Βέβαια, η ταξική πάλη είναι νόμος του καπιταλισμού, που δεν ανακάλυψε ο Καρλ Μαρξ, αλλά αστοί ιστορικοί πολύ πριν απ' αυτόν, όπως ομολογεί ο ίδιος στο γράμμα προς τον Βαντερμάγερ. (Καρλ Μαρξ, Φρ. Ενγκελς, «Διαλεχτά έργα» τόμ. 2, σελ. 530, εκδόσεις «Γνώσεις»).

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσον αφορά την ταξική πάλη αποτελεί σήμερα η Λατινική Αμερική.

Στην Αργεντινή οι εξεγέρσεις των λαϊκών δυνάμεων είναι απανωτές και έχουν αναγκάσει την αστική τάξη να χρησιμοποιήσει ακόμα και τα όπλα, με αποτέλεσμα 30 νεκρούς και πολλούς περισσότερους τραυματίες.

Στη Βραζιλία 200.000 λαού παραβρέθηκαν κατά την αναγόρευση του Λούλα σε Πρόεδρο.

Στη Βολιβία γίνονται αποκλεισμοί δρόμων και διαδηλώσεις με νεκρούς και τραυματίες.

Στο Σαλβαντόρ υπάρχει δυαδική ουσιαστικά εξουσία. Και στην Κολομβία υπάρχει ένοπλο κίνημα.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η Κεντρική και Νότια Αμερική βρίσκεται σε αναβρασμό.

Η όξυνση της ταξικής πάλης εκφράζεται και εκλογικά. Κάτι που είναι πρωτόγνωρο. Η κυβέρνηση στη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία, στον Ισημερινό κατέχεται από λαϊκές δυνάμεις.

Κατά συνέπεια, υπάρχει κινητικότητα των λαών της Λατινικής Αμερικής ως απάντηση στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων.

Το πρόβλημα είναι ότι είναι πολύ αδύνατος ο υποκειμενικός παράγοντας. Τα Κομμουνιστικά Κόμματα ή δεν υπάρχουν ουσιαστικά ή είναι πολύ αδύνατα.

Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να εκφράζουν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους προς τους αγωνιζόμενους λαούς της Λατινικής Αμερικής.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 1:

Μου άρεσε πολύ ο τίτλος στο άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου (Α. Α.) στην «Ημερησία» (11.01.03) «Ηρθε η δικαίωση του δημοκρατικού καπιταλισμού». Τώρα πόσο σχέση έχει η δημοκρατία με τον καπιταλισμό είναι άλλο ζήτημα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2:

Μια και το άρθρο του Α. Α. αναφέρεται στην Αργεντινή, δε νομίζει ότι έπρεπε να εκφράσει τη λύπη του για τους 30 άοπλους νεκρούς διαδηλωτές;