο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, πέρα από τα οποία δεν μπορεί να μειωθεί ο μισθός εργασίας. Παράγοντες του υπουργείου Οικονομίας, αναφερόμενοι στο θέμα αυτό, ισχυρίζονται ότι η λήψη ενός τέτοιου μέτρου - η κατάργηση, δηλαδή, του κατώτατου μισθού - θα είχε αποτέλεσμα να μειωθεί η ανεργία στην Ελλάδα κατά 1,5%. Σύμφωνα με τις ίδιες - ακραίες νεοφιλελεύθερες - απόψεις, ένα τέτοιο μέτρο θα βοηθούσε να αναπτυχθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργαζομένων, κάτι που με τη σειρά του θα βοηθούσε την ενίσχυση της ζήτησης εργασίας. Με λίγα λόγια, απελπισμένοι άνεργοι εργάτες θα δέχονταν να δουλέψουν με άθλια μεροκάματα, τα οποία όμως δε θα ήταν και εξασφαλισμένα, δεδομένου ότι πάντα θα υπήρχε το ενδεχόμενο να υπάρξουν άλλοι που θα δέχονταν να δουλέψουν με ακόμα λιγότερα. Ανταγωνισμός, δηλαδή, στην αθλιότητα, και με αυτό τον τρόπο θα ...μειωθεί - ισχυρίζονται - η ανεργία στη χώρα μας.

Η κατάργηση του κατώτατου μισθού, όπως και του ορίου των απολύσεων εργαζομένων, έχει τεθεί από τους διεθνείς, εποπτεύοντες οικονομικούς οργανισμούς, σε όλες τις εκθέσεις τους για την ελληνική οικονομία. Τα ίδια θέματα έρχονται και επανέρχονται μετ' επιτάσεως. Τα επενδύουν μάλιστα και με επιχειρήματα, ότι οι χώρες που τα έχουν εφαρμόσει - οι ΗΠΑ και η Βρετανία - έχουν μειώσει την ανεργία... Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει γιατί αυτό που έγινε στις χώρες αυτές, είναι μια νέα, αυθαίρετη ερμηνεία των όρων «εργαζόμενος» και «άνεργος». Αν και το θέμα πάντως φαίνεται να εξετάζεται σε κάποια επιτελεία, ουδείς τολμά να το θέσει επίσημα, και πολύ περισσότερο δημόσια. Ο μόνος λόγος φυσικά που δημιουργεί τις όποιες ...αναστολές είναι, όπως αναφέρουν οι ίδιοι παράγοντες, η σημερινή πολιτική συγκυρία, η τάση εγκατάλειψης και απομάκρυνσης από την κυβερνητική επιρροή ψηφοφόρων από τα λαϊκά στρώματα, κάτι που δημιουργεί τριγμούς και εσωτερικές αντιθέσεις, όσο ενισχύεται η προοπτική της εκλογικής ήττας...