Τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ «κλείδωνε» τις απαιτήσεις των εργαζομένων γύρω από τα όρια του πληθωρισμού. Αντίθετα, ο ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα με επιμονή υπογράμμιζε ότι οι διεκδικήσεις των εργαζομένων δεν μπορούν να οριοθετούνται με βάση την εξέλιξη του πληθωρισμού. Και αυτό όχι μόνο γιατί ο επίσημος πληθωρισμός δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική ακρίβεια και την απομύζηση του εργατικού εισοδήματος. Αλλά και επειδή το μόνο «όριο» στις διεκδικήσεις των εργαζομένων πρέπει να είναι οι πραγματικές ανάγκες τους και η δίκαιη αξίωση να ικανοποιούνται, γιατί αυτοί είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου.

Τώρα ο ΣΕΒ διακηρύσσει ότι δεν αποδέχεται τον πληθωρισμό ως κριτήριο από το οποίο θα εξαρτάται το ύψος των αυξήσεων στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με μια κίνηση, οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια της πλειοψηφίας. Προκλητικά η μεγαλοεργοδοσία αξιώνει συμβάσεις εργασίας που θα οδηγούν και στην ονομαστική μείωση του εισοδήματος. Αλλά αυτή η πρόκληση καλλιεργήθηκε στο θερμοκήπιο της συναίνεσης και του ενδοτισμού της πλειοψηφίας. Εχει σαν σύμμαχο την άποψη της πλειοψηφίας ότι αυτοί που διεκδικούσαν αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργαζομένων ήταν δήθεν μαξιμαλιστές, οδηγούσαν το συνδικαλιστικό κίνημα στο περιθώριο. Εκεί, όμως, οδηγεί μόνο ο «ρεαλισμός» του πληθωρισμού...